Hi iedereenn, klinkt vrolijk maar ben ik niet zeg ik alvast.. ik ben 13 jaar en zit met een probleem.
Ik ben de laatste weken ontzettend somber en negatief en ik kan niet slapen en sinds kort ook weinig eten, elke avond huil ik in bed, ik voel me alleen, en het is alsof iedereen me haat. Ik heb 1 vriendin, waar ik wel bijna alles tegen vertel, maar die kan niks voor me doen. Ik ben bang dat ik depressief ben. En dan zegt iedereen altijd ja je moet het toch tegen je ouders vertellen. Maar is absoluut geen optie, heb mn ouders vanmiddag horen praten over mij: m'n moeder kan m'n gedrag niet meer aan zegt ze, t ligt allemaal aan mij, ze zei iedereen krijgt zo een hekel aan dr, toen zei m'n vader: ja maar dat doet ze ook zelf. En allemaal dat soort dingen. Word er ontzettend verdrietig van, maar dat denkt m'n moeder dat ik saggo ben en dan word ze boos, ik kan nooit iets goed doen! Gister zei ze: je moet op een briefje schrijven wat ik fout doe, en als ze dat niet doet, moet je normaal doen en je gedrag veranderen, want als je er niet iets tegen wil doen betekent dat dat je het wel prima vind. Elke ochtend, elke dag,word ik wakker, en vecht ik zo hard als ik kan tegen dit alles, maar het wordt niet gezien, m'n moeder denkt dat ik het bewust doe!
Verder kan ik het tegen niemand vertellen, het liefst wil ik zelfmoord plegen, maar ik heb twee kleine broertjes en zusjes, ik kan het nog niet, maar wat ik wel weet dat als dit zo doorgaat dat ik het wel ga kunnen, en dan is het te laat.
Gister ging ik al om half 8 naar bed omdat ik het zo zat was, ik sliep pas rond half 2. Ik ben zo uitgeput, m'n lichaam werkt niet meer mee. alles doet pijn. Deze quote heeft me geraakt omdat het zo erg klopt:
No one notices your tears.
No one notices your sadless.
No one notices your pains.
They all only notices your mistakes.
Weet iemand wat ik kan doen?
Bladzijde 1 / 1
Hey
Wat een rot situatie inderdaad.
Wat je moeder zei
(oké en briefje schrijven) lijkt me wel een slimme tip. Heb je dat al geprobeerd? Je hoeft dan niet gelijk alles te vertellen omdat je dat niet wil maar misschien iets kleins zodat hé moeder iets kan doen?
Jammer dat je het verder niet kan vertellen. Is er op school misschien een vertrouwenspersoon die je kan helpen? Hij of zij mag dineer jou toestemming niks zeggen tegen wie dan ook. Daar kun je misschien een keer je hart luchten.
Mocht er een moment komen dat je het echt niet meer ziet zitten en je zelfmoord wil plegen, hek dan. 113. Zij kunnen je op zo'n moment helpen.
Jonah
Wat een rot situatie inderdaad.
Wat je moeder zei
(oké en briefje schrijven) lijkt me wel een slimme tip. Heb je dat al geprobeerd? Je hoeft dan niet gelijk alles te vertellen omdat je dat niet wil maar misschien iets kleins zodat hé moeder iets kan doen?
Jammer dat je het verder niet kan vertellen. Is er op school misschien een vertrouwenspersoon die je kan helpen? Hij of zij mag dineer jou toestemming niks zeggen tegen wie dan ook. Daar kun je misschien een keer je hart luchten.
Mocht er een moment komen dat je het echt niet meer ziet zitten en je zelfmoord wil plegen, hek dan. 113. Zij kunnen je op zo'n moment helpen.
Jonah
Wat vervelend en ik herken het wel (mijn moeder was wel begrip vol maar eerst zij ze uit een opwelling als je depressief bent moet je naar een inrichting wat ik niet wou en dus even niks zij over mijn mentale staat.)
Ik denk toch dat het goed zou zijn om het te vertellen wand ze snappen je nu niet omdat ze niet weeten dat je depressief bent wat je kan doen is zelf goede stuken op internet opzoeken over depressie en die naar een of alebij je ouders stuuren (misschien snappen ze naa dat te leezen het alemaal wat beter) en dan gewoon zo van mam pap ik denk dat ik dat heb en ik wil er van af! Gewoon via chat dan kan je zeggen van ik wil er best even over praaten zo maar graag even over app (als je het spannend vind) o en niet te lang nadenken na te typen gewoon stuuren klikken en niet er over na gaan denken?
Dan kan jij met je ouders kijken wat je nu kan doen
Ik weet dat je het niet wilt vertellen en dat wou ik ook niet en ik snap het heel goed maar uiteindelijk helpt dat echt
Heel veel suc6
Ik denk toch dat het goed zou zijn om het te vertellen wand ze snappen je nu niet omdat ze niet weeten dat je depressief bent wat je kan doen is zelf goede stuken op internet opzoeken over depressie en die naar een of alebij je ouders stuuren (misschien snappen ze naa dat te leezen het alemaal wat beter) en dan gewoon zo van mam pap ik denk dat ik dat heb en ik wil er van af! Gewoon via chat dan kan je zeggen van ik wil er best even over praaten zo maar graag even over app (als je het spannend vind) o en niet te lang nadenken na te typen gewoon stuuren klikken en niet er over na gaan denken?
Dan kan jij met je ouders kijken wat je nu kan doen
Ik weet dat je het niet wilt vertellen en dat wou ik ook niet en ik snap het heel goed maar uiteindelijk helpt dat echt
Heel veel suc6
Hoi
Wat jammer dat je je zo voelt. Het voelt of je omgeving alleen je fouten inziet, en niet inziet dat ze jou meer steun moeten geven.
Zoals @Jonahhf zei, kan dat briefje aan je moeder een goed plan zijn. Misschien begrijpt je moeder het dan. Ze heeft het zelf voorgesteld, en dan veronderstel ik dat ze dat briefje de nodige aandacht zal geven.
Je kan ook altijd bij de huisarts terecht. Die heeft beroepsgeheim, en mag niet zomaar doorvertellen wat jij vertelt. Het voelt vast fijn dit met iemand te delen.
Bij de KinderTelefoon en 113 zijn ze ook steeds bereid naar je te luisteren.
Groetjes
x
Wat jammer dat je je zo voelt. Het voelt of je omgeving alleen je fouten inziet, en niet inziet dat ze jou meer steun moeten geven.
Zoals @Jonahhf zei, kan dat briefje aan je moeder een goed plan zijn. Misschien begrijpt je moeder het dan. Ze heeft het zelf voorgesteld, en dan veronderstel ik dat ze dat briefje de nodige aandacht zal geven.
Je kan ook altijd bij de huisarts terecht. Die heeft beroepsgeheim, en mag niet zomaar doorvertellen wat jij vertelt. Het voelt vast fijn dit met iemand te delen.
Bij de KinderTelefoon en 113 zijn ze ook steeds bereid naar je te luisteren.
Groetjes
x
Ow ik wil ook jog even zeggen dat je moeder zo reageert waarschijnlijk omdat ze bang is. Bang dat het ook door haar komt. Bang dat je er niet van af komt. En bang voor wat er gebeurd al het door gaat. Mensen woorden soms boos als ze eigelijk bang zijn (moest ik ook leeren ?) en dat is erg lastig en verwarrend ik denk dat als je zecht wat je hebt en zecht dat je er van af wilt dat ze dat fijn vind omdat zij ook wilt dat je er van af komt
Dank jullie voor jullie lieve reactiess!
Ik kan op een of andere manier niet opschrijven wat ze fout doet, maar ze heeft me met zoveel woorden pijn gedaan, ik weet gwn niet waar ik beginnen moet. Ik durf niet naar de huisarts of vertrouwenspersoon ofzo, ik durf t wel, maar niet op eigen houtje ofzo..
Ik kan op een of andere manier niet opschrijven wat ze fout doet, maar ze heeft me met zoveel woorden pijn gedaan, ik weet gwn niet waar ik beginnen moet. Ik durf niet naar de huisarts of vertrouwenspersoon ofzo, ik durf t wel, maar niet op eigen houtje ofzo..
Je weet niet goed waar je moet beginnen. Misschien helpt het één voor één aan te pakken waar je mee zit. Je kan beginnen met aangeven dat de woorden van je moeder je soms pijn doen. Op die manier weet je moeder alvast één van de dingen waar jij mee zit. Je hoeft niet per se nu alles op te lijsten waar je mee zit. Het is al heel sterk als je een bepaald iets aangeeft. Stapje voorstapje kan je aangeven waar je mee zit.
Is er een vriend(in) waarmee je naar de huisarts of vertrouwenspersoon durft?
Is er een vriend(in) waarmee je naar de huisarts of vertrouwenspersoon durft?
Mijn vader kwam vandaag met me praten, en vroeg me wat er is...er kwam gewoon niks uit m'n mond, ik begon ontzettend te hyperventileren...! Het wat heel eng ofzo...
Tot de volgende updates!
Tot de volgende updates!
Owke, ik heb in mijn notities een verhaal geschreven over hoe ik denk/voel hoe het komt dat ik me zo voel (geen correcte zin, but IDGAF). Ik wil het graag aan m'n ouders (voor)lezen. F@ck wat heb ik, ik kan geen normale zinnen meer maken..maar ja ik weet dus niet hoe ik moet beginnen met zeggen dat ik dit geschreven heb enzo...
Je vader kwam met je praten, maar je bent in paniek geraakt. Dat was vast niet fijn, maar het heeft duidelijk gemaakt dat je met iets zit. Door die paniekaanval, als ik het zo mag noemen, hebben je ouders vast een vermoeden dat er wat aan de hand is, en komt het verhaal dat je in je notities hebt geschreven vast niet heel onverwachts.
Je kan je ouders een berichtje sturen, bijvoorbeeld: 'Kunnen we binnen vijf minuten in de woonkamer even praten?' Je kan ook tijdens het eten zeggen dat je het fijn zou vinden als je ouders wat langer aan tafel bleven zitten, zodat jij je verhaal kan voorlezen.
Ik vind het alvast heel goed dat je je verhaal hebt opgeschreven. Daarmee heb je al een grote stap gezet.
Je kan je ouders een berichtje sturen, bijvoorbeeld: 'Kunnen we binnen vijf minuten in de woonkamer even praten?' Je kan ook tijdens het eten zeggen dat je het fijn zou vinden als je ouders wat langer aan tafel bleven zitten, zodat jij je verhaal kan voorlezen.
Ik vind het alvast heel goed dat je je verhaal hebt opgeschreven. Daarmee heb je al een grote stap gezet.
Hii, klinkt gek maar heb dit ook gehad voor een tijdje. Alles zat tegen en k wou het liefst gwn weg van de wereld. Ik heb toen elke avond achter mijn bureau gezeten en een dagboek begonnen. Elke dag een nieuw verhaal. Ik schreef alles op, over dat ik mensen vervelend vond en het gwn niet meer aankon. In de tijd (voor mij een paar weken) ben ik me beter gaan voelen, zin in het leven, zin in iets nieuws. Dit werkte voor mij heel goed, en ben er overheen gekomen. Het gekke is, is dat je later je verhalen terug kan lezen. En dan sta je versteld van wat er toen speelde.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Xxx, alieke
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Xxx, alieke
Dankjee voor je reactie Alieke! Betekent veel voor mij, helaas heb ik al heel vaak geprobeerd om alles op te schrijven, elke dag opnieuw. Het werkt alleen niet, ik ben/was een ontzettende schilder/tekenfreak, dus probeerde daar ook wel m'n emoties in te verwerken maar dat ging ook niet helemaal, bovendien komen m'n ouders wel eens binnen, en dat zien ze wat ik heb geschilderd, en dat wil ik niet, want meestal hebben de schilderijen of tekeningen te maken met zelfbeschadiging of zelfmoord...
Xx
Xx
Je probeerde je emoties te uiten door middel van tekenen en schilderen. Dat is heel goed. Jammer dat je met de stress zit dat je ouders het zien. Misschien kan je ze vragen om, wanneer je van plan bent te schilderen of te tekenen, je een tijdje niet te storen, omdat dat je uit je concentratie haalt. Op die manier kan je rustig je gang gaan.
Heb je je verhaal in je notities al voorgelezen aan je ouders?
Heb je je verhaal in je notities al voorgelezen aan je ouders?
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
