Heyy wat heftig en ik heb ervaring tachtig iets met dat. Het kan zijn dat er mensen thuis komen om te kijken hoe het gaat of dat je gewoon met zo een psycholoog gaat praten over je gevoelens. Vertel je hoe het gaat? En hou je ons op de hoogte? Gecondoleerd. En vertel je wat er gaat gebeuren met je vader?

Sorry als ik onbeleefd ben.

En zo een psycholoog is er om jou dit te helpen verwerken want dit is heel heftig om mee te maken van de ene op de andere dag BAM geen vader. Ik leef met je mee en van mij krijg je steun.

Wilhelmavemela.

@wilhelmavemela 
Hey, sowieso bedankt voor het reageren. Nu weet ik in ieder geval een beetje wat me te wachten staand. Wat bedoel je precies met wat er gaat gebeuren? Hij is begraven. Wat de precieze oorzaak van het ongeluk is weten we niet en krijgen we waarschijnlijk ook niet te weten.

hoi @Ano262 ,

de dag dat iemand met dat nieuws komt wil je niet mee maken. Zeker niet op onze leeftijd, maar we hebben niets te kiezen, jammer genoeg

Gecondoleerd met het verlies van je vader

Het is nog maar zo kort geleden, je hebt amper tijd om het je te beseffen en dan nog: Hoe ziet de toekomst eruit? Hoe moet ik verder? En gaat het echt lukken? Allemaal vragen die misschien nu door je hoofd gaan. en waar je het antwoord niet op weet.

In het begin is er steun van iedereen die je tegen komt. Ze wensen je sterkte en het beste en zeggen dat ze er voor je zijn. Dat menen ze vast ook, maar hoe gaan ze je die steun geven. Doen ze dat uit zichzelf of denken ze dat ze beter kunnen wachten op jou, totdat jij erover begint. Dat laatste (dus afwachten) doen veel mensen, omdat ze zich niet op willen dringen. Goed gedacht of niet? Hoe voelt dat dan voor jou?

Het lijkt makkelijk als iemand het zegt, maar dat is het in de praktijk lang niet altijd. Dat is niet iets dat je jezelf of die ander kwalijk kunt nemen. Mensen proberen hun best te doen, maar weten niet altijd wat het beste is.

Op zo'n moment kan het prettig zijn om een aanspreekpunt te hebben. Iemand die ervaring heeft met het verwerken van verlies.

Familie en vrienden zullen hun best doen om jou te helpen, maar soms is het lastig omdat zij ook hun eigen verdriet hebben. Soms wil je vragen stellen, maar die stel je niet omdat je rekening wilt houden met degene aan wie je die vraag stelt. Mooie eigenschap, maar je moet ook je eigen verdriet kunnen verwerken en kan dat dan wel?.

Je kunt een heleboel met je familie bespreken, omdat jullie een gezamenlijk verlies hebben, maar daarnaast is het ook goed om dingen te delen met mensen die er voor geleerd hebben/ervaring mee hebben opgedaan.

De huisarts weet meer over jouw situatie en ik denk dat hij met de beste bedoelingen de hulp van de stichting jeugd en gezin aanbiedt. Je schrijft zelf al dat je dat fijn lijkt en ik maak daaruit op dat je het wilt proberen.

Natuurlijk ben je benieuwd wat het allemaal inhoudt.

Afgezien van dat je die vraag aan de huisarts of aan die stichting kunt stellen snap ik heel goed dat je hier naar ervaringsverhalen vraagt.

Zelf heb ik geen ervaring met die stichting. Ik ben wel bij een psycholoog geweest en ook al is het nu ongeveer 3 jaar geleden dat ik in situatie als de jouwe zat, ga ik, als ik het nodig/fijn vind, nog wel eens naar de psycholoog. Gelukkig dezelfde, want die kent mij en mijn verhaal als de beste en ik vertrouw die psycholoog. Vertrouwen is sws belangrijk. Je moet een klik hebben met elkaar en mocht die er niet zijn, dan kun je er altijd over praten en samen kijken of er iemand anders is waar je een betere klik mee hebt.

Uit ervaring weet ik dat je pas dan het beste resultaat haalt. Ik zou zeggen, geef het een kans.

Wat doe je dan bij zo'n psycholoog?

Ik kan alleen vertellen over mijn situatie, maar die kan per persoon verschillen, denk ik.

In het begin was het in een ruimte met speelgoed en een beetje als een huiskamer, iig een plek waar je niet een ziekenhuisachtig idee hebt. Ik mocht uit mezelf vertellen en soms vroeg de psycholoog iets, maar in het begin kon ik mijn verhaal doen. Ook vroegen ze of ik een tekening wilde maken of met lego iets wilde bouwen en dan vroegen ze bijvoorbeeld waarom ik dat wilde doen of dat ik het voor iemand wilde doen. Ze wilden mij leren kennen en ik moest hun leren kennen, maar ik werd niet 'doorgezaagd' door ze. Je kunt je grenzen aangeven en je hoeft niet alles in één keer op tafel te gooien. Het voelde ongedwongen.

Later ging het wel iets dieper, maar nooit opdringerig. Niet van je moet dit of je moet dat. Ze vroegen vaak open vragen, zo van 'wat zou jij willen', 'wat zouden wij voor je kunnen doen’ en meer van die dingen.

Je mag ook zelf weten wat je thuis vertelt over het bezoek. Het is vertrouwelijk wat jij met de psychologen bespreekt. Natuurlijk willen ze ook wel verslag uitbrengen aan bijvoorbeeld jouw moeder en soms was mijn moeder er ook wel bij een sessie. Op zich wel handig, want thuis ben je ook samen en dan is het wel fijn om te weten wat je in bepaalde situaties het beste kan doen. Soms elkaar helpen en troosten, maar soms elkaar ook even de ruimte geven.

Ik kon altijd van alles vragen, dus ook over wat het onderzoek inhield en wat ze wel en niet aan mama zouden vertellen. Van die dingen.

Ik vond het wel fijn.

Ik keek zopas even naar het linkje dat @Julian12 👍 had gepost en ik herken veel dingen. Bijvoorbeeld al die verschillende fases van rouwverwerking, maar jammer genoeg ook dat mensen irl in de praktijk soms al na een paar maanden denken dat het rouwproces nu wel voorbij is en we weer ‘gewoon’ kunnen doen.

Dat is natuurlijk niet zo, maar misschien omdat ze zien dat je weer naar school gaat (over een tijdje) en misschien ook weer je hobby uitoefent, dat ze denken dat het beter is om niet meer over jouw verlies te praten om te voorkomen dat je er weer aan zou moeten denken. Dat is niet omdat ze jou niet willen helpen, maar omdat ze niet beter weten. Ze denken dat het beste is….. Op zo'n moment of liever eigenlijk al daarvoor is het prettig om er met een psycholoog over te praten. Die kan je ook vertellen wat je kunt verwachten en ook hoe je daar dan mee om kunt gaan.

Ik weet niet of ik je zo een goed genoeg idee heb gegeven om te weten hoe het is om met een psycholoog te praten.

Tot slot wil ik je nog vertellen dat het niet altijd makkelijk was, maar ik heb het ondertussen wel een 'plekje’ kunnen geven. Het gemis blijft, maar op een andere manier als in  het begin. Er is niks mis met momenten dat je verdrietig bent, die kunnen komen en gaan. Laat het toe.

Wat ik nog steeds wel moeilijk vind is om op te schrijven dat papa er niet meer is. Ik weet dat het zo is, maar zo zwart op wit voelt het zo zwaar. Ik zeg altijd dat papa er nog wel is, dat papa bij mij is, een deel van mij is en ik probeer mijn best te doen en dan weet ik dat papa ook trots op me is. 

Ik kan nu gewoon weer naar foto's kijken zonder gelijk te huilen. Als ik nu kijk dan denk ik aan de leuke dingen die ik met papa gedaan heb en dat voelt goed.

Ik hoop dat je een goede beslissing voor jezelf kunt maken en ik zou je graag een hug willen geven…

Als je nog vragen hebt, stel ze gerust en dan kunnen we kijken hoe we je verder kunnen helpen.

Liefs,

Gr. MickeyMouse

Wat erg! Echt mijn grootste nachtmerrie.  Ik snap dat je het ff niet meer weet.  Ideeën om je heen heeft natuurlijk ook verdriet. Het is dan soms fijn om met iemand te praten die wat meer afstand heeft.  Een psycholoog is dan een goed idee.  Die heeft geen verdriet en het gaat dan alleen om jouw gevoelens.  

Ik denk dat je jezelf de tijd moet geven om dit te verwerken. Heel veel sterkte!

@MickeyMouse 

Wat een verhaal. Maar ik heb er gelukkig wel genoeg info op kunnen uit halen. Ik weet nu wat meer wat me nog te wachten staat! 
en ook jij nog heel veel sterkte toegewenst. 

Hey @Ano262 

Wat erg wat er allemaal is gebeurd.. Heel veel sterkte en gecondoleerd. 

Ik heb zelf hier geen ervaring mee, dus kan je moeilijk helpen, maar gelukkig hebben andere mensen wel wat goede tips gegeven!

Ik wens je nog heel veel sterkte <3

Veel liefs 

Mijnproblemen