Yo, 

Ik herken je struggles, aantal vriend(innen vooral) van me hebben ook SH-littekens. Ik kan niet spreken voor mensen in het algemeen, maar wel over wat ik denk en wat mijn vriendengroepje denken over SH littekens. 
 

Ik zie mensen met SH littekens een beetje anders, maar niet als een compleet ander persoon. Wanneer je dat soort littekens zie, dan weet je dat iemand een moeilijk verleden heeft gehad. Maar verder ken ik mensen daar niet om, het gaat om de interacties die ik met diegene had. Dat ik SH littekens zag van vrienden betekende bijna niets voor mijn relaties en behandelde ik ze niet anders. Wat ik wel deed, om eerlijk te zijn, was een beetje meer letten op hun geestelijke gezondheid, want mensen die een verleden met mentale problemen hebben, zijn (in mijn ervaring) eerder geneigd om opnieuw problemen te krijgen. Maar vgm hebben mijn vrienden niet gemerkt dat ik hier meer op lette lol. 

SH een taboe? Ik vind het persoonlijk geen taboe. Het is begrijpelijk dat iemand sh heeft gedaan door problemen en ik zou nooit iemand beoordelen op self harm. Het is niet hun schuld dat ze self harm doen; het is een probleem waar een persoon mee kampt, niet iets dat een persoon zelf veroorzaakt. Ik denk daarom ook niet dat mensen die self harm doen gevaarlijk zijn voor anderen.

Ik ga gewoon om met mensen die self harm deden, dus ik zie persoonlijk niet in dat iemand om die reden niet met jou om zou gaan. Ik vind het een begrijpelijke gedachtegang van jouw moeder, maar of dat echt zou gebeuren??

In ieder geval, ik snap ook dat je bang bent voor andere mensen. Maar je moet niet je littekens verbergen om die redenen. Mensen die je daarom oordelen zijn sowieso al geen goede mensen. Schaam je niet om je littekens en je problemen, maar wees trots dat je daartegen hebt gestreden. 

Ik hoop dat dit helpt! Groetjes, Sano

Hai,

SH is geen Taboe en mensen zullen inderdaad raar kijken omdat ze het niet snappen. Je wordt er niet een ander persoon van omdat je het doet, het lucht op. Als ik zo lees over hoe je moeder reageerde op jouw vriendin die aan SH deed, is het niet verstandig om gelijk in het donkere te springen en het rustig aan nemen, ik heb het ook voor een langere tijd mijn ouders niet verteld, uiteindelijk zette ik het om naar tattoo’s, mooiere littekens! :) Het is verstandig dat je met een van je vriendinnen praat of zelfs een docent, er zijn zelfs mensen op jouw school die geheimhoudingsplicht hebben (dus niet je ouders bellen omdat ze de situatie zorgelijk vinden) en die zou je kunnen benaderen voor hulp, hulp alleen zoeken als je er echt toe aan bent. Ander idee is dat je muziek gaat luisteren om je gedachtes ergens anders te hebben (dat hielp voor mij!)

Vriendelijke groetjes,

Thee meisje