Skip to main content

Hi Thom hier, 

Uhm... Ja dits de 2de keer dat ik wat ga plaatsen maar oke…

Uhm... Ik snij mezelf zeg maar omdat ik niet zo goed weet of ik een meisje/jongen/non-binair ben en omdat ik veel gezeik heb op school enzo... De enigste die dit nu persoonlijk van me weten zijn me vrienden en me mentor… 

Ik weet zeg maar niet zo goed wat ik met me zelf aan moet en heb mezelf ook niet toegewenst op deze wereld uhm... En andere mensen zijn me ook al zat en weten niet goed wat ze met me aan moeten…

Ik probeer echter wel het beste der van te maken maar ik merk sinds dat ik in de 3de zat (vorig school jaar dus) dat ik met minder plezier in het leven sta…

Nu is mijn vraag: zijn der mensen die het zelfde hebben? En hoe gaan jullie hier mee om? 

Groetjes Thom.

 

En wat zegt je menist er van en wat adviseert je mentor ? 
men anders kan je altijd nog naar je ouders gaan als je dat wilt en durft want ik snap dat dat spannend is en anders een afspraak bij de huisarts ofzo maaken 


En wat zegt je menist er van en wat adviseert je mentor ? 
men anders kan je altijd nog naar je ouders gaan als je dat wilt en durft want ik snap dat dat spannend is en anders een afspraak bij de huisarts ofzo maaken 

Me mentor adviseert me om te gaan praten en me gevoelens te uiten en perdirect te stopen met snijden alleen ja het zeggen van dingen gaat makkelijker dan dingen doen ik heb moeite met praten over mijn gevoel en stoppen gaat niet zomaar


Hey!

 

Wat lastig dat je met zoveel twijfels over jezelf zit en dit uit door jezelf te snijden. Ik vind het wel super van je dat je hiermee naar je mentor en vriendinnen bent gegaan!

Een site waar je vast jongeren zult tegenkomen die hetzelfde meemaken is Jong&Out

De zoektocht naar wie je bent op vlak van gender is natuurlijk niet simpel, en vraagt ook wat tijd. Iets wat hierin wel kan helpen is experimenteren. Probeer eens kledij te dragen die typisch is voor een bepaald gender en te proberen voelen hoe jij dit ervaart. Vraag misschien eens aan je vrienden om zij/ze of hij/hem of die/hun pronouns te gebruiken, en probeer wat te kijken waar je je het meest comfortabel bij voelt.

Zou je het aandurven om je ouders te vertellen hierover, en hen uit te leggen dat je nogal twijfelt over je genderidentiteit? Dit is zeker geen simpele stap, maar thuis jezelf kunnen zijn is echt een hele overwinning.

 

Het snijden.  Wat naar dat je dit gebruikt om om te gaan met de negatieve gevoelens. Je mentor heeft natuurlijk gelijk dat je ermee moet stoppen, maar dit is inderdaad niet zo simpel. Een goed begin is om alternatieven te zoeken die je ook helpen om te gaan met deze negatieve gevoelens, maar dan op een positievere manier. Deze lijst kan je daar zeker wat inspiratie voor geven. Het kan ook helpend zijn om op lastige momenten de dingen te doen die je gewoon graag doet en ervoor te zorgen dat er geen gevaarlijke voorwerpen in de omgeving liggen. Nu lijkt het namelijk een oplossing, maar wanneer je met levenslange littekens rondloopt is dat niet meer het geval.

Het lijkt me nuttig dit eens te bespreken met een hulpverlener, Thom. Is dit ook iets dat je besproken hebt met je mentor? 

 

Succes!

Groetjes

Lot


ik snap heel goed dat dat zeker moeilijk is. Ik heb nog nooit zo'n situatie meegemaakt en ik heb dus maar 1 tip…. Ik ben zelf trans en moet nog uit de kast komen. Ik had geen idee hoe ik dat moest gaan aanpakken, dus toen heb ik contact opgezocht met de kindertelefoon-chat. Dat hielp super veel en nu heb ik een plan hoe ik het ga aanpakken. Kortom, misschien is het voor jou fijn als je ook contact opzoekt met de kindertelefoon…..

 

Heel veel succes!

Groetjes

Blue


Reageer