Hey
Ik heb een soort van een probleem.
Het ging een tijdje best wel slecht met me. Ik krabte en sneed mezelf omdat ik me stom en dom en nutteloos voelde.
Na veel gepusht te worden door een paar mensen hier op het forum en in m'n omgeving, besloot ik naar de huisarts te gaan. Dit heb ik nog niet gedaan. Maar om de een of andere reden voel ik dit niet meer nodig.
Ik voel me ineens gewoon 'ok'.
Is dit raar? Ik ging van 'super verschrikkelijk voelen' naar 'jah gaat wel goed, denk ik'.
Ik snap ook niet hoe dit ineens kan. Weet iemand hoe dit kan en of dit vaker gebeurd?
Trouwens, hiermee wil ik niet zeggen dat andere mensen niet hulp moeten zoeken omdat het ineens goed lijkt te gaan met mij.
Als jij hulp nodig hebt, zoek het.
Maar ik vind het wel een beetje vreemd dat ik van 'ik wil mezelf achter het behang hangen' naar 'eyy life = all right'
Dus ja, heeft iemand een mogelijke verklaring? En moet ik alsnog naar de huisarts?
Kehj baaij
Ik ga van super goed naar super slecht en terug
A
Reputatie 2
+9
Heey Tobie de Homie,
Super om te horen dat jezelf uit deze nare situatie bent gekomen!
Ik ben zelf wel depri en heb dit al 4/5 jaar. ( helaas). Mij was vroeger ookal verteld dat ik gewoon is met een huisarts erover moest praten, alleen ik vind dat niet fijn. Ik vind het moeilijk om in het openbaar naar mensen toe te gaan om te praten over me probleem. Dus toen ik de telefoon op pakte en eigenlijk vanplan was om te bellen voelde ik me ineens helemaal niet slecht?
Ik was blij, heb het gewoon naar me zin op school ( toen die tijd) dus ik dacht ook van waarom? Het heeft geen zin om te bellen als er toch niks is.
Alleen bij mij was het zo dat na een paar dagen dat ik me toch niet prettig voelde. Dit heb ik dus 4/5 jaar volgehouden tot dat er een muur instorte in me hoofd. En dat het tot nu toe niet alte goed gaat.
Terug naar jou. Misschien heb je in een dip gezeten. Dat is dat je een lange tijd erg klo*te voelt en dat het ineens weer beter gaat?
Ben je al wel wezen praten met iemand? Want dat is wel verstandig, want we willen natuurlijk niet hebben dat het terug komt.
Super dat je eruit bent gekomen en succes!
Gr:Mr. S
Super om te horen dat jezelf uit deze nare situatie bent gekomen!
Ik ben zelf wel depri en heb dit al 4/5 jaar. ( helaas). Mij was vroeger ookal verteld dat ik gewoon is met een huisarts erover moest praten, alleen ik vind dat niet fijn. Ik vind het moeilijk om in het openbaar naar mensen toe te gaan om te praten over me probleem. Dus toen ik de telefoon op pakte en eigenlijk vanplan was om te bellen voelde ik me ineens helemaal niet slecht?
Ik was blij, heb het gewoon naar me zin op school ( toen die tijd) dus ik dacht ook van waarom? Het heeft geen zin om te bellen als er toch niks is.
Alleen bij mij was het zo dat na een paar dagen dat ik me toch niet prettig voelde. Dit heb ik dus 4/5 jaar volgehouden tot dat er een muur instorte in me hoofd. En dat het tot nu toe niet alte goed gaat.
Terug naar jou. Misschien heb je in een dip gezeten. Dat is dat je een lange tijd erg klo*te voelt en dat het ineens weer beter gaat?
Ben je al wel wezen praten met iemand? Want dat is wel verstandig, want we willen natuurlijk niet hebben dat het terug komt.
Super dat je eruit bent gekomen en succes!
Gr:Mr. S
A
Hoi Tobie de Homie,
Heel goed dat het weer beter gaat.
Ik snap wel waarom je het raar vindt dat het opeens wel goed gaat, zonder hulp. Dat gebeurt namelijk zelden. In dat soort situaties komen mensen er meestal alleen maar bovenop als ze professionele hulp hebben gekregen.
Maar wat ik wou zeggen is dat het niet super raar is. Het komt niet vaak voor, dat wel. Mijn beste vriendin sneed zichzelf ook en wou heel graag zelfmoord plegen, maar toen ging het opeens weer helemaal goed met haar, zonder dat ze enige hulp heeft gehad. Ik weet niet hoe het komt, maar het is dus blijkbaar mogelijk en meerdere mensen hebben dat dus.
Probeer dit alsjeblieft vast te houden! En ik ben het ook met Mr. S eens: het is verstandig om met iemand te praten.
Nog veel succes verder!
Groeten,
meisje zonder stem
Heel goed dat het weer beter gaat.
Ik snap wel waarom je het raar vindt dat het opeens wel goed gaat, zonder hulp. Dat gebeurt namelijk zelden. In dat soort situaties komen mensen er meestal alleen maar bovenop als ze professionele hulp hebben gekregen.
Maar wat ik wou zeggen is dat het niet super raar is. Het komt niet vaak voor, dat wel. Mijn beste vriendin sneed zichzelf ook en wou heel graag zelfmoord plegen, maar toen ging het opeens weer helemaal goed met haar, zonder dat ze enige hulp heeft gehad. Ik weet niet hoe het komt, maar het is dus blijkbaar mogelijk en meerdere mensen hebben dat dus.
Probeer dit alsjeblieft vast te houden! En ik ben het ook met Mr. S eens: het is verstandig om met iemand te praten.
Nog veel succes verder!
Groeten,
meisje zonder stem
A
Hey, sorry voor de late reactie.. Ik heb geen goed excuus, was t gwn een beetje vergeten
Ik heb nog steeds geen professionele hulp gezocht, maar ik heb wel met een docent gesproken.
Ik heb ook een kleine theorie bedacht. Ik denk niet dat ik een ernstig geval heb en kan het daardoor een beetje vergelijken met hoe ik omging met vlokken. Dat klinkt een beetje vreemd maar het zit zo.
Toen ik jonger was hadden we thuis de regel, we kopen alleen vlokken als het vakantie is. Daardoor at ik in de vakantie altijd super veel brood met vlokken. Maar in mei vorig jaar opende er een supermarkt in de buurt van school en ging ik gewoon vlokken voor mezelf halen.
Toen m'n ouders uiteindelijk ook buiten vakanties om vlokken gingen kopen at ik er eigenlijk ineens weinig.
Ik wist dat het er was, waar het lag en dat ik altijd nog een beetje kon hebben. Daardoor ging het van in een keer 6 boterhammen naar 2.
Ik denk dat ik dat nu ook een beetje heb, ik weet wat ik moet doen als het fout gaat en dat geeft genoeg rust in m'n hoofd. Daardoor gaat het misschien weer een beetje beter.
Dit betekent trouwens nog steeds niet dat anderen geen hulp moeten zoeken als het nodig is.
Maar ja, ik denk dat het bij mij ongeveer zo zit
Nog bedankt voor jullie reacties
Keh baaij
Ik heb nog steeds geen professionele hulp gezocht, maar ik heb wel met een docent gesproken.
Ik heb ook een kleine theorie bedacht. Ik denk niet dat ik een ernstig geval heb en kan het daardoor een beetje vergelijken met hoe ik omging met vlokken. Dat klinkt een beetje vreemd maar het zit zo.
Toen ik jonger was hadden we thuis de regel, we kopen alleen vlokken als het vakantie is. Daardoor at ik in de vakantie altijd super veel brood met vlokken. Maar in mei vorig jaar opende er een supermarkt in de buurt van school en ging ik gewoon vlokken voor mezelf halen.
Toen m'n ouders uiteindelijk ook buiten vakanties om vlokken gingen kopen at ik er eigenlijk ineens weinig.
Ik wist dat het er was, waar het lag en dat ik altijd nog een beetje kon hebben. Daardoor ging het van in een keer 6 boterhammen naar 2.
Ik denk dat ik dat nu ook een beetje heb, ik weet wat ik moet doen als het fout gaat en dat geeft genoeg rust in m'n hoofd. Daardoor gaat het misschien weer een beetje beter.
Dit betekent trouwens nog steeds niet dat anderen geen hulp moeten zoeken als het nodig is.
Maar ja, ik denk dat het bij mij ongeveer zo zit
Nog bedankt voor jullie reacties
Keh baaij
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
