Het was .. januari. Ik was aan het werk. Het was mijn laatste dag in de vulploeg, zou na die dag naar de broodafdeling gaan. De shift was van 17-19.

Om 17:.. begon het: een van onze klanten liep tegen me aan, echt tot het punt dat ik dacht dat het mijn beste vriendin was die me een knuffel gaf, maar dacht hier nog niks van aangezien dat kan gebeuren dus het ging weg met een simpele ‘sorry’.

Toen een paar minuten later kwam hij weer. Deze keer alleen niet tegen me aanlopen, hij legde zijn hand volledig op mijn kont en kneep lichtjes. Ik was gewoon dingen in kratten aan het leggen dus ging rechtop staan, met name om te kijken wie het was. Ik zag hem weer een paar meter van me vandaan staan.

Een andere klant kwam naar me toe en zei dat ik naar mijn leidinggevende moest gaan, maar deed dit niet. De meneer kwam naar me toe en zei ‘sorry sorry but you’re just so beautiful’. Toen wist ik al helemaal niet meer wat ik moest doen. Ik liep naar het magazijn toe maar zag mijn teamleider en ben meteen terug de winkel in gelopen.

Zo’n 20 minuten later werd de teamleider gebeld toen hij langs me stond, toen hij ophing zei hij tegen me dat ik even naar de baas moest. Ik ken mijn baas al vanaf mijn 8e dus ik ken hem toch wel wat anders dan alleen als ‘mijn baas’. Ik dacht dat het een leuk afscheid zou zijn aangezien ik overging naar de broodafdeling maar nee. Daar stond hij dan in de opening van de kantoor, ik heb hem nog nooit zo bezorgd zien staan.

Ik liep naar binnen, zag de baas staan en de manager van de afdeling aan tafel zitten. Mijn baas zei meteen ‘we weten wat er is gebeurd’, wat ik apart vond aangezien ik niks had gezegd, maar ze hadden het al terug gezien op de camera beelden. Hij vroeg waarom ik niet meteen was gekomen, waar ik niet echt een duidelijk antwoord op heb.

Vervolgens na het werk is mijn moeder gekomen, hebben we even besproken hoe en wat, en tot de conclusie gekomen dat het het slimste was om aangifte te doen. Zo gezegd zo gedaan, minder dan een week erna aangifte gedaan.

Tot nu toe niks bekend behalve dat hij sowieso voor de rechter moet komen en hij een 5 jaar winkelverbod heeft.

Tot vandaag de dag ben ik nog bang op het werk, er is eerder ongeveer hetzelfde gebeurd alleen dat ging verder dan dit (en was ook niet op het werk), daarmee ging het eindelijk goed in mijnhoofd maar dat speelt nu ook weer een extreem grote rol.

Ik sta nu op de broodafdeling waarbij we een ingang hebben en technisch gezien geen uitgang, behalve naar de parkeergarage maar daar zit een alarm op. Zodra er iemand de afdeling op zou komen op een rustig moment, kan ik niks en ben ik machteloos. Die gedachte maakt me zo extreem erg bang. Ik let zo extreem goed op mijn omgeving als ik aan het werken ben.

Ik durf niet alleen rondom mijn werk te zijn, en ben ik dit wel dan ben ik zo extreem bang en ik weet totaal niet hoe ik ermee om moet gaan