Hey Sok

Je ervaart zelden emotie, waardoor je het nut van het leven maar lastig ziet. Je denkt ook aan zelfmoord, en doet jezelf pijn. Goh zeg, wat naar voor je 

Heb je een idee wanneer deze emotieloze toestand begon? Kwam deze op na een vervelende gebeurtenis, waarbij je soms gekwetst raakte? Soms kan het namelijk gebeuren dat je na een nare situatie emoties “blockt”, zodat je onbewust voorkomt nogmaals gekwetst te worden. 

Het zou evenwel kunnen dat er niets bijzonders gebeurd is, en dat je je vanzelf zo bent gaan voelen. In beiden gevallen, of er nu wat gebeurd is of niet, lijkt het me nuttig om hier met iemand over te praten. Dat hoeft niet met je mentor als die je geen fijne gesprekspartner lijkt; een (vertrouwens)docent, de huisarts, een (school)psycholoog of een leerlingenbegeleider zijn ook mooie opties. 

Denk je via de huisarts of via de leerlingenbegeleiding op school hulp te durven benaderen? Eens goed praten over wat er zoal in je omgaat doet vast goed. Alvast verstandig van je om dit topic te openen. Hopelijk luchtte dat op. 

Je zou dit topic kunnen doornemen. Daarin worden namelijk een hoop gezonde alternatieven voor zelfbeschadiging geboden. Zo zou je bijvoorbeeld kunnen schreeuwen in een kussen, of zou je je gedachten op een velletje papier kunnen neerschrijven, dat je vervolgens verscheurt. 

Als de zelfmoordgedachten naar boven komen, kan het helpen om contact op te nemen met 113. Daar kan je in een veilige, anonieme sfeer bespreken wat er aan de hand is. 

Gr. Kenshin