Hoi, ik weet dat last hebben van stress en angsten heel zwaar kan zijn en ik ga je echt proberen te helpen zo goed als ik kan oké? Zelf heb ik ook last van de stress om sociaal contact, dit is best moeilijk om overheen te komen, maar probeer het te zien als een nieuwe prestatie elke keer dat je naar buiten gaat, of dat je alleen maar naar iemand glimlacht die je tegenkomt, met baby stapjes kom je er echt wel, het duurt soms gewoon net wat langer dan dat je zou willen. Mij zelf helpt het om iets te schrijven over waar ik over denk, waar ik spijt van heb of me voor schaam, dit doe ik zodat ik het niet hoef te vertellen maar het wel een beetje kwijt kan. En het is ook helemaal normaal om dit soort dingen te ervaren, je doet echt helemaal niks fout, dit is gewoon een deel van het opgroeien en ben er zelf ook nog steeds helemaal uit (ik ben inmiddels 16, oepss). Het is ook helemaal niet erg niet alles aan je ouders te vertellen, maar het lucht zeker wel op, en ja misschien zijn er wat ruzies en heel veel tranen, maar je komt er echt wel doorheen, je bent hier echt niet alleen in. Het nep doen van een glimlach doe ik ook elke dag weer, maar het vertellen aan iemand helpt je om je glimlach soms niet moeten te laten zien, iedereen heeft wel dagen dat ze zich echt niet goed voelen en dat heb je gewoon het recht om niet te hoeven glimlachen, omdat je het al die tijd gewoon al geweldig hebt gedaan. Ik snap echt wel dat het moeilijk is om naar vriendinnen toe te gaan, maar zij proberen je gewoon te helpen en soms hebben jij en je vriendinnen  dat allebei even nodig, zo weten zij hoe het met jou gaat en kun jij  even alles kwijt en dat lucht echt op. Als 13-jarige is het echt niet raar om zo door je leven  te gaan, je lichaam (zowel mentaal als fysiek) gaat veel veranderingen door en het is moeilijk om je hier in 1x op aan te passen. Ik hoop echt dat dit je geholpen heeft, en soms heb je echt een beetje aandacht nodig oké? Onthoud dat ;)