Hi, Sony hier, ik had het nog niet gedeeld maar ik voel me hier meer op mijn gemak dan waar dan ook.
GEDACHTEN…
Ik heb heel vaak situaties waar ik echt dood wil. Ik stond bijvoorbeeld bij mijn raam vanmorgen en er was een klein stemmetje (dat steeds groter wordt) dat me vertelde om het open te doen en eruit te springen. Ik heb dit al sinds mijn 12e en het wordt steeds heftiger en gebeurt bijna overal. Niemand weet dit en ik zou ook niet weten hoe ik het zou moeten zeggen, want dit soort dingen worden soms als grapje gebruikt. Omdat ik mijn ouders nooit iets vertel over hoe het gaat ga ik het ze ook niet vertellen.
ED?
Ik heb ook heel veel moeite met eten, ik word misselijk van de geur en vermijd het eigenlijk altijd. Dit zorgt voor duizeligheid en moeheid, ook kan ik niet lang blijven staan anders zal ik naar de grond. Ik denk zelf dat het ook te maken heeft met een vorm van sh, ik doe dit namelijk op non-chalante manieren zoals mijn horloge met metalen bandje te strak omdoen, doorgaan met oefeningen en sport als het eigenlijk echt niet meer gaat en als ik gefrustreerd raak mijn hoofd zo hard mogelijk op het bureau gooien.
BROERTJE BOVEN ALLES
Mijn broertje van tien is mij het meest dierbaar, maar ook met hem gaat het buitengewoon slecht. Hij wordt gepest op school en heeft maar 1 echte vriend, mijn ouders noemen hem dom en onnodig.
Hij was samen met mijn moeder naar het ouder gesprek van school gegaan en had zijn voorlopig advies gekregen: vmbo. Toen hij thuiskwam was ik boven, maar ik hoorde mijn vader en moeder hem vertellen dat hij ECHT beter zijn best moest doen en dat dat zo nooit ging lukken. Hij is huilend naar mij toe gerend om het te vertellen en hij bleef maar zeggen dat hij inderdaad waardeloos was. Het duurde een uur en een videogesprek samen met mijn vriendengroep om hem weer zijn vrolijke kleine zelf te laten zijn. Ik vond dit zelf echt te ver gaan en probeerde mijn ouders erop aan te spreken, want als ik het niet doe doet niemand het. Maar was dat het juiste om te doen? Ik kreeg namelijk vreselijke ruzie met mijn moeder en negeerde haar voor een week.
Mijn vraag is:
Is het normaal om mijn eigen ouders te moeten opvoeden terwijl ik zelf op instorten sta? Wat moet ik toch doen???
