De Kindertelefoon.nl

Hoi

Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Zo’n duistere gedachten zijn niet fijn, en hierover praten is inderdaad niet evident. 

Om jezelf te weerhouden van het snijden, zou je dit topic kunnen doornemen. Daarin worden namelijk een hoop gezonde alternatieven voor zelfbeschadiging geboden.

Je hebt gelijk: het advies dat ik je graag zou geven is om met iemand te praten die je vertrouwt. Denk je dat een mail of brief de drempel tot hulp zou kunnen verlagen? Je zou alvast kunnen nadenken of je iemand in gedachten hebt waar je bij hoge nood bij terecht kan. 

Als je graag zelf aan de slag gaat, zou je de zelfhulppagina van 113 kunnen doornemen. 113 biedt namelijk een hoop manieren aan waarop je geholpen kan worden. Ook kan je bij ze terecht voor een bel- of chatgesprek. 

Gr. Kenshin

Heyy

Als je de confrontatie van het vertellen niet wilt aangaan, kun je het in een brief schrijven en aan de lerarenkamer vragen of ze het in het bakje van je klasleerkracht wil leggen. Dan kun je de confrontatie nog even  uitstellen. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer maar het is denk ik dan wel minder ongemakkelijk. Hoop dat je er iets aan hebt en er eens over nadenkt. Hopelijk gaat het snel beter met je!

Kaas123

ontent-quote widget

Sorry dag ik pas zo laat reageer, ik was gewoon totaal even vergeten om hierop te kijken of er iemand had gereageerd, sorry, geen idee of jij of iemand anders dit leest maarja.

Ik voelde me een week geleden weer een soort van "normaal" maar het sombere gevoel is weer terug, ik heb me weer gesneden wat ik 2 tot 3 weken niet meer had gedaan. Ik heb nog steeds geen hulp gezocht, ik wil gwn niet mijn ouders met dit probleem opzadelen, ik wil gewoon niet dat mensen zich zorgen over me maken. Ik wil me gewoon niet meer zo voelen, maar het is gewoon te lastig om er over te praten met iemand, per mail of brief gaat sowieso ook niet werken, dan ben ik gewoon te bang voor wat diegene zal antwoorden, cijfers zijn nog steeds niet al te best, mijn ouders zitten daar steeds over te zeuren, had laatst ook een gesprekje met mijn mentor over wat nou de oorzaak is van mijn slechte cijfers, ik kan het gewoon niet vertellen dus ik zei gewoon zo van weet ik niet. Het voelt gewoon alsof ik dit gevoel verdien. Soms zit ik tijdens de les maar wat te staren naar het bord zodat het lijkt alsof ik super goed oplet maar dat is dan soms niet zo, ik ben een van de rustigste jongen uit mijn klas dusja, niemand zou dit geloven als ik dit zou vertellen omdat ik op school niks van dit sombere gevoel laat merken, naja, miss zien ze wel iets, idk, ik kijk vgm meestal niet echt vrolijk tijdens de les, idk of ze dat zien, zal vast niet, niemand zal denken dat ik me zo voel, meestal nadat ik bijvoorbeeld een beetje mee heb gelachen om iets waar anderen ook om lachen of omdat er iets grappigs gebeurt, meestal daarna neemt het sombere gevoel weer over en let ik niet echt super goed meer op tijdens de les, ik slaap  ook niet super goed, meestal tegen 1en terwijl de volgende ochtend om 7 uur mijn wekker alweer gaat. Ik heb ook gewoon het idee dat het niet meer goed gaat komen

Groeten, Niels

hey

ik had hetzelfde en ik maak hetzelfde mee eigenlijk ben ik een soort lotgenoot. Maar ik praat er met iemand over iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en er altijd voor me is. Over het zeggen tegen een volwassen kan ik je niet tegenspreken. Schrijf het misschien op wat er zal gebeuren gaat waarschijnlijk zijn dat je erover met de persoon aan wie je het afgeeft en waarschijnlijk dan vertrouwt praten.  Dat is nog geen ramp denk ik. 

Groetjes Ik

Hey Niels

Hervallen in zelfbeschadiging is vrij gebruikelijk. Echter mag je trots op jezelf zijn dat je 2-3 weken jezelf niet beschadigd hebt. 

Je wilt niet dat mensen zich zorgen om je maken. Wel, sommige mensen hebben zeg maar hun leven gewijd aan het zich bekommeren om anderen. Schoolpsychologen bijvoorbeeld, of je mentor. Die hebben niets liever dan dat je naar ze toe komt. 

Het kan zeker nog goed komen, Niels. Het lijkt me vooral een kwestie van hulp accepteren. Misschien zou je als eerstvolgende stap eens contact op kunnen nemen met de Kindertelefoon. Op die manier kan je via een anoniem gesprekje wennen aan het opzoeken van hulp. Zou je dat graag eens proberen?

Bedankt voor de update 

Gr. Kenshin

Hallo Kenshin,

Sorry dat ik weer wat later reageer maar ik heb me sinds ik had gereageerd op jouw vorige bericht onder dit topic niet meer gesneden.

Ik voelde me vorige week een paar dagen 'normaal', totdat er cijfers op kwamen waar ik niet al te blij mee was, dat zorgde er voor dat ik me nu weer zo voel. Met dit hele corona gebeuren krijgen we nu vaak thuisopdrachten die je moet inleveren voor een cijfer. Alleen ben ik nu steeds bang dat ik daar onvoldoendes voor haal. Ik heb het ook nog aan niemand verteld, niemand weet dat ik me zo voel. Ik begin mezelf steeds meer te haten vooral voor de onvoldoendes die ik soms haal. 

Groeten, Niels

‘ik heb me sinds ik had gereageerd op jouw vorige bericht onder dit topic niet meer gesneden’

Yes vriend, proficiat 

School bezorgt je een naar gevoel. Da’s jammer. Zou je deze corona-tijd als kans durven zien om je mentor te mailen met wat er speelt? Op die manier hoef je je mentor na dat mailtje niet meteen onder ogen te komen, als dat hetgeen is wat je eng vindt. 

Je mentor zou je (school)tips kunnen geven, en eventueel (als jij dat wenst) op school doorgeven dat je je niet goed voelt. School kan hiervoor begrip opbrengen. 

Sorry dat ik zo op het inlichten van je mentor blijf hameren, maar uit ervaring weet ik dat dit een hoop stressverlichting kan bieden. 

Gr. Kenshin

Hey,

Wat vervelend voor je. 

Kan je (als we weer naar school gaan) misschien een keer langs gaan bij het vertrouwenspersoon op school? Je kan daar je verhaal doen, hij of zij heeft zwijgplicht. De zwijgplicht mag wel worden onderbroken als het voor jou gevaarlijk wordt. Dan bedoel ik dingen zoals bedrijging, zelfmoord gedachtes, zelfbeschadig, etc. Dat is dus wel onhandig.

Hoe ik (ws) aan een vertrouwenspersoon ben gekomen (we gaan nog een datum prikken wanneer we elkaar voor t eerst gaan spreken). Is dat ik naar mn moeder ben gegaan, en heb gezegd dat k graag naar een vertrouwenspersoon wil. Verder heb ik geen specifieke informatie gegeven. 

Via mn mentor hebben we iemand gevonden die ws wel iets voor me kan doen.

Ook zij mag haar zwijplicht verbreken als het voor mij gevaarlijk wordt. Maar als ik ooit berijd ben om t te vertellen kan ik het via iemand doen. Ik kan nu wel kwijt waar ik mee zit naast dat snijden gedoe.

Ik hoop dat je hier wat mee kunt,

Xx

Hey, ik maak hetzelfde mee dus ik weet hoe je je voelt 

ik ga gwn ff mijn verhaal vertellen en hopen dat het misschien helpt 

ik snijd mezelf ook sinds kort en denk dat ik een depressie heb (net als van die testen) ik heb gister zelfs wat geschreven in mijn arm, ik heb het nu aan een vriendin verteld, geloof me dat lucht op want alleen kan het niet lukken. Ik ga proberen een keer met mijn mentor op school af te spreken en hem alles vertellen. Ik stel me steeds zijn reactie voor, ik hoop altijd dat hij vraagt hoe hij me kan helpen. 
Ik zou het zelfde doen als ik jouw was, gwn iemand vertellen, maakt niet uit wie 

stay strong je bent niet alleen

Hoi,

Dat mailen naar mijn mentor kan ik gewoon echt niet doen, iedere week hebben we een online mentorles en moet ik alsnog mijn mentor zien maar ik hoef haar dan inderdaad niet meteen onder ogen te zien maar toch kan ik het gewoon niet tegen iemand vertellen, ze zullen vast boos reageren en dat soort dingen waardoor ik me alleen maar nog slechter ga voelen. Ik had 2 dagen geleden weer de neiging om het te doen maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan. Ik durf het gewoon niet tegen iemand te vertellen, hoe dom en stom het ook klinkt. 

Groeten, Niels

Sterk van je dat je ondanks de neiging aan de drang tot zelfbeschadiging hebt kunnen weerstaan. Echt goed van je 

Het zou me sterk verbazen, moest je mentor boos reageren. Echter snap ik je twijfel best. Heb je op zich een goede band met je mentor?

Gr. Kenshin

Nee ik heb niet echt een goede band met mijn mentor.

Gr, Niels

Hm, dat maakt het wel lastiger om je mentor in vertrouwen te nemen. Is er soms een andere docent waar je je beter bij voelt?

Gr. Kenshin

Nee, niet echt.

Ok, misschien geen docent dan. Zou je een leerlingenbegeleider of de huisarts een kans willen geven om samen aan je welzijn te werken?

Gr. Kenshin

Sorry als dit echt heel dom klinkt, maar ik durf het echt niet aan iemand te vertellen. Ik zou echt niks liever willen dan van dit gevoel afkomen maar ik kan het gewoon niet aan iemand vertellen, ik durf het niet, hoe stom het ook klinkt.

Gr, Niels

Je komt niet ‘dom’ over hoor. Het is namelijk niet eenvoudig om te praten over dit soort dingen. Denk je dat je een anoniem gesprekje nu en dan een kans zou geven? Dat kan namelijk met de Kindertelefoon of 113. Daarbij biedt 113 zelfhulp en online therapie aan. Deze zijn in principe niet bedoeld als vervanging voor “echte” therapie, maar misschien ben je ermee geholpen. 

Gr. Kenshin

Hey,

Ik zit nooit op deze website en weet dus ook niet hoe ik een goed antwoord moet schrijven.

Ik las jouw bericht en herkende mijzelf er heel erg in. Ik loop al 4 jaar rond met een soort van 'leeg’ gevoel. Herken je dat bij jezelf? Gelukkig snijdt ik mijzelf niet, dat zou ik nooit kunnen. Hoe kut het ook zal zijn om te horen: praat erover met iemand die je vertrouwt. Jij bent net zoals mij geboren in 2004, en bent dus ook 15/16. Ivm corona zou het op school nu niet kunnen, maar je kan het vertrouwenspersoon van je school kunnen mailen en daarmee gesprekken voeren.

Dat zelfmoord stukje raakt ook een gevoelige snaar bij mij. Daar denk ik laatst ook steeds aan. Zoek hulp! Dat is ontzettend moeilijk, net zoals bij het snijden. Ik durf dat ook niet.

Maar echt: praat erover. Ik heb gepraat met iemand van de GGD via school en die heeft mijn moeder gebeld. Dat persoon heeft mijn moeder verteld dat ik weer met een psycholoog wil praten. Het hele traject is weer opgestart en echt: het helpt. 

Vertrouwenspersonen en anderen (zoals dokters) hebben zwijgplicht. Dat betekent dat als jij hun dingen zoals dit vertelt, dat zij dat niet mogen vertellen aan je ouders. Ik denk dat dat is wat jij zoekt.

Maar dan moet ik je toch aanraden dat je dat persoon privé met je ouders laat praten, zodat je professionele hulp kan krijgen.

Deze informatie stond al in de comments boven, maar verder is er niet echt wat aan toe te voegen.

Zelftests kunnen van alles aangeven. Daarom raadt niemand die aan. Dit moet je echt overleggen met een volwassene.

Ik heb geantwoord omdat ik dacht dat je misschien wat aan mijn antwoord zou kunnen hebben, aangezien we dezelfde leeftijd zijn en hetzelfde probleem hebben.

Ik zal binnenkort wel even terug komen op deze website om te kijken of je hebt gereageerd. -tekst verwijderd door de kindertelefoon-

Nog als laatste punt: zelf heb ik de app 'kleurjeleven'. Dat is echt een aanrader! Het is ook gemaakt door mensen die verstand hebben van depressie (volgensmij GGZ-medewerkers, maar dat weet ik niet zeker). Het geeft je opdrachten die jezelf kunnen helpen, zoals GGG-schema's. Dat herken ik ook in mezelf. Gedachte - Gevoel - Gebeurtenis. Bijvoorbeeld: ‘ik ben niets waard’ - je voelt je rot - je sluit jezelf af. Zie het als een soort van huiswerk. Ook heb je een dagelijks dagboek. 

Mijn nieuwe psycholoog heeft me ook voor de website therapieland een invite gestuurd, maar ik weet niet of je daar voor moet betalen of zo iets. 

Groetjes,

bruh123

Hoi,

Sorry dat ik niks meer van me heb laten horen maar het ging de laatste tijd steeds beter tot eergister, ik weet gewoon niet echt meer wat te doen, ik probeer mezelf af te leiden door te gamen of grappige filmpjes te kijken maar niks helpt want er is ieder keer wel weer iets dat er voor zorgt dat ik me somber voel. Ik weet dat ik er met iemand over moet praten maar ik vind dat gewoon te lastig, ik zit er ook weer aan te denken om mezelf weer pijn te gaan doen. Het sombere en rot gevoel houdt gewoon niet op, het komt altijd weer terug terwijl ik dat niet wil. Toen ik me weer wat beter voelde heb ikalle dingen die hierover heb opgezocht verwijdert, alle sombere muziek verwijdert en me vrolijker ingesteld maar ineens gebeurde er iets, geen idee wat maar ineens kwam er weer iets in mijn hoofd van dat ik weer is die muziek die ik toen luisterde moest gaan luisteren, en toen kwam het sombere gevoel weer, de herinneringen kwamen weer terug, super dom van me maar dan ook echt super dom. Ik weet het gewoon even niet meer.

Gr, Niels

Hey Niels

Goed dat je je met positieve dingen probeerde af te leiden. Begrijpelijk ook, dat dit niet altijd werkt. Negativiteit onderdrukken kan voor een tijdje, maar vroeg of laat vindt die negativiteit een verborgen pad om toch naar boven te komen. Dan kan je met die negativiteit aan de slag. 

Je voelde je een tijd goed, zocht positieve dingen op en vermeed negatieve invloeden, maar toen kwam de negativiteit weer naar boven. Da’s niet fijn natuurlijk. Heb je al eens geprobeerd om een zelfhulpcursus die ik hier eerder linkte een kans te geven?

Gr. Kenshin

Hoi,

Nee, ik heb er wel over na gedacht maar nog niet echt geprobeerd. En ik zeg het niet graag, maar ik... heb mezelf weer.... pijn gedaan. Het gaat echt steeds slechter, soms denk ik gewoon dat ik maar gewoon moet opgeven. Het heeft gewoon geen zin om telkens proberen om vrolijk en positief te zijn, het is vaak maar voor een korte tijd. Ik weet het gewoon even niet meer

Gr, Niels

Hey Niels

Jammer dat het weer wat minder met je lijkt te gaan. Je goede momenten lijken zich af te wisselen met duisterdere perioden, waardoor je de moed verliest. Da’s niet fijn natuurlijk. 

Tjah, ik maak me zorgen om je. Het liefst zou ik je naar de huisarts zien gaan, zodat je professioneel geholpen kan worden. Denk je jezelf eens uit te durven dagen door naar de huisarts te gaan?

Gr. Kenshin

Ik heb er echt heel vaak over na gedacht om het gewoon in ieder geval tegen iemand te zeggen, maar ik kan het gewoon niet, ik ben gewoon bang voor de reacties.

Gr, Niels

Een huisarts of schoolpsycholoog hoort en zal hoogstwaarschijnlijk op een professionele manier reageren. Dat houdt in dat ze je hulp zullen aanbieden, of je zullen doorverwijzen naar iemand die je hulp kan bieden. Een nare of onbegripvolle reactie verwacht ik in principe niet, aangezien je niet de eerste zou zijn die met dit soort problemen aan komt kloppen. 

Denk je de huisarts bijvoorbeeld te durven mailen? Mailen is dan een beetje als in dit topic schrijven, alleen dan naar iemand anders. 

Gr. Kenshin

Sorry, ik kan dat echt niet. Ik krijg sinds gister soms ook een soort benauwd gevoel waarbij ik een soort van in paniek raak.

Gr, Niels