ik weet dat mijn ouders van mij houden maar toch loop ik altijd op mijn tenen. mijn broertjes hebben het moeilijk op school en daarom mag ik niet boos op ze worden, maar toen ik het lastig had op school moest ik ook thuis uitkijken met wat ik zei en deed als er dan iets gebeurde. hoe klein dan ook. moest ik huilen. ik liep altijd naar boven op dat moment. mijn ouders en broertjes dachten dat ik een idioot waas die nergens tegen kon. ik wil graag mijn ouders weer als mijn ouders zien maar he lukt gewoon niet. misschien komt het doordat ze bijna nooit thuis zijn. ik voel me bij mijn oppas die ik nu één keer in de week zie veiliger dan bij mijn ouders en broertjes. mijn vrienden begrijpen het ook niet helemaal. dat vind ik niet erg zij hoeven het niet te snappen. zij doen niks fout. elke nacht lig ik in mijn bed en dan denk ik aan een acteur of aan mijn vrienden en dan begin ik te lachen maar zodra ik aan mijn ouders of broertjes of gewoon aan mijn familie denk word ik verdrietig en moet ik huilen. ik doe mijn best om blij te zijn en lijken maar ik hou het niet meer vol. gelukkig helpen de verhalen die ik maak. de herinneringen in mijn verhalen voelen echter dan mijn eigen. mijn bedachte leven is voor mij meer waart dan het leven dat ik nu heb. zelf het leven waar in alles fout gaat, want daar weet ik te minsten wat ze van mij vinden. voor mij zijn er twee keuzes: hou van mij en doe dingen met me of vind me niet aardig en doe niet alsof. maar niet die midden weg. ik weet het gewoon niet meer. kan iemand mij helpen? 

is dit mijn schuld?

Nate (niet mijn echte naam)