Hey dus ik snij mezelf....ik was 1 week clean fzo maar ik kon het ni meer aan dus ben ik weer begonnen eerst deed ik het op mijn beide armen maar nu doe ik het dus zo bij mijn onderbuik zo dat stukje waar je onderbroek over zit ik denk toch dat da onderbuik noemt want ja op mijn arm ging niet meer omdat het warm word en we gaan naar een zwempark...en natuurlijk mag mijn moeder da ni zien want anders word ze helemaal gek maar ik weet nu niet of da wel zo slim is om dat te doen waar ik da nu doe (onderbuik) ma ik denk dus van wel maar ik zoek nog zo van die plekken waar da zou kunnen maar waar het ni opvalt i know dat snijden slecht is maar tis soms gwn echt nodig voor mij...en bij mijn onderbuik doet dat meer pijn dan bij mijn arm...of weet iemand mss tips hoe je der vanaf geraakt? Want ik heb al geprobeerd om op mijn arm te tekenen maar dat helpt niet spijtig genoeg iemand andere tips?
Bladzijde 1 / 1
Hey, Me.me,
Er is geen goede/veilige manier om jezelf te snijden! Ben je depressief? Je moet jezelf niet gaan snijden, ook al vind je het fijn. Als je verdrietig/boos bent, kun je ook een tekening maken om je gevoel te uiten, of een boek schrijven, een gedicht? Snijden is niet leuk en het is ook niet leuk als mensen erachter komen.
Zelfmoord is overigens nooit de oplossing, zoals veel mensen zeggen.
Groetjes,
Geen_Naam
Er is geen goede/veilige manier om jezelf te snijden! Ben je depressief? Je moet jezelf niet gaan snijden, ook al vind je het fijn. Als je verdrietig/boos bent, kun je ook een tekening maken om je gevoel te uiten, of een boek schrijven, een gedicht? Snijden is niet leuk en het is ook niet leuk als mensen erachter komen.
Zelfmoord is overigens nooit de oplossing, zoals veel mensen zeggen.
Groetjes,
Geen_Naam
Hey!
Ik vind het al een heel goed begin dat je jezelf een week niet had gesneden!
Weet je nog hoe je het in die week hebt kunnen tegenhouden? Als je weet wat er toen voor gezorgd heeft dat je je beter voelde kun je dat nu nog eens proberen te gebruiken.
Er zijn geen plekken waar het snijden onzichtbaar is, toch zeker voor mensen als je ouders.
Ik snap heel goed wat je bedoelt met het gevoel dat je het echt nodig hebt, maar tegelijk denk ik dat het belangrijk is om te beseffen dat het nog steeds niet oké is en dat je er echt nare gevolgen van zult krijgen.
Zo zul je -logischerwijze- littekens krijgen, en die gaan niet zomaar weg. Daarnaast heb je als je automutileert een veel grotere kans om een depressie te ontwikkelen, en ook dat wil je echt niet.
Hier vind je een heel interessante blog over waarom mensen zichzelf beschadigen, en je vindt er ook goede tips om het te verminderen.
In deze lijst vind je 331 alternatieven voor zelfbeschadiging (en je kunt er vast nog wel persoonlijke voor jou vinden!) die je kunnen helpen om er mee te stoppen of het ten minste uit te stellen.
Weet dat het moeilijk is om zoiets in 1-2-3 te stoppen, en dat het dus normaal is om na een week gestopt te zijn terug te vallen.
Je mag echter nooit opgeven en moet blijven proberen. Nu is het een weel gelukt. Spreek bv. met jezelf af dat je na morgen 2 weken moet stoppen, over een maand moet je dan voor 3 weken stoppen,...
Je kunt ook afspraken met jezelf maken, bv. "ik mag mezelf snijden, maar nooit op zondag".
Deze soort tips vind je ook in bovenstaande lijst terug.
Ik snap dat je je er voor schaamt en liever niet wil dat andere mensen het zien.
Ik denk echter wel dat het belangrijk is om hier over te praten met iemand. Als je niet wil dat dit je ouders zijn, dan kun je ook naar iemand anders toe.
Heb je een familielid waar je je veilig genoeg bij voelt?
Als je niemand uit je directe omgeving weet kun je ook contact opnemen met mensen zoals jouw mentor, een schoolpsycholoog/eerlingenbegeleider of huisarts.
Deze mensen zullen jou zeker helpen als jij je niet goed in je vel voelt.
Groetjes
Lot
Ik vind het al een heel goed begin dat je jezelf een week niet had gesneden!
Weet je nog hoe je het in die week hebt kunnen tegenhouden? Als je weet wat er toen voor gezorgd heeft dat je je beter voelde kun je dat nu nog eens proberen te gebruiken.
Er zijn geen plekken waar het snijden onzichtbaar is, toch zeker voor mensen als je ouders.
Ik snap heel goed wat je bedoelt met het gevoel dat je het echt nodig hebt, maar tegelijk denk ik dat het belangrijk is om te beseffen dat het nog steeds niet oké is en dat je er echt nare gevolgen van zult krijgen.
Zo zul je -logischerwijze- littekens krijgen, en die gaan niet zomaar weg. Daarnaast heb je als je automutileert een veel grotere kans om een depressie te ontwikkelen, en ook dat wil je echt niet.
Hier vind je een heel interessante blog over waarom mensen zichzelf beschadigen, en je vindt er ook goede tips om het te verminderen.
In deze lijst vind je 331 alternatieven voor zelfbeschadiging (en je kunt er vast nog wel persoonlijke voor jou vinden!) die je kunnen helpen om er mee te stoppen of het ten minste uit te stellen.
Weet dat het moeilijk is om zoiets in 1-2-3 te stoppen, en dat het dus normaal is om na een week gestopt te zijn terug te vallen.
Je mag echter nooit opgeven en moet blijven proberen. Nu is het een weel gelukt. Spreek bv. met jezelf af dat je na morgen 2 weken moet stoppen, over een maand moet je dan voor 3 weken stoppen,...
Je kunt ook afspraken met jezelf maken, bv. "ik mag mezelf snijden, maar nooit op zondag".
Deze soort tips vind je ook in bovenstaande lijst terug.
Ik snap dat je je er voor schaamt en liever niet wil dat andere mensen het zien.
Ik denk echter wel dat het belangrijk is om hier over te praten met iemand. Als je niet wil dat dit je ouders zijn, dan kun je ook naar iemand anders toe.
Heb je een familielid waar je je veilig genoeg bij voelt?
Als je niemand uit je directe omgeving weet kun je ook contact opnemen met mensen zoals jouw mentor, een schoolpsycholoog/eerlingenbegeleider of huisarts.
Deze mensen zullen jou zeker helpen als jij je niet goed in je vel voelt.
Groetjes
Lot
Ja je hebt idd wel gelijk dat er geen “veilige” manier is...en ik weet niet of ik depressief ben ik voel mij wel de laatste tijd erg verdrietig maar ik weet niet of je dat kunt benoemen als depressief en tekenen en schrijven doe ik al heel veel het helpt mij wel een beetje en ik zal proberen om nog wat ander afleidingen te zoeken vriendelijk dat je reageerd
Ik had eigelijk gwn niet echt de tijd om mezelf te snijden omdat ik zo een drukke week had dat ik het allemaal even vergeten was want ik was ook erg moe dus ik viel meteen in slaap en normaal is dat juist het moment dat ik mezelf snij...wat natuurlijk niet goed is maar het voelt veel beter als ik het wel doe want het lijkt alsof ik de pijn verdien en ik heb idd wel allemaal littekens op mijn arm maar dat vind ik ook niet super erg want ik verdien het alleen ben ik bang dat mijn ouders het gaan opmerken of mijn broer of zussen want de leerlingen van mijn klas weten wel dat ik mezelf snij want we hadden gym en toen hadden ze het allemaal gezien en een jongen van mijn klas noemt me al heletijd snijdertje of snijplank maar alvast bedankt voor de site en het is mss nog niet zo slecht om afspraken met mezelf te maken en ik kan er gewoon met niemand over praten omdat ik het er niet graag over heb met iemand en ik denk altijd wel dat ik die persoon dan lastig val en we hebben wel leerlingebeglijders maar ik durf er nooit heen te gaan omdat ik denk dat ze mij toch niet kunnen helpen
vriendelijk dat je reageerd
Hey!
Misschien kun je dan eens proberen om je week met opzet zo vol te plannen dat je er weer geen tijd voor hebt.
Je kunt ook voor het slapengaan iets vermoeiend doen (bv. sporten) waardoor je sneller in slaap geraakt.
Niemand verdient pijn. Echt niemand. Ik snap dat je er zo over denkt maar zo is de realiteit gewoon echt niet!
Nu vind je de littekens misschien niet zo erg, maar neem van mij aan dat je daar later echt anders over zult gaan denken (op de site die ik je meegegeven hebt staan ook enkele blogs daar rond als je zoekt op "littekens").
Als je dit blijft voortdoen is de kans inderdaad gering dat je ouders of familieleden er op een dag achterkomen.
Er zijn geen magische tips die snijwonden/littekens helemaal doen verdwijnen.
Ik vind het nogal gemeen dat jouw klasgenoten zo'n dingen tegen jou zeggen!
Vaak is dit uit onbegrip, want voor mensen die nooit zichzelf pijn gedaan hebben is het iets wat ontzettend moeilijk te bevatten is, dat een mens zichzelf kan pijn doen.
Het is echter niet zo dat ze daarom zo'n nare opmerkingen maken.
Ik snap het als dit een stap te ver is voor jou, maar misschien zou jij het zien zitten eens een presentatie te geven over zelfbeschadiging? Je zou ook kunnen vragen dat er eens een gastspreker daarrond bij jullie komt.
Probeer maar wat trucjes uit zoals afspraken maken en kijk wat voor jou het beste werkt.
Ik snap heel goed dat je het moeilijk en eng vindt om contact op te nemen met mensen die jou kunnen helpen.
Zij hebben voor hun job gekozen, namelijk leerlingenbegeleider (/psycholoog,...) en hebben er dus voor gekozen om jongeren als jou te helpen. Het zou maar gek zijn als jij hen dus zou lastig vallen met hulp vragen hé! Het lijkt voor jou momenteel ook een onoplosbare situatie, en automutilatie is zeker niet iets dat heel snel opgelost raakt, maar je kan er echt ontzettend goed mee geholpen worden om het na een tijd te minderen of zelfs te stoppen.
Als je het niet probeert zul je nooit weten of het zou geholpen hebben hé!
Je kunt beginnen met anoniem een mail schrijven naar een leerlingenbegeleiding. Daarin kun je de inhoud van je eerste bericht in dit topic zetten. Je kunt er ook je twijfels bij vermelden, dat je bang bent hen lastig te vallen en dat het niets zou uithalen.
Als zij dat effectief vinden zullen ze dat dan wel sturen... Neem echter van mij aan dat ze je zo goed mogelijk zullen proberen te helpen!
Groetjes
Lot
Misschien kun je dan eens proberen om je week met opzet zo vol te plannen dat je er weer geen tijd voor hebt.
Je kunt ook voor het slapengaan iets vermoeiend doen (bv. sporten) waardoor je sneller in slaap geraakt.
Niemand verdient pijn. Echt niemand. Ik snap dat je er zo over denkt maar zo is de realiteit gewoon echt niet!
Nu vind je de littekens misschien niet zo erg, maar neem van mij aan dat je daar later echt anders over zult gaan denken (op de site die ik je meegegeven hebt staan ook enkele blogs daar rond als je zoekt op "littekens").
Als je dit blijft voortdoen is de kans inderdaad gering dat je ouders of familieleden er op een dag achterkomen.
Er zijn geen magische tips die snijwonden/littekens helemaal doen verdwijnen.
Ik vind het nogal gemeen dat jouw klasgenoten zo'n dingen tegen jou zeggen!
Vaak is dit uit onbegrip, want voor mensen die nooit zichzelf pijn gedaan hebben is het iets wat ontzettend moeilijk te bevatten is, dat een mens zichzelf kan pijn doen.
Het is echter niet zo dat ze daarom zo'n nare opmerkingen maken.
Ik snap het als dit een stap te ver is voor jou, maar misschien zou jij het zien zitten eens een presentatie te geven over zelfbeschadiging? Je zou ook kunnen vragen dat er eens een gastspreker daarrond bij jullie komt.
Probeer maar wat trucjes uit zoals afspraken maken en kijk wat voor jou het beste werkt.
Ik snap heel goed dat je het moeilijk en eng vindt om contact op te nemen met mensen die jou kunnen helpen.
Zij hebben voor hun job gekozen, namelijk leerlingenbegeleider (/psycholoog,...) en hebben er dus voor gekozen om jongeren als jou te helpen. Het zou maar gek zijn als jij hen dus zou lastig vallen met hulp vragen hé! Het lijkt voor jou momenteel ook een onoplosbare situatie, en automutilatie is zeker niet iets dat heel snel opgelost raakt, maar je kan er echt ontzettend goed mee geholpen worden om het na een tijd te minderen of zelfs te stoppen.
Als je het niet probeert zul je nooit weten of het zou geholpen hebben hé!
Je kunt beginnen met anoniem een mail schrijven naar een leerlingenbegeleiding. Daarin kun je de inhoud van je eerste bericht in dit topic zetten. Je kunt er ook je twijfels bij vermelden, dat je bang bent hen lastig te vallen en dat het niets zou uithalen.
Als zij dat effectief vinden zullen ze dat dan wel sturen... Neem echter van mij aan dat ze je zo goed mogelijk zullen proberen te helpen!
Groetjes
Lot
Ja ik heb op de site gezogd naar “littekens” en het is idd wel erg om littekens te hebben...en een presentatie gaan ze onze klas nooit laten geven omdat we altijd andere vakken hebben en ze zouden niet willen dat het verstoord geraakt fzo iets want dat hebben ze al vaak gezegd en er is nog een meisje in mijn klas dat zichzelf ook snijdt maar zij gaat wel naar de zorgleerkracht ze weet ook wel dat ik het doe en zegt dat ik ook met hun moet gaan praten en een mail versturen zou ik wel graag willen maar dat gaat niet anoniem jammer genoeg
Dat snap ik inderdaad wel, bij mij is dat ook zo. Maar ik dacht bv, stel je moet eens een boekpresentatie geven kun je het doen over een boek waarin iemand gelijkaardige problemen heeft (pas op voor triggers!) enzo.
Ik raad het je echt aan om te doen!
Je kunt ook een briefje afgeven, maar dan kan ze natuurlijk niet antwoorden.
Je kunt ook eens vragen om te gaan samen met die klasgenote, zodat zij je kan steunen. Dat zou ik heel moedig vinden!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
