Hoi, ik ben Stay, en 13 jaar oud. Ik had vorig jaar, rond deze tijd een vriend (laten we hem hier maar Alex noemen), waarmee ik echt heel en heel close was. We houden allebei van K-pop, zelfde humor, zelfde mentale issues (depressie en anxiety) en onze wegen naar huis zijn het zelfde. Ik werd dus vrienden met hem, en we planden zelfs onze toekomst samen.
Alex was depressief. En ik werd door hem depressief, en insecure. (atp had ik zelfs afscheidsbrieven voor mijn geliefden geschreven.)
Op een dag hadden Alex, een andere vriendin (Lily, hier) en ik een idee, we konden samen gaan skaten. We vroegen het aan de andere twee (we waren met vijf vrienden), en die waren of niet online, of hadden elk weekend een wedstrijd. We (Alex, Lily en ik) hadden er een beetje genoeg van en besloten met zijn drieën te gaan. We hadden afgesproken om bij mijn huis te verzamelen, sinds dat het dichtbijst was. Mijn moeder ontmoette Alex, en had gelijk al een slecht onderbuik gevoel bij hem. Ze merkte zijn insecure positie op, en vondt het niet goed. We gingen skaten, en onderweg naar het park vertelde Alex al dat hij zijn gesprek met mijn moeder op de fiets al helemaal had uitgeoefend.
Toen ik terug kwam van het skaten, die avond, begon mijn moeder over hem. Ze vertelde mijn vader over zijn anxiety, de depressie die ze in zijn ogen zag…. ze kwamen er samen, zonder mijn wil uit: ze verboden mij om met hem om te gaan, zeggend dat hij me depressief maakte.
Ik luisterde er niet naar, en bleef contact met hem houden, in het geheim. Elke keer als mijn ouders over hem praatten, knikte ik maar gewoon mee. Ik was in een soort therapie met mijn mentor (destijds 1e klas VWO), en zij adviseerde mij om dit tegen Alex te zeggen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb het hem verteld, en hij kon er best mee omgaan.
Een paar weken later waren we op de fiets, naar huis, wanneer hij opeens iets aan mij vraagt:
“Hey, waarom negeer je jouw ouders’ verbod eigenlijk?”
Ik vertelde hem dat zij hem niet kenden zoals ik hem kende, zoals die lieve jongen die ik kende. Hij pikte dat niet, denk ik, en zei
“Je bent een slechte dochter.”
ouch. dat deed pijn. Als je beste vriend je een slechte dochter noemt… Wow. (Zelfs nu, een jaar later, zit dat nog in mijn hoofd). Ik snapte niet waarom hij dat zei, maar hij was al weggereden, richting zijn huis.
Een paar weken later, was ik al eerder op school. Dan komt hij aan fietsen, en vertelt hij mij iets wat mij shockeerde: hij had zijn ouders alles verteld. Die hadden er luchtig op gereageerd, met een “Hey knul, het is niet jouw fout”
Een paar dagen later, ga ik naar hem toe, en zwaait hij me af, met een simpele “Niet nu.” Ik snapte het weer niet, maar ging weg. Toen vertelde hij me later dat zijn ouders hem hadden verboden om met mij om te gaan. En wat doet onze Alex? Hij gaat mee met zijn ouders, gooit onze vriendschap weg, en verlaat mij. Mijn vriendin Lily appte hem, want we zouden met zijn drieën gaan golfen, voor haar verjaardag. Maar een dag van tevoren appt hij af, met een “Hoi, Lily. Ik wou je even zeggen dat ik morgen niet kan komen, omdat Stay daar ook is.” Ja doei. Wat voor persoon ben je dan? We praatten hier al maanden over, en dan op het laatste moment afzeggen? achterbaks!
Dus ja. Ik nam afstand, omdat hij dat wou. Maar over tijd, heeft niemand de leegte die hij heeft achtergelaten kunnen vullen. In een van de toetsweken laatst, vertelde een van zijn nieuwe vrienden me dat hij blijkbaar al die tijd een crush op me had…
In de les kijk ik soms naar hem, denkend aan de tijd dat we onafscheidelijk waren… Dat doet pijn, weet je?
Ik wil weer vrienden met hem worden, maar aan de andere kant, wil ik dat hij pijn lijdt, dat hij elke nacht zichzelf naar slaap huilt, zoals ik dat deed…
Vandaag unblockte ik hem. Gewoon, om te kijken of er iets zou gebeuren. Nada. Niks. God…. kan iemand me helpen? ik voel me zo kut, zo godverdomme slecht….
