Een lange tijd dat ik hier niet meer ben geweest. Vooral omdat ik het niet meer nodig had en ik me eindelijk ondersteund voelde. Dat is nu totaal niet meer zo. Ik weet niet hoe ik alles moet zegen want er is ontzettend veel gebeurd. Ik was van school verwisseld toen ik 11 jaar was. Ik was 5 jaar lang zwaar gepest tot het punt van heftige depressie, op dat moment in mijn leven wou ik ook zelfmoord plegen. Toen ik op mijn nieuwe school zat had ik eindelijk vrienden, ik voelde me eindelijk blij. Het voelde alsof het mentaal eindelijk goed ging, dat was een heel bevrijdend gevoel. De eerste dag op de middelbare school was heerlijk. Ik dacht dat ik 2 vriendinnen had gemaakt, maar ik zat heel erg in de fout. Ik had vroeger de gewoonte om slecht te eten, tot het punt waarbij ik niks at. Wat door 1 van die "vriendinnen" terug is gekomen. Ik kwam geen dag door zonder dat ze een opmerking over mijn lichaam maakte. Na een lange tijd bij mijn therapeut had ik eindelijk kunnen loskomen van hun. Maar ik wist nooit dat het zo komen tot dit punt. Opnieuwe de zware depressie, opnieuw moeten huilen, opnieuw altijd alleen in de gang zitten en opnieuw een einde aan mijn leven willen maken. Het ding wat me omhoog houd is lezen en dingen maken of tekenen. Mijn moeder zij gisteren "je zit altijd te lezen, praat een keer met iemand" ik weet dat ze het niet verkeerd bedoeld, ze bedoeld het juist goed. Maar het doet me veel pijn. Ik voel me als een monster waarmee niemand wil praten. Ik voel me zo alleen. Mijn gedachten maken me gek, ik kan amper normaal functioneren. Ik snijd mezelf nu bijna elke dag om de mentale pijn weg te stoppen. Weet iemand wat ik kan doen? 

(Bericht aangepast ivm forumregel 9)