Hey,
wat goed dat je dit durft te vertellen en dat je van jezelf weet dat je hiermee wilt stoppen. Dat is al een grote stap 
Ik denk dat het ook een opluchting is als je dit bespreekt met een volwassene in je omgeving die je vertrouwt, een vriend of een vertrouwenspersoon op school. Die kunnen wellicht ook hulp aanbieden als dat nodig is.
In plaats van jezelf pijn te doen kan je misschien een boekje bij je houden en als je weer de drang krijgt om jezelf pijn te doen, kan je in het boekje schrijven wat er aan de hand is, wat je voelt en wat voor jou een oplossing kan zijn.
You can do this 
Girlxx09,
Ja misschien heb je wel gelijk dat ik er met iemand over moet praten, maar ik denk echt niet dat ik dat durf. Eigenlijk vertel nooit aan iemand hoe ik me echt voel. En ik bedoel maar wie snijd zichzelf nou. Een freak die niet met emoties en depressie om kan gaan en daarom zichzelf snijd om nog wat te voelen. Zeg nou zelf dat is toch gewoon raar.
Maar toch bedankt voor je advies zelf heb ik een dagboek, alleen schrijf ik er niet zo vaak in. Ik zal dat wat vaker doen misschien helpt dat.
P.S. Het spijt me om te zeggen, maar ik heb vandaag toch weer gesneden. Het blijft moeilijk.
Hey Cathy00,
Als eerste echt megaknap dat je een week niet gesneden hebt! Ik snap dat het heel moeilijk is en ook lastig dat je het toch weer gedaan hebt. Maar het kan ook niet in een keer goed gaan hè, zoiets kost tijd. Je hoeft ook niet te verwachten dat je er gelijk mee kunt stoppen. Dat is echt een proces, wees daarom ook niet gelijk boos op jezelf als je terugvalt of als het allemaal niet lukt, dat hoort erbij.
Het lijkt me alleen wel zwaar om dat alleen de dragen, hoe vind jij dat? Je geeft aan dat je er wel over wil praten, maar dat niet durft. Dat is begrijpelijk, het kan je echter wel heel erg helpen als je er met iemand over praat.
Het kan je helpen als je voor jezelf eens goed nadenkt over de voordelen en de nadelen van het aan iemand vertellen. Dan kun je voor jezelf een afweging maken, waar de balans meer heen gaat. Denk dan ook aan de voor- en nadelen op korte en lange termijn.
Als je iemand weet die je vertrouwt hoef je niet gelijk alles te vertellen, je kunt het doen zoals jij het wilt en op jouw tempo. Je kan bijvoorbeeld een mailtje sturen dat je graag die persoon wilt spreken. Dan vertel je in het gesprek dat je het moeilijk vind om over te praten en dan kijk je gewoon hoe die persoon reageert. Afhankelijk daarvan kun je voor jezelf bepalen wat je wel of niet wilt delen met die persoon.
Ook kun je van tevoren misschien op een briefje schrijven wat je wil vertellen, als je het dan even niet weet kun je daar op kijken en waarschijnlijk geeft het een fijner gevoel als je een beetje voorbereid bent. Je kunt ook als je het moeilijk vind om te praten een brief schrijven naar de persoon aan wie je het wil vertellen. Dan kun je aan de hand daarvan een gesprek voeren.
Verder kun je in dit topic heel veel alternatieven vinden voor zelfbeschadiging. Ik zou dat eens doorkijken en dan voor jezelf op een lijstje zetten wat je zou kunnen doen als alternatief. Als je dan de neiging hebt kun je dat lijstje pakken en je op een andere manier uiten.
Je zou ook op het moment dat je de drang hebt de plek dik inpakken, met bijvoorbeeld elastiekjes of papier zoiets en dan kun je wel soort snijden, maar dan beschadig je jezelf niet. Want ik denk niet dat dat is wat je echt wil, maar op dat moment wil je de pijn anders voelen. Je kan je ook onder de mensen mengen, want vaak als er iemand bij is doe je het wat minder snel.
Ik zou je echt aanraden om erover te praten. Snijden is misschien een tijdelijke oplossing, maar het gaat je uiteindelijk niet verder helpen. Zoek iemand die je vertrouwt of bespreek dit eventueel met je huisarts. Maar blijf er niet alleen mee rondlopen!
De huisarts kan naar je verhaal luisteren en met je meedenken wat je het beste kan doen en eventueel welke hulp het beste bij je past, welke mogelijkheden je allemaal hebt. De huisarts kan je ook doorverwijzen naar een psycholoog of naar andere hulpverlening. Je kan een beroep doen op de geheimhoudingsplicht van de huisarts. Deze zal het dan niet met iemand anders bespreken, zoals je ouders. Als je 12-15 bent, kan je wel vragen om geheimhoudingsplicht maar beslist de huisarts of hij/zij het wel of niet met iemand bespreekt. Vanaf 16+ heb je recht op je eigen hulpvraag en zal de huisarts het geheimhouden. De huisarts kan je ook helpen als je het moeilijk vind om dit met iemand te bespreken, hij/zij kan het dan voor je vertellen, maar je kan het ook samen met de huisarts doen. Je kan dus samen met je huisarts dit met je ouders bespreken of je vraagt de huisarts of hij/zij het met je ouders bespreekt.
Verder vertelde je dat je af en toe ook wat opschrijft. Ik denk dat dat zeker ook kan helpen, dat je even je emoties gevoelens en gedachten van je afschrijft. Dan is het toch even voor dat moment uit je hoofd. Wat je kunt proberen is dat je elke dag of elke week (als voorbeeld) een paar punten op schrijft waar je dankbaar voor bent of trots op bent of blij mee bent, wat je zelf bedenkt. Bijvoorbeeld dat je haar leuk zat of je had een leuk gesprek, lekker kopje koffie, om zomaar wat te noemen. Kunnen gewoon lekker simpele dingen zijn. Het klinkt misschien een beetje gek of simpel maar het zijn wel dingen die je kunnen helpen.
Als laatste, het maakt je echt niet raar of gek dat je jezelf snijd en je bent ook zeker niet de enige! Sterkte en succes gewenst!
Groetjes,
Simply Me
Hey,
Bedankt voor de tips. Het is gewoon ik kan me niet herinneren hoe het is om "blij" te zijn. Ik heb dit gevoel al zo lang. Misschien zou ik er ook over moeten praten, maar als iemand er achter komt dan zal iedereen me gek en raar vinden. En het niet begrijpen waarom ik me zo voel en waarom ik mezelf snij. Hoe kan iemand anders het begrijpen als ik het zelf niet eens begrijp.
Het is gewoon een opluchting als ik mezelf snij en een deel van mij zegt: Waarom stoppen je weet zelf wel dat je dit verdient, terwijl het andere deel weet dat ik misschien niet zo goed bezig ben. Maar de stem die zegt dat ik het verdien wint meestal en is ook meer aanwezig. In m'n hoofd is het al zo lang donker en leeg dat eigenlijk alleen die stem er nog zit. Het was eerst klein, maar door de jaren heen is hij groter geworden. En dus kan ik ook alleen maar naar die ene stem luisteren die zegt dat ik niks kan, niks ben, niet goed genoeg ben en dat ik het verdien om mezelf pijn tedoen en als ik het dan gedaan heb dan ben ik opgelucht en tevreden. Op een bepaalde manier dat tevreden zijn.
Sorry dat het zo persoonlijk is, maar ik moest dit even kwijt.
Bedankt
Hey Cathy00,
Misschien denk jij dat iemand je gek of raar gaat vinden, ik denk dat niet. En als het wel zo is, zegt dat meer iets over die persoon dan over jou. Je bent echt niet gek of raar, je bent ook echt niet de enige die zichzelf snijd!
Het is inderdaad lastig om te begrijpen waarom je iets doet of waarom je je zo voelt. Het kan je echt helpen als je dit met een hulpverlener, bijvoorbeeld een psycholoog, bespreekt. Zo iemand gaat je echt niet raar vinden. Ze kunnen juist heel goed met je meekijken waar je gevoelens en de snijdneigingen vandaan komen en daar aan te werken. Daar zijn hun voor.
Ik zou je echt aanraden om dat topic door te kijken wat ik de andere reactie plaatste, daar staan echt zoveel alternatieven in, ik kan me bijna niet voorstellen dat daar niks tussen zit voor jou.
Je kan ook als die ene stem/gedachte zo sterk aanwezig is chatten of bellen met bijvoorbeeld de Kindertelefoon of iemand anders die jij goed vertrouwt. Dan ben je even afgeleid van die sterke aanwezige gedachten.
Je hoeft helemaal geen sorry te zeggen om hier iets te posten. Het is jouw account en jij mag zeggen wat je wilt, misschien lucht dit op een bepaalde manier ook wel op?
Groetjes,
Simply Me
Hi,
Ik ben ook al naar alternatieven aan het zoeken en ik zal eens dingen uitproberen en kijken wat voor mij werkt.
Ik denk dat ik het wel zal proberen om met iemand te praten misschien helpt dat ook wel meer, zolang m'n ouders er maar niet achterkomen.
P. S. Als ik bijv. met de huisarts zou willen praten. Kan hij dan ook mijn ouders inlichten ik ben 17 dus nog geen 18 logisch. Moet je 18 zijn om met iemand te praten zonder dat je ouders worden ingelicht.
Bedankt,
Cathy00
Hey
Goed dat je al op zoek bent naar alternatieven! Deze lijst biedt daar inderdaad al goede inspiratie, en verder is het belangrijk te kijken naar wat je plezier gaf voor je je rot begon te voelen. Misschien is dat wel voetballen, dansen of muziek maken. Dit zou je dan kunnen proberen te doen op momenten dat je die nood voelt.
Ik begrijp je angst rond het feit dat je ouders erachter komen. Echt. Ik was ook zo. Uiteindelijk is de hulp echter veel vlotter gegaan toen mijn ouders eenmaal wisten dat ik hulp nodig had.
- Dat hoeft niet te betekenen dat je het hen al meteen al hoeft te zeggen rond het snijden. Gewoon aangeven dat je niet goed in je vel zit en daarom wel wat extra hulp kunt gebruiken is ook een manier.
- Een huisarts, en andere hulpverleners, hebben zowel beroepsgeheim als meldplicht. Concreet wil dit zeggen dat ze je ouders moeten inlichten wanneer ze bang zijn dat je jezelf in gevaar brengt, door bv. suïcidaliteit of door ernstige zelfverwonding. In andere gevallen hebben ze beroepsgeheim en mogen ze je ouders niet zomaar iets vertellen over jou. Het kan een idee zijn om eens een mail te sturen naar een hulpverlener, zoals een huisarts of schoolpsycholoog en hen je situatie uit te leggen, zowel over wat er misloopt als rond je angsten rond het inlichten van je ouders. Doe dit bv. via een anoniem mailadres. Op die manier kun je dat een beetje polsen.
Zou je het zien zitten eens één van die dingen eens uit te proberen?
Probeer ermee te stoppen, hoe moeilijk het ook is, voor je je lichaam permanent beschadigt.
Succes!
Groetjes
Lot
Hi xLotx,
Bedankt voor de tips.
Ik hoop dat ze zullen helpen.
Hi,
Ik sneed mezelf ook, maar nu dus niet meer. Want mijn ouders zijn erachter gekomen, en nu mag ik het niet meer. Maar ik mis het echt ook omdat het zo een opluchting is.
Hi,
Ja inderdaad het is een opluchting, je voelt de pijn en haat vanbinnen dan niet meer. Ik zelf wil ook eigenlijk helemaal niet stoppen, zoals ik al eerder heb geschreven ben ik bang dat mijn ouders erachter komen. Misschien is het juist wel goed om erover te praten, maar mijn ouders zullen het toch niet begrijpen. Ik denk er wel over na om er met iemand over te gaan praten, maar zeker ben ik nog niet.
Stoppen zal waarschijnlijk niet lukken, maar door te minderen heb ik toch wel minder kans dat mijn ouders erachter zullen komen. (Ik doe het nu best wel vaak). De tips die ik heb gekregen kunnen mij daar mee helpen. Hoop ik.
Bedankt
Cathy
