Ik ben een jongen, 18 jaar.
Sinds begin van het nieuwe studiejaar woon ik zelfstandig aan het andere kant van het land op kamers. Ik heb mijn studie gefaald en het voelt voor mij alsof ik een teleurstelling ben van voor mijn ouders.
Mijn ouders betaalden de huur maar nu moet ik het zelf betalen en ik heb geen werk door coronavirus. Iedere keer als ik mijn ouders bezoek lijkt het uit te draaien op ruzie en ik vind dat echt niet leuk want ik zou zeggen voordat ik op kamers woonde ik een bovengemiddelde goede relatie met mijn ouders had, maar sindsdien een beetje ontvreemd is... Soms voel ik me heel ellendig en vind ik het jammer dat mijn jeugd voorbij gevlogen is.
Ik voel me gewoon futloos en ongemotiveerd om iets met mijn leven te doen, ik voel me niet suicidaal en ik weet ook niet of ik depressief ben. Ik heb een gemiddlde nachtrust maar ik ga laat naar bed en wordt laat in de middag wakker.
Ik wil mijn ouders laten weten dat ik van ze hou maar niet met woorden maar met daden waar ze trots op kunnen zijn...
Beste antwoord door Anonymous
Bekijk origineel