Hoi

Je snijdt de laatste tijd vaker, en zit met donkere gedachten. Dat je een terugval hebt, toont aan dat je er even op vooruit bent gegaan. Ook al ben je hervallen in het snijden, mag je trots zijn op jezelf dat je even hebt kunnen stoppen.

Goed dat je met dat meisje praat. Vinden jullie steun bij elkaar?
Jammer dat je ouders je zo willen afschermen van dingen. Dat helpt inderdaad niet.

Heb je een positief gevoel bij je mentor? Op school kan je geholpen worden. Je kan bijvoorbeeld terecht bij de schoolpsycholoog. Die heeft, net als een psycholoog buiten school, beroepsgeheim. Je kan ook steeds terecht bij de huisarts, die ook beroepsgeheim heeft. Aangezien er heftige gedachten in je hoofd zitten, lijkt het me aangewezen dat je de stap naar hulp zet.

Als er nare gedachten in je hoofd zitten of je voelt die paniek opkomen, kan je steeds terecht bij 113. Daar is altijd iemand bereid om naar je te luisteren. Zo’n anoniem gesprekje kan goed doen.

Groetjes
Kenshin

ik ben toen ik eerst begon ook naar 113 gegaan. dat gesprek heb ik toen uitgeprint en aan een docent gegeven op mijn oude school. dat liep alleen totaal anders af dan ik wilde en ik wil alles zelf oplossen dus ga ik liever niet naar 113.
ik kan het natuurlijk niet zelf oplossen, dat blijkt nu al.

ik heb een goed gevoel met mijn mentor maar weet niet hoe ik begin en erover moet praten.
ik heb dankzij mijn moeder al af en toe een gesprekje op school dit schooljaar, maar ik voel me niet echt comfortabel bij die persoon.

mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat ik in therapie moet maar ik heb daar helemaal geen zin en al helemaal niet omdat het tijdens school is. ik weet dat het goed voor me is maar dan moet ik wel eerst gaan praten en dan krijg ik meestal weer zo'n stress golf...

Je bent naar een docent gestapt, maar dat is niet uitgedraaid zoals je gehoopt had. Jammer dat dat zo'n negatieve ervaring was. Voelde je je bij 113 geholpen? Zou het kunnen dat je negatieve ervaring eerder te wijten was aan de reactie van die docent, dan aan 113 zelf?

Je hebt op school gesprekken, maar je voelt je niet zo comfortabel bij die persoon. Zou je wel met je mentor willen praten? Misschien vind je het fijner om met je mentor te mailen. Je zou, als je mailen fijner vindt, dat zeker kunnen voorstellen.

Je gaat therapie krijgen. Ik hoop dat ze je daar zullen kunnen helpen. Praten kan inderdaad eng zijn, maar als je het eenmaal doet, kan je hulpverlener een duidelijk beeld van je krijgen, waardoor je geholpen kan worden. Je zou, zoals je al eerder gedaan hebt, een chatgesprek met 113 kunnen afprinten en aan je hulpverlener geven. Misschien zie je dat niet zo zitten gezien je vorige ervaring. Je kan ook een brief schrijven waarin je je situatie uitlegt.

Het is goed om bij de therapie aan te geven dat het praten je een stressgolf bezorgt. Op die manier kan daar rekening mee gehouden worden. Misschien kan je hulpverlener naar een manier van praten zoeken die voor jou fijner is.

Hoi,

Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt!

Ik skip even wat stukjes uit je bericht en ga nu even direct naar het gedeelte waarin je zegt dat je in therapie moet van je ouders.
Allereerst: niet tof dat je moet. Therapie zou jouw keuze moeten zijn en jij zou daar achter moeten staan. Ik zit ook in een situatie waarin iedereen me wil dwingen hulp te zoeken en voor mij werkt dat alleen maar demotiverend. Daarom lijkt het me een goed idee om voor jezelf op te komen in deze situatie.

Je hebt door dat je het niet alleen op kan lossen, ook al wil je dat wel. Dat is goed. Besef je ook dat het wel goed zou zijn als je hulp zou krijgen?
Wat zijn de dingen die je momenteel vervelend vindt aan de hulp die je gaat krijgen? Je noemde al dat het tijdens school is en dat je dat liever niet hebt. Dat valt op te lossen. Je zou zelf afspraken met je behandelaar kunnen gaan maken, wanneer je de afspraken hebt. Dan kun je het buiten school plannen of tijdens lessen waarvan jij denkt dat je ze goed kan missen.
Zijn er nog meer dingen die je tegenhouden en tegenstaan rondom hulp?

Als je je niet comfortabel voelt bij dat persoon op school, zou ik daar niet meer heen gaan. Kenshin vroeg al of je je wel ok voelt bij je mentor. Je zou naar hem/haar kunnen gaan om dat te regelen, of als je dat durft, gewoon tegen dat persoon zeggen.

Zijn er andere mensen waarmee je kan praten? Je schrijft al dat je een vriendin hebt die zichzelf ook snijdt. Goed dat je daar steun uit haalt! Misschien kun je dat aan je ouders uitleggen.

Ik hoop dat je iemand in vertrouwen durft te nemen,
Gr. Pin

@Pin
ik heb niet tegen mn ouders gezegd dat ik niet in therapie wilde, maar ik zag het al als hopeloos omdat de afspraak al gemaakt was voor ik er iets van wist.

ik denk dat het wel goed is als ik hulp krijg, maar ik heb er gewoon geen zin in. Ik ben compleet levensmoe. De therapie kan alleen op dinsdag en woensdag wanneer ik eigenlijk geen lessen echt kan missen. Na school kan het ook niet, omdat mijn moeder me moet brengen en na school mijn broertje thuis is en zij dus ook thuis moet zijn.
het houdt me ook tegen om te gaan dat ik liever dood zou gaan. Ik denk dat ze daar ook willen weten of ik nu snij, wat mijn moeder denk ik ook te weten komt als ik dit vertel.

ik weet niet of ik genoeg moed kan verzamelen maar ik zou op dinsdag aan het einde van de les van mijn mentor kunnen vragen om een gesprekje.

ik heb nog een vriendin die ik alleen via whatsapp ken die in een zeer ernstige depressie heeft gezeten. Ik app haar wel eens als ik gesneden heb...
ik zou met mijn gezinsbegeleider kunnen praten maar ik ben altijd zo bang om mensen teleur te stellen of pijn te doen.

mijn moeder heeft volgens mij toen ze me wakker kwam maken een oud mesje gevonden dat ik niet meer gebruikte. Ik ben bang dat ze er nog op terug komt..

ik ben gewoon super vaak bang. Ik zou mezelf zo bangerik kunnen noemen. Ik denk dat dat ook de enige reden is dat ik nog leef...
ik heb al veel ergere sneeen op mn arm en ik hoop dat ik ze kan verstoppen.

gr. Bangerik

Hoi,

Veraly22 schreef:

maar ik zag het al als hopeloos omdat de afspraak al gemaakt was voor ik er iets van wist.

Maar dat is ook niet tof.

Veraly22 schreef:

De therapie kan alleen op dinsdag en woensdag wanneer ik eigenlijk geen lessen echt kan missen. Na school kan het ook niet, omdat mijn moeder me moet brengen en na school mijn broertje thuis is en zij dus ook thuis moet zijn.

Hmmm lastig. Misschien is het mogelijk om met school afspraken te maken. Dat je minder huiswerk hoeft te doen of dat er een soort overzicht wordt gemaakt van de dingen die je hebt gemist.

Veraly22 schreef:

wat mijn moeder denk ik ook te weten komt als ik dit vertel.

Hulpverleners hebben geheimhoudingsplicht. Als jij ze dit in vertrouwen vertelt, mogen ze dit niet aan je ouders vertellen.

Veraly22 schreef:

ik weet niet of ik genoeg moed kan verzamelen maar ik zou op dinsdag aan het einde van de les van mijn mentor kunnen vragen om een gesprekje.

Willen is de eerste stap, proberen de tweede en slagen de derde. Je bent dus al lekker bezig :)

Veraly22 schreef:

ik zou met mijn gezinsbegeleider kunnen praten maar ik ben altijd zo bang om mensen teleur te stellen of pijn te doen.

Je doet mensen veel meer pijn door een eind aan je leven te maken, dan wanneer je om hulp vraagt. Natuurlijk vinden de mensen die om je geven het niet leuk om te horen dat het slecht met je gaat. Ze willen namelijk dat het goed met je gaat. Dit is echter niet jouw schuld en ik weet zeker dat ze liever hebben dat je er met ze over praat, dan dat je het voor jezelf houdt en je je alleen maar nog slechter gaat voelen.

Veraly22 schreef:

Ik zou mezelf zo bangerik kunnen noemen.

Dat is nergens voor nodig. Soms is het leven gewoon vervelend. Dat kan beangstigend zijn. Ik vind het juist heel knap dat je aan jezelf durft toe te geven dat er iets niet klopt en dat er iets moet veranderen. Dat is juist heel erg moedig. ''Bangerik'' zou niet negatief moeten klinken, het zou iets dappers uit moeten stralen. Wees maar trots op die angst, want dat betekent alleen maar dat je klaar bent om iets te veranderen en er iets aan te doen. Dat is alleen maar bewonderenswaardig.

Gr. Pin

Je doet mensen veel meer pijn door een eind aan je leven te maken, dan wanneer je om hulp vraagt. Natuurlijk vinden de mensen die om je geven het niet leuk om te horen dat het slecht met je gaat. Ze willen namelijk dat het goed met je gaat. Dit is echter niet jouw schuld en ik weet zeker dat ze liever hebben dat je er met ze over praat, dan dat je het voor jezelf houdt en je je alleen maar nog slechter gaat voelen.

het voelt alleen alsof ik ze beter één keer pijn kan doen dan meerdere keren. ze willen toch niet horen hoe ik blijf falen en terug kom op snijden?!

ik wil er gewoon niet meer zijn. weg...

Kijk, dat klopt dus niet. Als jij zelfmoord pleegt, zullen je naasten voor de rest van hun leven, iedere dag aan jou denken en pijn hebben. Zelfmoord plegen is niet één keer iemand pijn doen, dat is honderden keren iemand pijn doen.

Jouw leed kan overgaan. Jouw pijn kan verdwijnen. Ik weet zeker dat jouw naasten je daarmee willen helpen. En ja, natuurlijk is het pijnlijk om te horen dat het dan weer slecht met je gaat, maar dat is het allemaal waard als ze je straks weer vrolijk zien rondlopen. Dan kunnen jullie het achter je laten.

Ik snap niet dat iemand elke dag aan mij zou denken.
alhoewel ik als ik erover nadenk ik een vriendin heb die nu in een kliniek zit en ik inderdaad elke dag aan haar denk.
Ik vind het nu moeilijk om te geloven dat alles over gaat, maar dat is denk ik logisch.
ik ben wel n beetje geschrokken, want volgens de vriendin van mij die ook snijd moet ik een aantal wonden elke dag gaan schoonmaken wil ik niet dat ze infecteren. En alsnog wil ik nog dieper snijden. Ik doe t niet zo heel diep, maar als t zo door gaat wel.
Ik ga proberen meer te praten, dat lukt nog niet helemaal. Ik had vandaag een les waarbij ik niet echt aanwezig was en de hele tijd aan snijden dacht. dat kan niet echt.. anders haal ik straks alleen maar onvoldoendes...

Veraly22 schreef:

Ik vind het nu moeilijk om te geloven dat alles over gaat, maar dat is denk ik logisch.

Dat is inderdaad begrijpelijk. Het is misschien inderdaad wel vergelijkbaar met die vriendin van jou.

Ik vind het vervelend om te lezen dat je in de knoop zit met het snijden enzo, maar ik wil er eigenlijk niet veel verder inhoudelijk op ingaan, omdat het toch over automutilatie gaat en ik je niet op bepaalde ideeën wil brengen. Ik wil je op zich wel tips geven voor het schoonmaken van je wonden e.d., maar ik ben bang dat er op zo'n manier over praten, het snijden een beetje ''normaliseert'', als je snapt wat ik bedoel?

Veraly22 schreef:

Ik ga proberen meer te praten, dat lukt nog niet helemaal.

Goed dat je het gaat proberen, daar mag je trots op zijn 🙂