Skip to main content
Hoi



Ik weet niks meer. Ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen? Ik weet niet of mijn leven het wel waard is? Moet ik niet uit huis? dan heb ik eindelijk therapie maar reageert die man niet meer. deze dingen spoken door heel mijn hooft heel elke dag komt er wel iets bij. Ik laat het bijna aan niemand zien omdat ik er bang voor ben dat ze het tegen mijn ouders zeggen. en wat gebeurt er dan???? ik weet het helemaal niet meer. de laatste tijd gaat het steeds slechter met mij. het gaat de ene keer veel verder dan de andere keer. Vooral deze week is voor mij een hel.

Ik heb nu een vriendje maar ik weet het niet?? kan ik hem wel vertrouwen?? of gaat hij dan dumpen??? of zegt hij dat ik het verzin en aandacht wil?? deze dingen spoken ook door mijn hooft heen zelfs zo erg dat ik heb al ongeveer al 2 weken niet heb gesproken normaal spreken wel om de dag af. Sinds kort wil ik het niet meer omdat ik niet weet wat ik er mee aan moet.

En dan thuis ook nog de ene keer is het thuis heel gezellig en de andere dag is het niet uit te houden. dan wil ik weg rennen van huis. dan is er ruzie en als mijn vader zich niet kan inhouden dan slaat hij mij en als ik dan naar boven ga dan gaat hij tegen mijn jonger broertje schreeuwen. Ik huil er zo vaak van dat hij dit moet mee maken het is voor hem ook heel heftig af en toe word hij ook geslagen.

Op school is het ook niet fijn ik kan daar niemand vertrouwen. ik word vaak gepest op school maar probeer me op dat moment sterk te houden maar het lukt mij zo vaak niet en dat zien ze af en toe. af en toe is het zo erg dat ik een paniekaanval op school krijg. Ik heb het af en toe ook op mijn werk maar hun weten wat hun moeten doen en waardoor het komt en school weet er helemaal niks van. Ik wil ook niet dat ze weten dat ik zwaar depressief ben en dat ik vaak aan de dood denk en ook pogingen heb gedaan. ik ben bang dat ze het tegen mijn ouders zeggen en dat wil niet dan heb ik weer ruzie. en wat gebeurt er dan??? zeggen ze weer dat het mijn eigen schuld is of wat dan???



-xxx- mij
Heyyy,



Wat vervelend dat je je zo voelt... Je zegt ook dat je niet weet wie je kan vertrouwen en dat er thuis en op school nogal wat dingen aan de hand zijn... Mijn beste tip is om erover te praten met iemand, mentor, vertrouwenspersoon op school, huisarts, psycholoog of de kindertelefoon.



Je kan aan je mentor vragen of hij/zij een gesprek op zet met een vertrouwenspersoon op school. Je kan met deze persoon praten en deze persoon heeft net als een huisarts en psycholoog een geheimhoudingsplicht dus ze mogen niet zomaar aan je ouders vertellen wat er aan de hand is.

Ook zou je naar de huisarts kunnen gaan, die kunnen je altijd helpen en verwijzen. En misschien is de beste optie wel een psycholoog die heeft veel verstand van dit soort situaties. Je kan ook altijd nog een anoniem gesprek aan gaan met de kindertelefoon, zij hebben vaak ook nog goede advies.



Heel erg veel succes!



-Alfred Pennyworth.
Hey saar03



Wat jammer dat het niet goed met je gaat 😐 Er speelt een hoop, bv. het pesten en de situatie thuis. Ik kan me voorstellen dat dat niet bevorderlijk is om aan je mentale gezondheid te werken.



Voel je je, naast de angst dat hij het misschien niet zal begrijpen, goed bij je vriendje? Iemand in vertrouwen nemen is vaak eng, maar wie weet is de steun die jouw vriendje je kan bieden net wat je nodig hebt.



Zoals Alfred P zei, kan het helpen om iemand te zoeken waar je je goed bij voelt. Een vertrouwenspersoon op school, die vaker met dit soort situaties te maken krijgt, zou je kunnen helpen. Hij of zij zou eventueel kunnen ingrijpen bij het pesten. Zie je dat als een optie?



Voor een anoniem gesprek kan je terecht bij de KinderTelefoon en 113. Je verhaal doen bij iemand die het niet zal doorvertellen, lucht vaak heel erg op.



Groetjes

Kenshin
Lieve saar03,



Net zoals de mensen hiervoor zeiden, vind ik dit een typisch geval voor de kindertelefoon: het pesten en jouw thuissituatie. Zelf heb ik een paar weken geleden me ook zo gevoeld dat ik gewoon niets zeker weet, echt heel irritant, ik twijfelde aan alles en nog het meest aan mezelf. Gelukkig ben ik er nu wel overheen gekomen en ben ik tot de conclusie gekomen dat het echt de puberteit is. Je moet gewoon accepteren dat je op sommige momenten niets van de wereld snapt en onthouden dat het sneller dan je denkt over is. Ik heb laatst de film 'the edge of seventeen' gekeken, volgens mij staat hij op netflix haha en dat vind ik echt een heel erg goede film, het gaat ook over een meisje die het allemaal even niet meer weet. Mijn tip is dus om het te accepteren dat je nu zo onzeker bent over alles en meer doen dan denken. Ik ben er zelf ontzettend slecht in maar ik probeer echt minder te piekeren en als ik merk dat ik dat doe, ga ik gewoon even naar buiten of sporten of afspreken met mensen. Je hoeft niet te veel na te denken over afspreken met mensen, laat het gewoon maar gebeuren als je weer twijfelt of je onzeker voelt, is dat ok. Nadat je hebt afgesproken, merk je vast dat je je beter voelt. Hou het luchtig :)



groetjes

Reageer