Hey,
Een paar dagen geleden wilde ik mezelf gaan snijden met een zakmes. Nu, drie dagen geleden herinnerde ik me dat ik in andere berichten had gezien dat zij het met een schaar deden. Ik deed het gewoon om te weten hoe het voelt, ik wilde het echt niet vaker doen. Ik draag heel vaak t-shirts met korte mouwen dus mijn ouders zouden weten wat ik deed als ik opeens enkel nog maar lange mouwen droeg. Ik heb dus nu een stuk of 5 kleine sneetjes op mijn pols onder mijn horloge.
Ik wilde het echt niet, het is niet dat ik mezelf wil straffen of vind dat ik het moet doen. Ik ben ook niet speciaal boos of verdrietig als ik het doe. Het is een soort van fascinerend gevoel, mezelf pijn doen. Ik doe het uit verveling, omdat ik gewoon nergens zin in heb en zodat ik afgeleid ben.
Ik heb nu alle scharen en zakmessen die ik in mijn kamer heb liggen op mijn ouders hun kamer verstopt zodat ik ze niet steeds weer zie liggen maar ik ben bang dat ik het toch weer ga doen. Ik durf ook niet aan iemand anders te vragen om ze te verstoppen want ik schaam me ervoor dat ik eraan heb toegegeven.
Ik ben gisteren naar een psycholoog geweest, maar dat was een intake-gesprek en mijn mama moest daar bij zijn. Ik wilde dat eigenlijk niet, want ik wil niet alles vertellen waar mijn mama bij is. Nu, in het begin moest ik wel een beetje vertellen, alles wat er gebeurd was, maar het was meer een gesprek met mijn mama dan met mij. Ik was echt teleurgesteld want ik had maanden gewacht op die afspraak en nu vroegen ze me om nog eens drie weken te wachten voordat de therapie zou beginnen. Ik was kwaad en gefrustreerd, ik kan geen weken meer wachten. Ik wil nu hulp en zij doen net alsof het allemaal wel meevalt, alsof ik niet in nood ben en alsof ik niet al zo lang op hulp zit te wachten.
Ik heb toen min of meer gezegd dat ik niet meer zo lang kon wachten en toen stelden zij voor om met de andere psycholoog die daar werkte een afspraak te maken en dat zou dan volgende week zijn. Maar toen zei mijn mama dus de hele tijd van 'Zou je dat nu wel doen?' en 'Je moet daar eerst goed over nadenken' en 'is het niet beter om bij dezelfde psycholoog te blijven', enz...
Ik kan het echt niet meer aan, ik ben kapot en ik wil hulp maar niemand luistert.
