Kut dat je je kut voelt. Vooral als daar geen reden voor lijkt te zijn kan dat echt heel erg klote voelen. Wil wel ff zeggen dat je je echt niet aanstelt. Ja, er zijn altijd mensen die het slechter hebben maar dat wil niet zeggen dat jouw gevoelens er niet toe doen of dat jij je niet slecht mag voelen.

Met iemand praten kan wel helpen kan ik je zeggen. Het hoeft niet eens echt ergens over te gaan. Alleen al af en toe ff stoom afblazen kan al heel veel schelen. En als je dat niet face to face wilt doen kun je natuurlijk altijd hier je verhaal neergooien.

iig sterkte en ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

Hey, normaal reageer ik nooit op mensen hun post ofzo, want ja, gewoon nooit de moeite gedaan, maar nu wel. Ik heb hier helemaal een account voor aangemaakt. Ik wil hierop reageren, omdat ik soort van hetzelfde had vorig jaar, ik zeg soort van, omdat ik niet alles weet over jouw leven enzo. Maar ik wil je helpen, want het komt goed. Skip naar het einde als je niet wil lezen.

Vorig jaar startte ik mijn laatste jaar (5 havo) en het enige waar ik aan kon denken was het jaar ervoor. Het was een kut jaar, ik had vrijwel alles verkloot in mijn vriendengroep doordat ik super afstandelijk deed en moest aan het einde van het jaar alleen zitten. Nou, ik deed het eigenlijk uit eigen initiatief, maar dat maakt ff niet uit. De eerste week van school was echt super kut. Ik praatte amper met mensen en kwam niet door de dag heen. Ik dacht steeds aan hetzelfde "als ik dit jaar niet slaag, dan kap ik met alles.". Ik had in de 3e week er bijna een einde aan gemaakt, maar ik deed het uiteindelijk niet, geen idee waarom. De volgende dag moest ik samenwerken met een van die vrienden aan een project. In die les had ik niks tegen hem gezegd, want ik wilde het gewoon niet. Na school had ik hem een bericht gestuurd of ik het maar gewoon kon maken, omdat ik niet wilde samenwerken. Hij wilde wel graag samenwerken en belde me op. Nou, lang gedoe over een project, blablabla. Wij appten bij de dag meer en ik had hem verteld dat ik het allemaal gewoon kut vond. Hij was blij dat ik dat had verteld en ik eigenlijk ook. Na een paar dagen durfde ik terug te gaan naar mijn 'oude' vrienden. Na een tijdje (2/3 weken) was alles vrijwel normaal.

Ik weet niet of dit je helpt, maar het moraal van mijn niet gestructureerde verhaal: vertel het aan een van je vrienden die je vertrouwt. Doe niks raars, het is het niet waard. Ga met mensen om, geloof me. Het werkt beter dan je denkt.

Sterkte,

Sofie

(onnodige quote verwijderd)

hey ik snap wat je bedoeld. Ik heb precies het zelfde gehad, bij mij was er na 2 maanden corona waardoor iedereen thuiszat. Maar ik denk er wel nog af en toe aan ook nu ik dit berichtje lees. Ik snap wat je voelt, het voelt zo kut dat iedereen het gezellig heeft en jij niemand hebt. Ook tijdens de lessen, je hoopt dat je niet in tweetallen hoeft te werken omdat je niemand hebt (bij mij dan) . Ik had ook niemand om mee te praten en moest echt me tranen inhouden tijdens de lessen.  Ik voelde me zo verloren en eenzaam, niemand die het begrijpt. 

Je doet het heel goed, toch proberen om te denken, en denken het is bijna voorbij. Ookal lijkt het heel erg lang. Maar mijn tip is echt praat erover met iemand. En ik begrijp dat je dit niet tegen een mentor of familie ofzo verteld. Deed ik ook niet btw. Maar als je je zo kut voelt zijn er veel instanties die je helpen. En je hoeft helemaal niet depressief te zijn om hulp te krijgen echt niet. Ik voel me ook niet goed laatste tijd, en ik ben helemaal niet depressief of iets. Maar ik kan wel me verhaal aan iemand kwijt en frustratie kwijt. 

Blijf vertrouwen hebben in jezelf