Hoi Allemaal,
Ik ben nog niet zolang student en had vorig jaar een hele leuke mentor. Ik had echt een hele goede band met hem.
Vorige week kregen ik en mijn oude klas te horen dat hij zelfmoord gepleegd had.
Veel mensen moesten huilen en vonden het heel lastig.
ik daar in tegen voelde mij heel leeg. Ik was niet boos of verdrietig ik voelde gewoon helemaal niks. Is dit normaal?
Nu blijven mensen maar vragen hoe het met mij gaat, omdat ik geen emoties kan uiten als het gaat om dit nieuws.
Mensen maken zich zorgen en zijn bang dat ik ook een depressie krijg. Heb ik in het verleden gehad, maar gaat nu super goed.
Maar hoe kan ik emoties uiten als ik niks voel.... ik weet echt niet hoe ik met al deze vragen om moet gaan.
heeft er iemand tips?
xx
Bladzijde 1 / 1
Hoi
Je mentor pleegde zelfmoord, en je weet niet wat je hierbij voelt. Dat lege en afwezige gevoel herken ik. Vaak link ik die leegte aan het nog niet te zijn doorgedrongen van het nieuws. Bij de één gebeurt dat doordringen sneller dan bij de ander.
Als je huilt, voelt het slechte nieuws plotseling heel "echt" en "gebeurd" aan. Dat verdriet kan vroeg of laat komen. Als het komt, hoef je het niet tegen te houden, en is het zelfs gezond om eens goed te huilen.
Voor hetzelfde geld komt het verdriet niet, en verwerk jij zware gebeurtenissen op een andere manier. Als je je zorgen maakt om je verwerkingsproces, kan je met een hulpverlener, bv. een rouwtherapeut, praten. Voor een anoniem gesprek kan je terecht bij de KinderTelefoon. Is er jullie hulp aangeboden, toen jullie dit nieuws kregen?
Het zou kunnen dat jouw ervaring met depressie ervoor zorgt dat je de keuze van je mentor eerder begrijpt dan veel van je leeftijdsgenoten. Dat begrip kan ervoor zorgen dat jouw reactie anders is dan die van hen.
Groetjes
Kenshin
Je mentor pleegde zelfmoord, en je weet niet wat je hierbij voelt. Dat lege en afwezige gevoel herken ik. Vaak link ik die leegte aan het nog niet te zijn doorgedrongen van het nieuws. Bij de één gebeurt dat doordringen sneller dan bij de ander.
Als je huilt, voelt het slechte nieuws plotseling heel "echt" en "gebeurd" aan. Dat verdriet kan vroeg of laat komen. Als het komt, hoef je het niet tegen te houden, en is het zelfs gezond om eens goed te huilen.
Voor hetzelfde geld komt het verdriet niet, en verwerk jij zware gebeurtenissen op een andere manier. Als je je zorgen maakt om je verwerkingsproces, kan je met een hulpverlener, bv. een rouwtherapeut, praten. Voor een anoniem gesprek kan je terecht bij de KinderTelefoon. Is er jullie hulp aangeboden, toen jullie dit nieuws kregen?
Het zou kunnen dat jouw ervaring met depressie ervoor zorgt dat je de keuze van je mentor eerder begrijpt dan veel van je leeftijdsgenoten. Dat begrip kan ervoor zorgen dat jouw reactie anders is dan die van hen.
Groetjes
Kenshin
Hoi,
Een vriendin van mijn moeder heeft kinderen. Toen hun opa overleed, kon een van hen ook maar niet huilen. Ze toonde geen emotie. Dat kwam pas bij de begravenis. Toen barstte ze los en kon ze niet meer stoppen.
Het kan zijn dat het nog niet écht is binnengekomen. Je weet dat het zo is, maar je merkt gewoon niks en daarom verandert er niks. Als je je mentor toch al niet meer zag, dan "verandert" er eigenlijk niks. Dat kan een onecht gevoel geven.
Sommige mensen merken dat pas echt dat iemand is overleden, wanneer ze diegene in het dagelijks leven missen.
Dat je je emoties niet kan uiten, betekent overigens niet dat je geen empathie toont of dat je niks voelt of dat je er niet om geeft. Iedereen heeft emoties op een andere manier en voelt andere dingen. Dat is normaal. Andere mensen weten ook dat je het erg voor hem vindt, ongeacht wat je laat zien. Onthoud dat!
Misschien helpt het om te schrijven over wat er is gebeurd. Misschien dat zo iets loskomt.
Is er een plekje op school ingericht voor je mentor? Misschien helpt het om daar te staan en te kijken naar dingen die er liggen en zijn gezet.
Ook kan praten met iemand helpen. Is er iemand op school daarvoor aangewezen? Verder kun je ook bij vrienden en familie en natuurlijk de Kindertelefoon terecht.
Bedenk ook dat het natuurlijk goed is om te praten, maar dat dat niet per se hoeft. Je hoeft niet per se te huilen of op typsiche manieren rouw te vertonen. Jij voelt dit en dat is oké. Alleen als het fout voelt, wat je voelt, zou ik er echt mee aan de slag gaan. Je bent niemand iets verplicht.
Sterkte,
Gr. Pin
Een vriendin van mijn moeder heeft kinderen. Toen hun opa overleed, kon een van hen ook maar niet huilen. Ze toonde geen emotie. Dat kwam pas bij de begravenis. Toen barstte ze los en kon ze niet meer stoppen.
Het kan zijn dat het nog niet écht is binnengekomen. Je weet dat het zo is, maar je merkt gewoon niks en daarom verandert er niks. Als je je mentor toch al niet meer zag, dan "verandert" er eigenlijk niks. Dat kan een onecht gevoel geven.
Sommige mensen merken dat pas echt dat iemand is overleden, wanneer ze diegene in het dagelijks leven missen.
Dat je je emoties niet kan uiten, betekent overigens niet dat je geen empathie toont of dat je niks voelt of dat je er niet om geeft. Iedereen heeft emoties op een andere manier en voelt andere dingen. Dat is normaal. Andere mensen weten ook dat je het erg voor hem vindt, ongeacht wat je laat zien. Onthoud dat!
Misschien helpt het om te schrijven over wat er is gebeurd. Misschien dat zo iets loskomt.
Is er een plekje op school ingericht voor je mentor? Misschien helpt het om daar te staan en te kijken naar dingen die er liggen en zijn gezet.
Ook kan praten met iemand helpen. Is er iemand op school daarvoor aangewezen? Verder kun je ook bij vrienden en familie en natuurlijk de Kindertelefoon terecht.
Bedenk ook dat het natuurlijk goed is om te praten, maar dat dat niet per se hoeft. Je hoeft niet per se te huilen of op typsiche manieren rouw te vertonen. Jij voelt dit en dat is oké. Alleen als het fout voelt, wat je voelt, zou ik er echt mee aan de slag gaan. Je bent niemand iets verplicht.
Sterkte,
Gr. Pin
hoi
iedereen die reageert op zijn of haar manier. niks is fout. bij de ene dringt het meteen door en bij de andere dringt het pas door als een bepaalde situatie verandert.
ik ken het. ik heb ook gehad toen mijn docent zelfmoord had gepleegt. moest ik ook niet huilen of iets. pas toen de situatie veranderde kwam het besef maar moest gewoon niet huilen. het was zo als jij zegt een leegte.
als je geen emotie voel kan je het ook niet uiten. zo simpel is het. voor mij helpt het om een wit blad voor me te hebben. en alles op schrijven wat er bij komt kijken. je verwerkt het op je eigen manier en dat is goed.
groetjes
bella
ik daar in tegen voelde mij heel leeg. Ik was niet boos of verdrietig ik voelde gewoon helemaal niks. Is dit normaal?
iedereen die reageert op zijn of haar manier. niks is fout. bij de ene dringt het meteen door en bij de andere dringt het pas door als een bepaalde situatie verandert.
ik ken het. ik heb ook gehad toen mijn docent zelfmoord had gepleegt. moest ik ook niet huilen of iets. pas toen de situatie veranderde kwam het besef maar moest gewoon niet huilen. het was zo als jij zegt een leegte.
Maar hoe kan ik emoties uiten als ik niks voel.... ik weet echt niet hoe ik met al deze vragen om moet gaan.
heeft er iemand tips?
als je geen emotie voel kan je het ook niet uiten. zo simpel is het. voor mij helpt het om een wit blad voor me te hebben. en alles op schrijven wat er bij komt kijken. je verwerkt het op je eigen manier en dat is goed.
groetjes
bella
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
