Het voelt alsof ik op het perron sta te wachten, op een trein van de NS. En zoals we allemaal weten heeft de NS nogal eens wat vertraging. Maar daar blijft het niet bij. De trein richting 'Een Gelukkig Leven' wordt elke keer weer geannuleerd. Eerst staat er steeds vertraagd, de minuten tellen zich op en me hoop word steeds iets minder. Uiteindelijk gaat de oude, half werkende intercom aan een herhaalt het zinnetje: "De tr… richting Een Geluk Lev... is uitgeval..". Al mijn hoop verdwijnt en ik zit daar alleen op het koude, donkere station 'Depressie'. Een onaangekondigde trein komt aanrijden dit keer komt er een gehele zin uit de intercom: "Deze trein gaat richting, Dood". Ik stop met ademen, me hoofd schiet vol gedachtes en mijn hart gaat tekeer. Ik bedenk me dat dit misschien wel de enige trein zou kunnen zijn die hier nog langskomt. Taxi's richting 'therapie' brachten me elke keer weer terug bij ditzelfde station. De wereld om me heen staat stil. Een conducteur staat lachend bij de deur en kijkt me vragend aan of ik ga instappen. Ik twijfel even en stap in. Na een lange reis stopt de trein en zegt de conducteur luid: "Meisje, dit is de eindbestemming". Ik open mijn ogen en zie het bordje 'Een gelukkig leven'. Ik stamel en paar woorden: "Maar, maar meneer. Dit, dit kan niet". Hij glimlacht met verdrietige ogen: "Weet je, sommige mensen kunnen station 'Een gelukkig leven' alleen bereiken via deze trein." Ik loop naar de deur en zet mijn eerste stap op het perron. Ik voel me verlost van al mijn problemen en ik voel me verlicht. Ik kijk om en lach naar de conducteur: "Dankjewel" Zeg ik met de grootste glimlach mogelijk.


Even later op station depressie…

"De trein richting een gelukkig leven vertrekt over enkele minuten, onze excuses voor de vele vertraging".


Depressie overwinnen kost tijd.



Even voor de duidelijkheid dit gedicht is op geen een manier een aanmoediging van zelfmoord.
Ik wilde het trouwens eerst poste bij gedichten maar de tekst is te lang