Ik voel me nog steeds somber, ik weet niet of ik depressief ben, al zeggen veel zelftests van wel, het gaat nu ook niet erg goed op school, mijn ouders zijn soms ook boos op me vanwege de slechte cijfers. Hun weten ook nog niet dat ik me zo voel, niemand weet het, ik wil niemand ongerust maken, ik weet dat het gewoon mijn eigen schuld is. Ik weet dat ik het aan mijn ouders moet vertellen maar ik kan dat gewoon niet. Ik.... snijd mezelf ook soms, ik weet dat ik dat niet moet doen, het was ook bijna maar dan echt bijna ontdekt tijdens de gymles, een gym docent wou mijn armen goed doen omdat ik een houding van mijn armen bij volleybal niet goed deed, ik kon me er nog net vandaan redden, zegmaar. Ik heb soms, heel heel soms een soort gedachte of verbeelding in mijn gedachten mijn ouders mij zien liggen in de badkamer.... je snapt vast wel wat ik bedoel... Ik vind het echt erg dat ik zulke gedachten heb. Ik weet op dit moment niet echt wat te doen, ja jullie zullen vast zeggen "zeg het tegen een volwassene die je vertrouwd". Dat weet ik ook dat ik dat moet doen maar dat kan ik gewoon niet, ik ben bang voor wat er daarna zal gebeuren, ik durf het gewoon niet. Ik wilde dit even kwijt.
