hoi, ik ben een meisje van 14.

ik had vandaag een autisme test en ze vroeg mij een paar vragen over emoties. zoals sommige wel weten ben ik de laatste tijd best depressief. ik wil mijn bed niet uitkomen en heb zelfmoord gedachten.

tijdens die test vroeg ze of ik kon omschrijven hoe het voelt om blij te zijn. die vraag overspoelde mij. wanneer was ik voor het laats blij? ik heb gewoon gezegd dat ik het niet wist. dat ik het lastig vond om te omschrijven. toen vroeg ze hetzelfde op een andere manier. ik dacht zoiets van ‘iedereen weet toch hoe blij zijn voelt’. ik heb dus gewoon gezegd dat het voelt alsof alles meezit. dat is tenminste het tegenovergestelde van wat ik voel.

ze vond het goed en ging verder. hoe voelt het om verdrietig te zijn? ik dacht dat ik dat wel moest weten. ik had een heel antwoord in gedachten. maar toen het zover kwam twijfelde ik. ik wou zeggen dat verdriet voelt alsof je verdrinkt in de tranen die denken dat huilen helpt, dat het voelt alsof er een hand is die je steeds verder naar beneden drukt, dat het voelt alsof alles donker is en dat het voelt alsof de tranen tralies hebben gevormd die je afsluiten van alles om je heen zodat je geen kant meer op kan. maar dat durfde ik niet te zeggen. ik zei dus dat ik het niet wist.

zij zei daarop dat ik dan waarschijnlijk vaak blij ben dat ik het niet weet. het liefst had ik gezegd dat ik had gehoopt dat het zo zou zijn, maar ik durfde het niet en knikte dus maar van ja. ze vroeg het anders. ik gaf als antwoord dat het waarschijnlijk voelde alsof alles tegen zit. ze vroeg me of ik bang was voor dingen en waar ik dat voelde. ik zei maar dat ik bang was voor het niets wat niet geheel gelogen is. ik durfde niet te zeggen dat ik bang was om dood te gaan, dat ik bang was te blijven leven of dat ik bang ben teleur te stellen.

ze vroeg me, hoe voelt het om boos te zijn? boosheid, dat heeft mijn lichaam als 1 van de vele nutteloze emoties gezien. emoties zijn in mijn ogen nutteloos. ik ben gestopt met voelen. ik schaamde me dat ik zoveel niet wist. dan vraagt ze me later, ben je ooit gepest of geplaagd? ik begon te lachen. denk niet dat ik een pester ben. ik lachte zodat ze niet merkte dat die vraag mij raakte. ik durfde niet te zeggen wat ze tegen mij zeiden of waarom ik werd gepest. de zoveelste vragen die ik beantwoorde met: ‘ik weet het niet’.

dan vraagt ze of ik er wat aan deed. o ja, ik heb zoveel gedaan. ik probeerde te veranderen voor de wereld. ik probeerde stiller te zijn, luidruchtiger, sneller, sterker, slimmer, mooier, meer volgen en nog veel meer. ze vroeg waar dat tot leidde. het niet weten wie ik ben. ik zei dat ik verschillende personages heb. en dan vroeg ze of ze namen hadden. er is een die ik herken en die echt een naam heeft. depressie.

ze vroeg welke ik nu heb. ik wist het zelf even niet. zei vraagt of het vrolijkheid is. ik zei maar gewoon ja terwijl ik wist dat vrolijkheid al lang gestorven is. 

bedankt voor als je het gelezen hebt. je hoeft hier niks mee te doen en ik vraag ook niks aan jullie. je mag het van mij ook allemaal weer vergeten. ik wou het gewoon even delen zodat ik tenminste rustig kan slapen