Hoi
mijn oma is 2 weken na mijn verjaardag overleden (ergens in september 2018). Mijn oma kreeg ergens jn de zomer 2018 een diagnose van neurenoom kanker, ze kreeg een operatie en de tumoren waren met succes weggehaald. Op een dag kreeg ze een hersenbloeding en werdt gezegd dat de tumoren naar haar hoofd waren gegroeid (3). Ik was die dag logeren bij mijn oom, tante, neefje en nichtje. Mijn ouders kwamen me ophalen en ze zeiden dat ik even moest gaan zitten. We gingen zitten en alles werd mij uitgelegd. Ik barste in tranen uit, met de gedachten waarom zij, waarom nou vanaf die dag is mijn hele leven in elkaar gestord. Mijn oma lag in de intens of care waar ze goed verzorgd werd. Ik durfde een paar dagen niet te komen, maar toen ik hoorde dat ze nog even te leven had ben ik geweest. Die dag was ze al aardig opgeknapt van haar hersenbloeding, ze was nog wel anders, maar me ouders zeiden dat ze er beter uit zach. De dag dat ik en me zusje kwamen kijken werd ze ook naar een andere kamer gebracht. Uiteindelijk zijn mijn moeder en mijn zusje naar huis gegaan en ben ik (vrijwillig) met mijn opa, zus van mijn oma, man van de zus van mijn oma en de neef van mijn pa wezen eten in het ziekenhuis en bij mijn oma gebleven. Op een dag mocht mijn oma in een gehendicapte rolstoel (haar rechter zijde was verlamd) ze zei de onvergetende woorden “ik doe mijn best wel voor jullie” bij die woorden ben ik snel naar buiten gerend en begon ik te huilen (mijn oma wist nog niet dat ze dood zou gaan wij wel). Een paar dagen laten kwam de dag alles werdt aan mijn oma vertelt. Mijn oma was zo verdrietig iedereen eigenlijk ik weet nog dat ze tegen mij zei en mijn zusje zei “j...., n.... jullie weten dat ik altijd van jullie gehouden heb he. We hebben toen met ze 2en een tijdje gehuild (mijn zusje huild nog niet echt maar ze knuffelde wel mee). Mij oma had nog ongeveer 3 maanden te leven zolang wilde ze sowieso niet wachten. Op een dag werdt ze maar een hosbish gebracht. Dat is een huis voor 4 personen die allemaal binnen 3 maanden overlijden en niet meer thuis kunnen wonen. er werken daar allemaal vrijwilligers om die mensen die daar liggen te helpen. Het hosbish ligt dicht bij mijn school dus ik ging er vaak heen na school of stiekem tijdens de les als ik net van de orto kwam. Er is die maanden/ weken/ dagen veel gehuild. Me oma heeft gelukkig nog wel kunnen meemaken bijvoorbeeld; hoe mijn beugel er uit ging (ben ik blij mee). Maar de woorden die mijn oma zei maakte mij so verdrietig: “je zult me nooit vergeten toch?”, “je weet dat ik van je houd he”, “je blijft altijd mijn kleine meid”, “ik had jullie nog zo graag verder willen zien opgroeien”. Die woorden raakte me zo die zal ik ook nooit vergeten, net als mijn oma. We zijn nog wezen varen via de wensambulance, dat was de laatste wens van mijn oma, lekker me z’n alle varen. Nou ja daar was het mijn verjaardag we gingen s’ochtends nog even langs oma en toen ging ik korfballen. Mijn eerste verjaardag zonder oma. 2 weken daarna is mijn oma overleden (ingeslapen). Die dag daarvoor hebben we afscheid genomen. Ik denk dat ik mijn oma echt wel een half uur heb geknuffeld. Er waren zo veel tranen die dag. Maar mijn oma was kalm en wist dat het niet anders kon. We hebben haar uitvaard gehad en we hebben haar uitgestrooid op texel. Als je je voor steld dat ik in al die tijd weer moest beginnen met school en een nieuwe klas (zakte af van vwo 1 naar havo 2). Ik vertrouwde niemand ik had geen vrienden in die klas, nu wel hoor nu zijn het mijn beste vrienden en vriendinnen. Ook ben ik ook nog eens verhuisd weg van mijn opa (huis waar mijn oma ook woonde). Ik heb soms nog wel eens flashbacks en ik zie dan mijn oma in haar sterfbed liggen huilen. Of ik hoor nog wel eens haar stem. Hoe moet ik hier mee omgaan wat kan ik doen. Ik ben onderhand wel klaar met die avonden huilend in bed liggen. Het was gewoon zo’n lieve vrouw met zo’n goed hart ik ken geen beter mens als zij.