Hoi mensen.
Gisteren voelde ik me niet zo goed, mijn moeder is in het ziekenhuis, en ik moest er steeds aan denken. Toen kreeg ik opeens een berichtje van een van m’n vrienden of ik met hun mee wou gaan, wat we zouden doen zeiden ze niet.
Ik was al lang blij dat ik iets te doen had ipv verdrietig zijn over mijn moeders toestand, dus ik schreef meteen ‘ja’, zonder eerst maar te vragen wat we zouden doen.
Ik was iets te laat op de afgesproken plek, dus ik zag ze nergens. Opeens hoorde ik, ‘Kom hier!’, ik keek om maar ik zag ze nergens. ‘Hier boven!’
Ze waren op een dak geklommen. Ik klom ze achterna, en daar stonden we met z’n vijven. Op het dak van een metershoog huis. Zo der beschermende kleding of iets.
Toen kreeg een van m’n vrienden het onzalige idee om over te springen. ‘Leuk! Doen we!’ Zei ik meteen. Een van ons had er niet zo’n zin in, maar wij gingen alvast.
Toen we daar met z’n 4en op het tweede dak stonden, wou de laatste vriend (die niet wou springen), blijkbaar toch niet achterblijven. Hij nam een aanloop, maar hij sprong niet ver genoeg en hij viel precies tussen de twee gebouwen naar beneden.
Hij ligt nu in het ziekenhuis, en er is een kans dat hij het niet overleefd. Ik voel me nu heel schuldig en ik krijg het beeld van hem die valt maar niet uit mijn hoofd. Dit wou ik even kwijt. En ik wou weten of jullie vinden dat dit (deels) mijn schuld is en hoe ik kan zorgen dat dat beeld niet meer door mijn hoofd spookt.
