De laatste tijd gaat het heel slecht met me. Op school en thuis doe ik heel vrolijk enzo, maar als ik in bed lig wil ik niets liever dan dood zijn. Als ik het tegen mijn moeder zegt, zegt ze dat ik 'gewoon een puber ben'. Maar dat is niet zo. Ik wil pijn, dood en niets anders. Ik wil nog zo veel meer zeggen maar ik weet niet hoe. De laatste tijd heb ik ook steeds zo'n zwaar gevoel, en ik sta continu bijna te huilen. Ik ben bang dat ik een mental breakdown krijg en gewoon helemaal flip. En straks doe ik dan iemand pijn in zo'n bui! Kan iemand alsjeblieft helpen. Ik heb er gewoon geen zin meer in. En vanwege school sta ik ook helemaal onder stress, altijd. Ik heb ook concentratieproblemen.
Help alsjeblieft, voordat ik mezelf of iemand anders iets aan doe.
Ik wil dood
A
A
Hoi,
Dit verhaal klinkt voor mij erg bekend. Mijn vader geeft de schuld van mijn problemen graag aan de puberteit, echter klopt dit niet. Het komt gewoon door mijn depressie. Dit is erg vervelend om te horen. Je voelt je namelijk niet begrepen/serieus genomen. Alsof je je aanstelt, terwijl dit niet zo is. Dit komt allemaal voort uit onbegrip van je ouders.
Zijn er dingen waar je je stress door kwijt kunt en even een fijner gevoel krijgt? Dingen als sport, muziek, lezen, etc? Als je zoiets hebt, zou ik proberen dit vaker te doen. Bijvoorbeeld iedere dag na school een uurtje 'ontstressen'. Dit helpt je waarschijnlijk beter in je vel te zitten en geeft je misschien ook wel een betere concentratie. Daarom is het zeker de moeite waard hier je tijd in te investeren (voor als je denkt dat je er geen tijd voor hebt...).
Kun je je ouders dit bericht laten lezen (of iets wat daar op lijkt)? Misschien dat ze je dan beter begrijpen.
Je kunt ook naar iemand anders toestappen. Bijvoorbeeld een vriend(in), een leraar, je mentor of een vertrouwenspersoon. Zij zijn er ook allemaal om je te helpen en zullen deze klachten waarschijnlijk niet bestempelen als 'puberteit'.
Oké, stel je krijgt zo'n mental breakdown. Het ergste is dus volgens jou dat je iemand anders pijn doet. Bedenk wel dat het hierdoor meteen duidelijk wordt dat je het niet meer ziet zitten en dat mensen eerder geneigd zijn je te helpen. Heel slecht eigenlijk, maar wel de waarheid. Je doet hooguit één iemand 1x pijn, maar daardoor wordt jouw continue pijn wel verminderd. Het is dus maar net wat je erg vindt...
Gr. Pin
Dit verhaal klinkt voor mij erg bekend. Mijn vader geeft de schuld van mijn problemen graag aan de puberteit, echter klopt dit niet. Het komt gewoon door mijn depressie. Dit is erg vervelend om te horen. Je voelt je namelijk niet begrepen/serieus genomen. Alsof je je aanstelt, terwijl dit niet zo is. Dit komt allemaal voort uit onbegrip van je ouders.
Zijn er dingen waar je je stress door kwijt kunt en even een fijner gevoel krijgt? Dingen als sport, muziek, lezen, etc? Als je zoiets hebt, zou ik proberen dit vaker te doen. Bijvoorbeeld iedere dag na school een uurtje 'ontstressen'. Dit helpt je waarschijnlijk beter in je vel te zitten en geeft je misschien ook wel een betere concentratie. Daarom is het zeker de moeite waard hier je tijd in te investeren (voor als je denkt dat je er geen tijd voor hebt...).
Kun je je ouders dit bericht laten lezen (of iets wat daar op lijkt)? Misschien dat ze je dan beter begrijpen.
Je kunt ook naar iemand anders toestappen. Bijvoorbeeld een vriend(in), een leraar, je mentor of een vertrouwenspersoon. Zij zijn er ook allemaal om je te helpen en zullen deze klachten waarschijnlijk niet bestempelen als 'puberteit'.
Oké, stel je krijgt zo'n mental breakdown. Het ergste is dus volgens jou dat je iemand anders pijn doet. Bedenk wel dat het hierdoor meteen duidelijk wordt dat je het niet meer ziet zitten en dat mensen eerder geneigd zijn je te helpen. Heel slecht eigenlijk, maar wel de waarheid. Je doet hooguit één iemand 1x pijn, maar daardoor wordt jouw continue pijn wel verminderd. Het is dus maar net wat je erg vindt...
Gr. Pin
A
Dit verhaal klinkt voor mij erg bekend. Mijn vader geeft de schuld van mijn problemen graag aan de puberteit, echter klopt dit niet. Het komt gewoon door mijn depressie. Dit is erg vervelend om te horen. Je voelt je namelijk niet begrepen/serieus genomen. Alsof je je aanstelt, terwijl dit niet zo is. Dit komt allemaal voort uit onbegrip van je ouders.
Zijn er dingen waar je je stress door kwijt kunt en even een fijner gevoel krijgt? Dingen als sport, muziek, lezen, etc? Als je zoiets hebt, zou ik proberen dit vaker te doen. Bijvoorbeeld iedere dag na school een uurtje 'ontstressen'. Dit helpt je waarschijnlijk beter in je vel te zitten en geeft je misschien ook wel een betere concentratie. Daarom is het zeker de moeite waard hier je tijd in te investeren (voor als je denkt dat je er geen tijd voor hebt...).
Kun je je ouders dit bericht laten lezen (of iets wat daar op lijkt)? Misschien dat ze je dan beter begrijpen.
Je kunt ook naar iemand anders toestappen. Bijvoorbeeld een vriend(in), een leraar, je mentor of een vertrouwenspersoon. Zij zijn er ook allemaal om je te helpen en zullen deze klachten waarschijnlijk niet bestempelen als 'puberteit'.
Oké, stel je krijgt zo'n mental breakdown. Het ergste is dus volgens jou dat je iemand anders pijn doet. Bedenk wel dat het hierdoor meteen duidelijk wordt dat je het niet meer ziet zitten en dat mensen eerder geneigd zijn je te helpen. Heel slecht eigenlijk, maar wel de waarheid. Je doet hooguit één iemand 1x pijn, maar daardoor wordt jouw continue pijn wel verminderd. Het is dus maar net wat je erg vindt...
Gr. Pin
Heel erg bedankt voor je reactie,
Ik heb het met mijn ouders hier al een keer over gehad: Ik kon het gewoon niet meer uithouden en vertelde het. Ik moest huilen en mijn moeder zei dat er wat zou veranderen. Maar dat is dus niet gebeurt. En over die mental breakdown: Ik ben ook gewoon bang wat mensen dan denken: wat zal er gebeuren, stort mijn hele wereld in?
A
Hoi,
Je moeder heeft je dus wel serieus genomen? Misschien kun je nog een keer tegen haar zeggen dat het gevoel alleen maar erger wordt en dat er nog niks is gebeurd in de tussentijd. Dan kunnen jullie wellicht samen naar de huisarts.
Bij veel dingen waar we bang voor zijn, denken we dat de wereld vergaat als dat gebeurt, maar wat blijkt, er is best veel nodig om de wereld te laten vergaan 😉 Meestal merk je wanneer je het ervaart dat er helemaal niet zo veel aan de hand is. Wat anderen zullen denken, maakt dat eigenlijk wat uit? Hebben zij iets met jou te maken? Iedereen heeft het wel eens zwaar, ik denk echt niet dat ze je opeens als iemand anders gaan zien of behandelen. Stort je hele wereld in, zeker niet. Wat zal er gebeuren, ik denk dat je dan hulp zult krijgen en dan kan de situatie alleen maar verbeteren.
Gr. Pin
Je moeder heeft je dus wel serieus genomen? Misschien kun je nog een keer tegen haar zeggen dat het gevoel alleen maar erger wordt en dat er nog niks is gebeurd in de tussentijd. Dan kunnen jullie wellicht samen naar de huisarts.
Bij veel dingen waar we bang voor zijn, denken we dat de wereld vergaat als dat gebeurt, maar wat blijkt, er is best veel nodig om de wereld te laten vergaan 😉 Meestal merk je wanneer je het ervaart dat er helemaal niet zo veel aan de hand is. Wat anderen zullen denken, maakt dat eigenlijk wat uit? Hebben zij iets met jou te maken? Iedereen heeft het wel eens zwaar, ik denk echt niet dat ze je opeens als iemand anders gaan zien of behandelen. Stort je hele wereld in, zeker niet. Wat zal er gebeuren, ik denk dat je dan hulp zult krijgen en dan kan de situatie alleen maar verbeteren.
Gr. Pin
A
Heel erg bedankt voor je tips, ik zal ze zeker gebruiken. Ik reageer nog wel of ze geholpen hebben!
Supererg bedankt voor je hulp.
Supererg bedankt voor je hulp.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
