De Kindertelefoon.nl

Hey!

Geeft niet, van de emoji's, ik vind het wel leuk.

Bedoel je nu dat het slechter gaat met me als ik met die gesprekjes stop?

Kunnen jullie me misschien helpen met die brief? Allereerst door hem te lezen (aangepaste versie) wanneer hij klaar is? Maar ook door me te helpen met het stukje waar ik nu mee bezig ben. Ik ben namelijk bezig met de voor- en nadelen van de gesprekjes met Rick. Nadelen heb ik nu, maar ik heb nog niet genoeg voordelen. Dit heb ik tot nu toe:

Nadelen:

Hij is geen hulpverlener, hierdoor weet hij soms niet goed wat hij moet doen en reageert daardoor op de verkeerde manier.

Hij heeft moeite met het aangeven van zijn eigen grenzen.

Hij is onzeker.

Hij heeft geen uitlaatklep (niemand om over mij mee te praten).

Voordelen:

Ik voel me bij hem op mijn gemak en vertrouw hem, hij kan me tot rust brengen als het niet goed gaat.

Ik zie hem bijna iedere dag, hij is in de buurt.

Hij is heel vaak bereikbaar.

Hij merkt het op als het niet goed met me gaat.

Wat kan er nog meer bij?

Ja, misschien is vrijdag dichtbij, maar technisch gezien had het vandaag al gekund, dus ja…

Ja, normaal ben ik ook niet zo van het fysieke contact, maar Hannah heeft me een beetje geleerd te knuffelen. Vaak heb ik ook problemen met knuffelen omdat mensen me dan fijn knijpen op plekken waar wonden zitten, maar bij hem kan ik dat aangeven zeg maar.

Groetjes,

Anoniempje

haii

haha gelukkig dat ze kan waarderen. ik zal het dan wel vaker proberen te doen. alleen als ik een emotji bui heb boor haha

om heel eerlijk te zijn denk ik wel maar waar je dit uit mijn reactie haal zou ik niet weten ligt vast aan mij haha. want je bent er mee begonnen omdat het niet goed ging en nu is het een handvat die stabiel is in je leven (ja zo legt mijn school dat uit aan mij). je hebt hadvaten nodig die stabiel en vertrouwd zijn om door te kunnen gaan. als je bvb 2 handvaten hebt. links is thuis en rechts is Rick. en als je ruzie hebt met thuis dan heb je rick nog om overeind te blijven staan. 

dit klinkt vast heel onlogisch he? 

ehm in zet het

• je kan bij hem terecht als het niet goed gaat, hij weet ook wat voor hulp hij dan in moet schakelen. 

• hij is (ik ga er van uit) in jou vertrouwde omgeving. dus waar je je prettiger voelt. dus dan durf je ook opner te zijn 

• je kan als je iets spannends met de psycholoog wilt bespreken (ik hou de namen niet meer bij) het voor bespreken met hem en samen met hem gaan kijken hoe je het kan aan pakken

• (voor je omgeving een voordeel voor jou idk) hij staat dichter bij je ouders dus als je iets niet durft te zeggen kan hij het samen met jou vertellen

• hij kan in de periodes dat het minder met je gaat samen denken hoe je school dragelijker kan maken. 

zijn dit er genoeg? het stond er in eens

ja oke daar heb je een punt. maar het komt ook dat ik mijn week in 3 delen zie. klinkt dit gek? 

ik heb maandag dinsdag woensdag school dus deel 1

donderdag en vrijdag stage deel 2

zaterdag zondag deel 3 

en dat is dan ook elke keer zo. ik kan ook echt niet veder kijken dan 1 of 2 dagen. maar dat ligt ook aan mij denk ik.

dat ken ik wel hoor! ik kan het bij 2 mensen hebben dat ze me knuffelen. mijn beste vriendin en mijn nicht. zij houden allebei van knuffelen en doen het gewoon op een positieve manier. 

maar ik kan me echt niet indenken dat bvb mijn praktijkdocent mij in eens zou gaan knuffelen (dat wilt ie graag omdat hij mij enorm mag). hij doet ook z'n best om het niet te doen haha. 

nu ga ik maar me tas in pakken voor morgen anders kom ik morgen ook nog te laat (alweer). heb vandaag voor het eerst een telaat briefje gehaald

groetjes blue 

Hey,

Ik denk dat je al best veel voordelen hebt bedacht. Wat Blue zei, vind ik ook een hele goede: Hij is in jouw vertrouwde omgeving. 

Hij weet waarschijnlijk ook het meeste over jou van alle mensen om je heen, dus is dan ook de beste persoon om je te steunen.

Hij geeft fijne knuffels. Pluspunt? Ik zou zelf ook niet willen knuffelen met docenten, maar ook verder met niemand eigenlijk. Dus geen idee of het gek is. Soms is één van m'n vrienden opeens van *knuffel* en dan sta ik gwn stil en omarmt iemand me opeens ‍♂️ (ik kan natuurlijk niet achterblijven met emoji's) Dus ik denk dat je aan Blue en mij niet de beste graadmeters hebt m.b.t. de knuffels van Rick.

Als je iets van de brief hebt, kun je het gewoon sturen hoor! Ik zou 'm wel schrijven. Dat is goed voor jezelf, want zo krijg je dingen op een rijtje. Ook is er gewoon een kans dat het gesprek wel door gaat of dat het op een ander moment van pas komt.

Anoniem06 schreef:

edit: Oh wauw, ik zie nu wat mijn telefoon met die smiley van Pin heeft gedaan, haha.

Ergens wel cool dat de vrouwelijke versie van de emoji dus de standaard versie is, want like, meestal zijn mannendingen de default setting dingen (idk hoe je dit zegt, ik ben moe ). Maar ook wel kut, want ik had bewust die man gedaan  

Gr. Pin

Hey!

Nee, klinkt niet onlogisch, ik had het hier over:

Ja, heel erg bedankt!!!

Is goed! Ik heb hem bijna af, maar ben van plan het vandaag af te maken en dan zal ik het plaatsen.

Hahaha.

Ik vroeg vandaag of mijn ouders nog met Rick gingen spreken, maar ze vertelden dat ze afgelopen week met hem hebben gebeld... Is het normaal dat ze me hier niks over hebben verteld? 

Ik ben zelf in ieder geval een beetje beledigd en ook heel benieuwd naar wat ze hebben gezegd. En ik moet mezelf heel erg inhouden om niet meteen Rick te mailen om hem te ondervragen. Ook ben ik best bang dat mijn ouders redelijk zijn geweest en ik dus de verkeerde info heb voor in mijn brief?

Groetjes,

Anoniempje

hey

sorry moest ff ben namelijk moe maar moet nog veel voor school doen. wat ik lekker uit stel

aah oke. ik kan nooit onthouden wat ik typ haha.  

graag gedaan hoor

nee, maar ik herken het wel. 

ik denk niet dat jij het verkeerd hebt gedaan want het is jou brief en die hoefde niet dus het helpt alleen. 

groetjes blue

Hey,

Anoniem06 schreef:

Is het normaal dat ze me hier niks over hebben verteld? 

Jouw ouders kennende, nope.

Jouw brief gaat over jouw beleving. Als zij ervoor kiezen om jou deze dingen niet te vertellen, kun jij ook niet anders over hen gaan denken. Als ze die brief dan lezen/ de inhoud horen en dan vinden dat het niet klopt, zullen ze daarna hun gedrag hopelijk aanpassen. 

Je zou vrijdag naar het telefoontje kunnen vragen aan Rick.

Gr. Pin

Hey!

Nou, ik denk dat hij bijna af is, dus hier komt de brief. Alle meningen over de kleinste dingetjes (ook spel- en taalfouten) hoor ik graag. Ook als iets onduidelijk is ofzo. Hetgeen wat ik niet probeer te doen is aanvallend over te komen, maar op sommige punten weet ik niet goed hoe iets te formuleren zonder dat te doen. Dus als jullie daar suggesties hebben hoor ik het ook graag. Oh en als jullie vinden dat er iets mist of incompleet is, moet je het ook even zeggen. Wees kritisch!

Beste mensen,

Zoals sommigen van jullie wel weten klap ik snel dicht wanneer ik mijn gevoelens probeer te uiten of voor mezelf probeer op te komen. Dit leidt vaak tot frustratie naar mij toe. Daarom heb ik deze brief geschreven om mijn perspectief te geven. Als ik nu ook dichtklap heb ik afgesproken met mijn mentor (Ja, dat moet ik dus nog doen, maar denk wel dat ze het goed vindt) dat zij mijn brief verder voorleest.

Toen ik in 2018 heb verteld dat ik aan zelfbeschadiging deed kreeg ik hulp van de orthopedagoog. Zij heeft me uiteindelijk doorverwezen naar de huisarts, waar het proces begon, waardoor ik uiteindelijk bij de stichting terecht ben gekomen. Ik voelde me niet meer goed bij de gesprekjes met de orthopedagoog en ben toen op zoek gegaan naar een nieuw persoon om mee te praten. Dit werd mijn mentor, Clay. Ik voelde me veilig bij haar en had het gevoel dat ik in vertrouwen met haar kon praten. Op het moment dat zij onze school verliet, kwam ik er achter dat ik op school toch iemand nodig had om mee te praten. In eerste instantie zou ik bij mijn mentor terecht kunnen, maar bij haar voelde ik geen klik en werd het moeilijker om over persoonlijke dingen te praten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Rick. Bij hem was het vertrouwen meer aanwezig en voelde ik me weer prettig om over persoonlijke dingen te praten. Vanaf het begin van het schooljaar ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts en begon ik steeds meer na te denken over zelfdoding. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat de crisisdienst is gebeld. Na overleg met de zorgcoördinator, mijn trajectbegeleidster, ouders, mijn mentor en Rick is er besloten dat ik met de ambulant begeleidster zou kijken naar een schoolplanning. Het ging steeds slechter en uiteindelijk heb ik besloten om mezelf vrijwillig te laten opnemen. Dit heeft mij de verwachte rust geboden. Na de opname kon ik aan de slag met de gesprekken bij psychotherapie, samen met Sara. Toen kwam de toetsweek, waarin mijn suïcidaliteit piekte. Hiervoor heb ik om hulp gevraagd bij mijn vriendin Fleur, Clay, Rick en Sara. Na een heftig gesprek aan de telefoon met Rick, waarin ik vertelde dat ik van plan was een einde aan mijn leven te maken heeft hij aan de bel getrokken, waardoor ik onder andere samen met mijn ouders heb besloten met de toetsweek de stoppen. En nu, een tijdje later, zitten we hier.

Mijn ouders en dan voornamelijk mijn moeder komen zeer direct over. Dit geeft mij een schuldgevoel en maakt mij verdrietig, waardoor ik me nog slechter voel en in paniek raak. Een voorbeeld hiervan is donderdag 16 januari. We zaten met zijn allen aan tafel en waren net klaar met het avondeten. Jullie hadden het over dit gesprek, waar jullie het niet mee eens waren en dat het indirect mijn schuld was dat dit plaatsvond. Mij werd gevraagd of ik wel begreep wat voor een rottijd jullie achter de rug hadden (en nog steeds hebben). Dit gaf mij het gevoel dat ik schuldig was, en ik alleen, aan deze situatie en jullie gevoel. Het zorgde ervoor dat ik in paniek raakte en heel erg veel moest huilen. Natuurlijk weet ik hoeveel impact deze tijd op jullie heeft gehad. Maar het helpt mij niet als er constant iemand de schuld hiervan moet krijgen of een discussie moet worden gestart. Zoals mijn mentor al eerder heeft gezegd staat iedereen aan dezelfde kant, iedereen wil mij helpen, alleen lijkt dit niet zo. Wat mij thuis zou helpen is dat wanneer jullie merken dat de emoties hoog oplopen, jullie jezelf van de situatie verwijderen om tot rust te komen, zodat we daarna rustig in gesprek kunnen gaan. Doordat jullie vaak zo direct reageren klap ik sneller dicht en kan ik mezelf niet verdedigen, waardoor we helemaal niet in gesprek kunnen gaan. Wanneer ik dichtklap tijdens een gesprek, is dit niet omdat ik boos ben op jullie, maar omdat het mij niet lukt om mijn gevoelens naar jullie uit te spreken. Hierdoor raken jullie echter snel gefrustreerd. Ik kan begrijpen dat dit heel lastig is voor jullie, maar het helpt niet om boos te worden of geïrriteerd te raken, dan wordt het alleen maar moeilijker om met mij in gesprek te gaan.

Jullie willen ook niet meer dat ik met Rick praat, dit omdat jullie vinden dat hij het niet aankan en zijn afspraken niet nakomt. Dit geeft mij een verdrietig en beklemmend gevoel en maakt mij heel gefrustreerd. Zeker nu ik hem voor mijn gevoel het hardste nodig heb. Dit gebeurde vrij plotseling, kwam voor mij uit het niets, en ik heb hierdoor niet het idee dat de gesprekjes met Rick goed afgesloten zijn. Ook is vind ik het niet netjes dat jullie dit hem niet zelf hebben verteld (Ja eh, blijkbaar dus wel? Ik had Rick een mailtje gestuurd en hij had erop gereageerd. Blijkbaar hebben ze hem maandagmiddag gebeld.). En dat ik dit allemaal heb moeten doen. Eveneens lijkt het alsof de laatste tijd steeds meer positieve dingen van me afgenomen worden, waaronder Rick (Dit klinkt dramatisch hè?).

Sara heeft mij aangeraden om alle positieve en negatieve dingen die de gesprekken met Rick opleverden tegen elkaar af te wegen. Dat heb ik gedaan en ik kwam hierop uit:

positief negatief (Sorry, het is om en om, ik had een hele mooie tabel gemaakt, maar dat ging mis met kopiëren.)

• Ik voel me bij hem op mijn gemak en vertrouw hem, hij kan me tot rust brengen als het niet goed gaat.

• Hij is geen hulpverlener, hierdoor weet hij soms niet goed wat hij moet doen en reageert daardoor op de verkeerde manier.

• Ik zie hem bijna iedere dag, hij is in de buurt.

• Hij heeft moeite met het aangeven van zijn eigen grenzen.

• Hij is heel vaak bereikbaar.

• Hij is onzeker.

• Hij merkt het op als het niet goed met me gaat.

• Hij heeft geen uitlaatklep.

• Hij heeft mijn gebruiksaanwijzing door, weet hoe hij met me om moet gaan.

• Hij bevindt zich in mijn vertrouwde omgeving (school), waardoor ik extra open durf te zijn.

• Voor kleine dingen, zoals iets spannends bij Sara kan ik bij hem om advies vragen. Bij Clay bijvoorbeeld niet, omdat zij niet in mijn directe omgeving is en niet van alles op de hoogte is.

• Hij is de enige die mij aanspoort en er dan ook voor zorgt dat ik iets aan mijn ouders vertel wanneer dat nodig is.

• Hij weet het meeste over mij en wat er in mijn leven gebeurt van alle mensen om me heen en kan me daardoor ook het beste steunen.

Het is niet zonder reden dat ik aan het begin van het schooljaar heb gevraagd om gesprekjes met Rick. Dit is omdat ik het niet volhield met alleen Clay en Fleur. Nu mag ik dan wel Sara hebben, maar onze band moet nog ontwikkeld worden. Tevens is het in de tussentijd heel erg bergafwaarts gegaan, waardoor het alleen maar beter is dat ik zo veel mogelijk mensen om me heen heb. Wat betreft dat jullie van mening zijn dat het te veel is voor Rick denk ik toch echt dat hij een volwassen man is die prima voor zichzelf op kan komen. Hij is al dertig en weet heel goed dat hij eerst voor zichzelf moet zorgen en ik pas ergens daarna aan de beurt ben.

Op het moment is de situatie voor mij best chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen wel het beste voor me wil, maar iedereen ook een andere mening heeft over hoe ze dit waar willen maken. Ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik ervoor ga zorgen dat ik me beter ga voelen, maar ben wel bereid om daar achter te komen door met zo veel mogelijk mensen te praten en zo veel mogelijk meningen te horen.

Van school uit heb ik eigenlijk niet veel verwachtingen. Zoals het nu gaat, dat ik de tijd krijg om rustig mijn toetsen in te halen en dat ik bij een volgende toetsweek mijn toetsen misschien meer gespreid zou kunnen krijgen. Dat is voor mij genoeg. Als ik door zou mogen gaan met de gesprekjes met Rick zou ik dat ook heel fijn vinden.

Daarnaast krijg ik ook het gevoel dat iedereen in discussie gaat met elkaar en tegelijkertijd niet naar elkaar wil luisteren, waardoor de communicatie langs elkaar heen gaat. Deels denk ik dat dit komt doordat er dingen voor anderen worden ingevuld. En als er iets is wat ik heb geleerd, is het N.I.V.E.A. : Niet Invullen Voor Een Ander. Dit zorgt ervoor dat ik veel negatieve energie ervaar (Is dit zweverig?), wat ik niet prettig vind. Ik zou het allereerst fijn vinden als iedereen zo veel mogelijk een stapje terug zou willen doen. Het helpt mij namelijk niet als iedereen heel gespannen en bezorgd is (wat overigens heel normaal en begrijpelijk is), als ik zelf ook al gespannen ben. Het is niet helpend om heel overdreven te reageren, dat maakt het voor mij alleen maar erger. Bovendien denk ik dat het enorm veel zou helpen als iedereen iets meer vertrouwen zou hebben. In elkaar, maar ook in mij. Ik denk namelijk dat ik de afgelopen tijd best goed heb laten zien dat ik in staat ben zelfstandig aan de bel te trekken en om hulp te vragen.

Overigens begrijp ik heel goed dat het heel moeilijk is om te zien dat het bergafwaarts gaat, maar zelf er weinig aan te kunnen doen. Ik denk echter dat je niet veel meer kunt doen dan door er gewoon voor me te zijn en te accepteren dat iedereen zijn best doet en niemand meer kan doen dan zijn best.

Wat ik dus van jullie zou willen vragen is om zo rustig en begripvol mogelijk met elkaar om te gaan. Om met elkaar te blijven communiceren, ook als het gewoon goed gaat. En vooral om in elkaar (en mij) te vertrouwen.

Bedankt voor het luisteren? (Ja, hoe eindig je zo'n brief?)

Anoniempje

Wat denken jullie ervan?

Groetjes,

Anoniempje

hey 

ik vind het echt een hele goede brief (heb ff een pauze gehad tussen door omdat ik je gevoel iets te veel voelde   waardoor ik bijna moest janken. wat niet zo handig is als je straks naar de huisarts moet haha) 

dit klinkt zeker niet dramatisch het is gewoon hoe het voor jou voelt! en ja dat had ik ook toen mijn docent af werd gepakt. dat was ook zoon gevoel dat 1 van de weinige positieve dingen worden afgepakt en ja dat is zwaar dus ik vind dat je dat echt mag zeggen hoor!

persoonlijk zou ik het woordje al weg halen want nu lijkt het net dat hij bijna bejaard is 

nee dat is het niet. ik vind hem grappig. en in een serieuze brief mag ook best zo iets voor komen want anders is ie ook alleen maar serieus… 

ja zo ja denk ik 

ik zou het ook niet weten haha. bij zo iets eindig ik altijd. ik heb nu mijn zegje gedaan en ik hoop dat je er wat mee gaat doen. (maar dan in een kloppende zin 

ik vind dat je hem echt heel erg goed hebt geschreven! 

je hebt je gevoel uit geschreven en dat is gewoon knap

groetjes blue

Hey!

Oeii, ik hoop dat het nu een beetje goed met je gaat? Was het om het deel met mijn ouders, met Rick, of zit ik er helemaal naast? (Als je niet wilt antwoorden hoeft het niet, dat kun je gewoon aangeven.)

Haha al dertig, ik bedoel het meer als in: hij is al een grote jongen. Maar snap wat je bedoelt.

Ja, negatieve energie, ik wist ook niet hoe ik het anders moest verwoorden.

Oké, bedankt!

Oeh, cool .

Groetjes,

Anoniempje

Heb jouw brief gwn normaal overgenomen en ga er dan met kleurtjes in schrijven, qua commentaar. Dus geen quote, want dat vind ik ff irritant. Heb ook op kleine kut dingetjes gelet in grammatica en spelling, zoals je vroeg.

Beste mensen,

Zoals sommigen van jullie wel weten klap ik snel dicht wanneer ik mijn gevoelens probeer te uiten of voor mezelf probeer op te komen. Dit leidt vaak tot frustratie naar mij toe. Daarom heb ik deze brief geschreven om mijn perspectief te geven. Nu klinkt het alsof je dit hebt geschreven n.a.v. de frustratie, maar je hebt het toch geschreven omdat je dus dichtklapt en zo je mening/kijk op alles kan laten horen? Als ik nu ook dichtklap heb ik afgesproken met mijn mentor (Ja, dat moet ik dus nog doen, maar denk wel dat ze het goed vindt) dat zij mijn brief verder voorleest. Goed geregeld.

Toen ik in 2018 heb verteld dat ik aan zelfbeschadiging deed kreeg ik hulp van de orthopedagoog. Zij heeft me uiteindelijk doorverwezen naar de huisarts, waar het proces begon, waardoor ik uiteindelijk bij de stichting terecht ben gekomen. Ik voelde me niet meer goed bij de gesprekjes met de orthopedagoog en ben toen op zoek gegaan naar een nieuw persoon om mee te praten. Dit werd mijn oude mentor, Clay. Ik voelde me veilig bij haar en had het gevoel dat ik in vertrouwen met haar kon praten. Op het moment dat zij onze school verliet, kwam ik er achter dat ik op school toch iemand nodig had om mee te praten. In eerste instantie zou ik bij mijn nieuwe mentor terecht kunnen, maar bij haar voelde ik geen klik als zij dit voorleest, is dit wel een beetje hard tho en werd het moeilijker om over persoonlijke dingen te praten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Rick. Bij hem was het vertrouwen meer aanwezig en voelde ik me weer prettig om over persoonlijke dingen te praten. Vanaf het begin van het schooljaar ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts en begon ik steeds meer na te denken over zelfdoding. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat de crisisdienst is gebeld. Na overleg met de zorgcoördinator, mijn trajectbegeleidster, ouders, mijn mentor en Rick is er besloten dat ik met de ambulant begeleidster zou kijken naar een schoolplanning. Het ging steeds slechter en uiteindelijk heb ik besloten om mezelf vrijwillig te laten opnemen. Dit heeft mij de verwachte rust geboden. Na de opname kon ik aan de slag met de gesprekken bij psychotherapie, samen met Sara. Toen kwam de toetsweek, waarin mijn suïcidaliteit piekte. Hiervoor heb ik om hulp gevraagd bij mijn vriendin Fleur, Clay, Rick en Sara. Na een heftig gesprek aan de telefoon met Rick, waarin ik vertelde dat ik van plan was een einde aan mijn leven te maken heeft hij aan de bel getrokken, waardoor ik onder andere samen met mijn ouders heb besloten met de toetsweek de stoppen. En nu, een tijdje later, zitten we hier. Heldere samenvatting.

Mijn ouders en dan voornamelijk mijn moeder komen zeer direct over op mij. Houd het echt bij jezelf, wat jij voelt en ziet en ervaart. Dan kun je nooit iets fout zeggen. Dit geeft mij een schuldgevoel en maakt mij verdrietig, waardoor ik me nog slechter voel en in paniek raak. Ik zou dit een beetje inleiden. Dat je nu bv wat dingen wil uiten die je dwars zitten, maar waar je op dat moment niet op kan reageren, omdat je dichtklapt ofzo.  Een voorbeeld hiervan is donderdag 16 januari. We zaten met zijn allen aan tafel en waren net klaar met het avondeten. Jullie hadden het over dit gesprek, waar jullie het niet mee eens waren en dat het indirect mijn schuld was dat dit plaatsvond. Mij werd gevraagd of ik wel begreep wat voor een rottijd jullie achter de rug hadden (en nog steeds hebben). Dit gaf mij het gevoel dat ik schuldig was, en ik alleen, aan deze situatie en jullie gevoel. Het zorgde ervoor dat ik in paniek raakte en heel erg veel moest huilen. Natuurlijk weet ik hoeveel impact deze tijd op jullie heeft gehad. Maar het helpt mij niet als er constant iemand de schuld hiervan moet krijgen of een discussie moet worden gestart. Zoals mijn mentor al eerder heeft gezegdkomma staat iedereen aan dezelfde kant, iedereen wil mij helpen, alleen lijkt dit niet zo. Wat mij thuis zou helpen is dat wanneer jullie merken dat de emoties hoog oplopen, jullie jezelf van de situatie verwijderen om tot rust te komen, zodat we daarna rustig in gesprek kunnen gaan. Doordat jullie vaak zo direct reageren kommaklap ik sneller dicht en kan ik mezelf niet verdedigen, waardoor we helemaal niet in gesprek kunnen gaan. Wanneer ik dichtklap tijdens een gesprek, is dit niet omdat ik boos ben op jullie, maar omdat het mij niet lukt om mijn gevoelens naar jullie uit te spreken.heel goed deze zin Hierdoor raken jullie echter snel gefrustreerd deze zin zou ik ombouwen naar iets wat jij aan ze merkt. Dus dat je het idee hebt dat ze gefrustreerd raakt of dat je dat gevoel krijgt. Op deze manier laat je weer merken wat jij ziet en vul je niks voor hen in. Ik kan begrijpen dat dit heel lastig is voor jullie, maar het helpt niet om boos te worden of geïrriteerd te raken, dan wordt het alleen maar moeilijker om met mij in gesprek te gaan. Ik zou ook ergens in de alinea toevoegen dat je dus wel graag in gesprek met ze wil en dat je denkt dat dat op deze en deze manier veel beter zou kunnen.

Jullie willen ook niet meer dat ik met Rick praat, dit omdat jullie vinden dat hij het niet aankan en zijn afspraken niet nakomt. Dit geeft mij een verdrietig en beklemmend gevoel en maakt mij heel gefrustreerd. Zeker nu ik hem voor mijn gevoel het hardste nodig heb. Dit gebeurde vrij plotseling, kwam voor mij uit het niets, bij het woord '’en'’ dan weer geen komma en ik heb hierdoor niet het idee dat de gesprekjes met Rick goed afgesloten zijn. Ook is vind ik het niet netjes dat jullie dit hem niet zelf hebben verteld (Ja eh, blijkbaar dus wel? Ik had Rick een mailtje gestuurd en hij had erop gereageerd. Blijkbaar hebben ze hem maandagmiddag gebeld.). Dan deze zin maar weg right? Als ze het dus wel hebben verteld. En Je mag je zin officieel niet beginnen met '’en'’. En is een voegwoord.dat ik dit allemaal heb moeten doen. Eveneens lijkt het alsof de laatste tijd steeds meer positieve dingen van me afgenomen worden, waaronder Rick (Dit klinkt dramatisch hè?).Dan zou ik wel andere voorbeelden noemen, anders heeft deze zin weinig nut in mijn ogen. Zij kunnen niks met '’meer positieve dingen'’. 

Sara heeft mij aangeraden om alle positieve en negatieve dingen die de gesprekken met Rick opleverden tegen elkaar af te wegen. Dat heb ik gedaan en ik kwam hierop uit:

positief negatief (Sorry, het is om en om, ik had een hele mooie tabel gemaakt, maar dat ging mis met kopiëren.) Ik denk dat het lijstje heel goed is voor jou, maar ik weet niet of ik het persoonlijk in deze brief zou zetten. Het is goed om iedereen te laten weten dat je graag met de gesprekken door wil en dat je daar goede redenen voor hebt (dus de positieve zaken), maar als je ook zijn negatieve kanten noemt, is het moeilijker om die discussie te winnen. Daarnaast ben jij hier dan ook heel direct en eerlijk, wat goed is voor jouw lijstje, maar niet per se leuk is om te horen. Dus je kan het erin laten, maar misschien ook alleen ff de positieve dingen noemen. Dat is iets voor jou om over na te denken en ga ik ook niet voor jou beslissen. Het kan allebei (erin of eruit), dit is mijn kijk erop.

• Ik voel me bij hem op mijn gemak en vertrouw hem, hij kan me tot rust brengen als het niet goed gaat.

• Hij is geen hulpverlener, hierdoor weet hij soms niet goed wat hij moet doen en reageert daardoor op de verkeerde manier.

• Ik zie hem bijna iedere dag, hij is in de buurt.

• Hij heeft moeite met het aangeven van zijn eigen grenzen.

• Hij is heel vaak bereikbaar.

• Hij is onzeker.

• Hij merkt het op als het niet goed met me gaat.

• Hij heeft geen uitlaatklep.

• Hij heeft mijn gebruiksaanwijzing door, weet hoe hij met me om moet gaan.

• Hij bevindt zich in mijn vertrouwde omgeving (school), waardoor ik extra open durf te zijn.

• Voor kleine dingen, zoals iets spannends bij Sara kan ik bij hem om advies vragen. Bij Clay bijvoorbeeld niet, omdat zij niet in mijn directe omgeving is en niet van alles op de hoogte is.

• Hij is de enige die mij aanspoort en er dan ook voor zorgt dat ik iets aan mijn ouders vertel wanneer dat nodig is.

• Hij weet het meeste over mij en wat er in mijn leven gebeurt van alle mensen om me heen en kan me daardoor ook het beste steunen.

Het is niet zonder reden dat ik aan het begin van het schooljaar heb gevraagd om gesprekjes met Rick. Dit is omdat ik het niet volhield met alleen Clay en Fleur. Nu mag ik dan wel Sara hebben, maar onze band moet nog ontwikkeld worden. Tevens is het in de tussentijd heel erg bergafwaarts gegaan, waardoor het alleen maar beter is dat ik zo veel mogelijk mensen om me heen heb. Wat betreft dat jullie van mening zijn dat het te veel is voor Rick denk ik toch echt dat hij een volwassen man is die prima voor zichzelf op kan komen. Rare zin… Iets van: '’Jullie hebben genoemd dat (dat laat je het weer bij jouw waarnemingen) jullie denken dat de gesprekken te veel zijn voor Rick. Echter denk ik toch echt dat Rick een volwassen man is die prima voor zichzelf op kan komen.'’ (Dit spreekt overigens wel minpunten van je lijstje tegen waarin je aangeeft dat hij onzeker is en zijn grenzen niet goed kan aangeven.) Hij is al dertig en weet heel goed dat hij eerst voor zichzelf moet zorgen en ik pas ergens daarna aan de beurt ben.

Op het moment is de situatie voor mij best chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen wel het beste voor me wil, maar iedereen ook een andere mening heeft over hoe ze dit waar willen maken. Ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik ervoor ga zorgen dat ik me beter ga voelen, maar ben wel bereid om daar achter te komen door met zo veel mogelijk mensen te praten en zo veel mogelijk meningen te horen.

Van school uit heb ik eigenlijk niet veel verwachtingen. Zoals het nu gaat, dat ik de tijd krijg om rustig mijn toetsen in te halen en dat ik bij een volgende toetsweek mijn toetsen misschien meer gespreid zou kunnen krijgen. Dat dat is eigenlijk ook een komma. is voor mij genoeg. Als ik door zou mogen gaan met de gesprekjes met Rick zou ik dat ook heel fijn vinden.

Daarnaast krijg ik ook het gevoel dat iedereen in discussie gaat met elkaar en tegelijkertijd niet naar elkaar wil luisteren, waardoor de communicatie langs elkaar heen gaat. Deels denk ik dat dit komt doordat er dingen voor anderen worden ingevuld. En en is voegwoord als er iets is wat ik heb geleerd, is het N.I.V.E.A. : Niet Invullen Voor Een Ander. Dit zorgt ervoor dat ik veel negatieve energie ervaar (Is dit zweverig?) Nee, is prima toch., wat ik niet prettig vind. Ik zou het allereerst fijn vinden als iedereen zo veel mogelijk een stapje terug zou willen doen. Het helpt mij namelijk niet als iedereen heel gespannen en bezorgd is (wat overigens heel normaal en begrijpelijk is), als ik zelf ook al gespannen ben. Het is niet helpend om heel overdreven te reageren, dat maakt het voor mij alleen maar erger. Bovendien denk ik dat het enorm veel zou helpen als iedereen iets meer vertrouwen zou hebben. In elkaar, maar ook in mij. Ik denk namelijk dat ik de afgelopen tijd best goed heb laten zien dat ik in staat ben zelfstandig aan de bel te trekken en om hulp te vragen. Misschien nog ergens erbij proppen dat je dus snapt dat het moeilijk is en dat je het gewoon al fijn zou vinden als men het kon proberen. 

Overigens begrijp ik heel goed dat het heel moeilijk is om te zien dat het bergafwaarts gaat, maar zelf er weinig aan te kunnen doen. Ik denk echter dat je niet veel meer kunt doen dan door  door mag weg er gewoon voor me te zijn en te accepteren dat iedereen zijn best doet en niemand meer kan doen dan zijn best.

Wat ik dus van jullie zou willen vragen is om te proberen om zo rustig en begripvol mogelijk met elkaar om te gaan. Om met elkaar te blijven communiceren, ook als het gewoon goed gaat. En vooral om in elkaar (en mij) te vertrouwen.

Bedankt voor het luisteren? (Ja, hoe eindig je zo'n brief?) Gewoon stoppen, dan krijgen ze de hint wel toch? Lol.

Anoniempje

Goeie brief hoor! Ook helemaal goed zonder mijn opmerkingen, dus doe ermee wat je wil!

Gr Pin

Hey!

Heel erg bedankt, heel erg bedankt. 

Maar eh, dat 'Bedankt voor het luisteren.' dus weglaten?

Groetjes,

Anoniempje

Maakt niet uit. Wat jij fijner vindt om mee te eindigen. 

Hey!

Nou, ik denk dat het af is. Ik heb Clay nog om feedback gevraagd en een aantal aanpassinkjes gemaakt.

Hier komt ‘ie:

Beste mensen,

Zoals sommigen van jullie wel weten klap ik snel dicht wanneer ik mijn gevoelens probeer te uiten of voor mezelf probeer op te komen. Dit leidt vaak tot frustratie naar mij toe. Daarom heb ik deze brief geschreven om mijn perspectief en mening over de huidige situatie te geven zonder dicht te klappen. Als dit nu toch gebeurt heb ik afgesproken met mijn mentor dat zij mijn brief verder voorleest.

Ik zou eerst willen beginnen met een kleine samenvatting:

Toen ik in 2018 heb verteld dat ik aan zelfbeschadiging deed kreeg ik hulp van de orthopedagoog. Zij heeft me uiteindelijk doorverwezen naar de huisarts, waar het proces begon waardoor ik uiteindelijk bij de stichting terecht ben gekomen. Ik voelde me niet meer goed bij de gesprekjes met de orthopedagoog en ben toen op zoek gegaan naar een nieuw persoon om mee te praten. Dit werd mijn mentor van destijds, Clay. Ik voelde me veilig bij haar en had het gevoel dat ik in vertrouwen met haar kon praten. Op het moment dat zij de school verliet, kwam ik erachter dat ik op school toch iemand nodig had om mee te praten. In eerste instantie zou ik bij mijn mentor terecht kunnen, maar bij haar voelde ik geen klik en werd het moeilijker om over persoonlijke dingen te praten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Rick. Bij hem was het vertrouwen meer aanwezig en voelde het weer prettig om over persoonlijke dingen te praten. Vanaf het begin van het schooljaar ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts en begon ik steeds meer na te denken over zelfdoding. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat de crisisdienst is gebeld. Na overleg met de zorgcoördinator, mijn trajectbegeleidster, ouders, mijn mentor en Rick is er besloten dat ik met de ambulant begeleidster, (haar naam) zou kijken naar een schoolplanning om ervoor te zorgen dat ik mezelf minder zou belasten met leren. Het ging steeds slechter en uiteindelijk heb ik besloten om mezelf vrijwillig te laten opnemen. Dit heeft mij de verwachte rust geboden. Na de opname kon ik aan de slag met de gesprekken bij psychotherapie, samen met Sara. Toen kwam de toetsweek, waarin mijn suïcidaliteit piekte. Hiervoor heb ik om hulp gevraagd bij mijn vriendin Fleur, Clay, Rick en Sara. Na een heftig gesprek aan de telefoon met Rick, waarin ik vertelde dat ik van plan was een einde aan mijn leven te maken heeft hij aan de bel getrokken, waardoor ik onder andere samen met mijn ouders heb besloten met de toetsweek de stoppen. En nu, een tijdje later, zitten we hier.

Dan zou ik nu graag wat dingen willen uiten die me dwars zitten, maar waar ik op het moment niet op kan reageren, omdat ik dan dichtsla.

Mijn ouders en dan voornamelijk mijn moeder komen zeer direct op mij over. Dit geeft mij een schuldgevoel en maakt mij verdrietig, waardoor ik me nog slechter voel en in paniek raak. Een voorbeeld hiervan is donderdag 16 januari. We zaten met zijn allen aan tafel en waren net klaar met het avondeten. Jullie hadden het over dit gesprek, waar jullie het niet mee eens waren en waarvan jullie vonden dat het indirect mijn schuld was dat dit plaats zou vinden. Mij werd gevraagd of ik wel begreep wat voor een rottijd jullie achter de rug hadden (en nog steeds hebben). Dit gaf mij het gevoel dat ik schuldig was, en ik alleen, aan deze situatie en jullie gevoel. Het zorgde ervoor dat ik in paniek raakte en heel erg veel moest huilen.

Natuurlijk weet ik hoeveel impact deze tijd op jullie heeft gehad. Maar het helpt mij niet als er constant iemand de schuld hiervan moet krijgen of een discussie moet worden gestart. Zoals mijn mentor al eerder heeft gezegd, staat iedereen aan dezelfde kant, iedereen wil mij helpen, alleen lijkt dit niet zo. Wat mij thuis zou helpen is dat wanneer jullie merken dat de emoties hoog oplopen, jullie jezelf van de situatie verwijderen om tot rust te komen, zodat we daarna rustig in gesprek kunnen gaan. Ik wil namelijk wel graag met jullie in gesprek gaan over bepaalde dingen en denk dat dit op deze manier beter zou lukken. Doordat jullie vaak zo direct reageren, klap ik sneller dicht en kan ik mezelf niet verdedigen, waardoor we helemaal niet in gesprek kunnen gaan.

Wanneer ik dichtklap tijdens een gesprek, is dit niet omdat ik boos ben op jullie, maar omdat het mij niet lukt om mijn gevoelens naar jullie uit te spreken. Hierdoor reageren jullie al snel een beetje geïrriteerd en krijg ik het gevoel dat jullie gefrustreerd raken. Ik kan begrijpen dat dit heel lastig is voor jullie, maar het helpt niet om boos te worden of geïrriteerd te raken, dan wordt het alleen maar moeilijker om met mij in gesprek te gaan.

Jullie willen ook niet meer dat ik met Rick praat, dit omdat jullie vinden dat hij het niet aankan en zijn afspraken niet nakomt. Dit geeft mij een verdrietig en beklemmend gevoel en maakt mij heel gefrustreerd. Zeker nu ik hem voor mijn gevoel het hardste nodig heb. Het gebeurde vrij plotseling dat jullie dit vertelden, het kwam voor mij uit het niets en ik heb hierdoor niet het idee dat de gesprekjes met Rick goed afgesloten zijn. Ook vind ik het niet netjes dat jullie dit niet eerst zelf aan hem hebben verteld, maar aan mijn mentor. Eveneens lijkt het alsof de laatste tijd steeds meer positieve dingen van me afgenomen worden, zoals de Romereis, Hannah en nu dus ook Rick. Hierdoor vind ik het extra lastig om positief te denken en positief met dingen om te gaan. Sara heeft mij aangeraden om alle positieve en negatieve dingen die de gesprekken met Rick opleverden tegen elkaar af te wegen. Dat heb ik gedaan en ik kwam hierop uit:

Ik voel me bij hem op mijn gemak en vertrouw hem, dit komt ook deels doordat hij zich in mijn vertrouwde omgeving (school) bevindt, waardoor ik extra open durf te zijn. Hij kan me tot rust brengen doordat hij mijn gebruiksaanwijzing doorheeft. om diezelfde reden ziet hij het als het niet goed met me gaat en weet hij hoe met me om te gaan. Bovendien zie ik hem bijna iedere dag, hij is in de buurt. Als hij niet op school is, is hij van iedereen het vaakst bereikbaar. Voor kleine dingen, zoals iets spannends bij Sara kan ik hem om advies vragen. Bij Clay bijvoorbeeld niet, omdat zij zich niet in mijn directe omgeving bevindt en niet van alles op de hoogte is. Door de wekelijkse gesprekjes is hij dat wel en weet hij het meeste over mij en wat er in mijn leven gebeurt van alle mensen om me heen, waardoor hij me ook het beste kan steunen. Tot slot is hij de enige die mij aanspoort en er dan ook voor zorgt dat ik iets aan mijn ouders vertel wanneer dat nodig is.

Het is niet zonder reden dat ik aan het begin van het schooljaar om de gesprekjes met Rick heb gevraagd. Dit is omdat ik het niet volhield met alleen Clay en Fleur. Nu mag ik dan wel Sara hebben, maar onze band moet nog ontwikkeld worden. Tevens is het in de tussentijd heel erg snel bergafwaarts gegaan, waardoor het alleen maar beter is als ik zo veel mogelijk mensen om me heen heb. Jullie hebben gezegd dat jullie denken dat de gesprekken te veel zijn voor Rick. Echter denk ik toch echt dat hij een volwassen man is die prima voor zichzelf op kan komen. Ik denk dat hij heel goed weet dat hij eerst voor zichzelf moet zorgen en ik pas ergens daarna aan de beurt ben.

Op het moment is de situatie voor mij best chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen wel het beste voor me wil, maar iedereen ook een ander idee heeft over wat het beste voor me is. Ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik ervoor ga zorgen dat ik me beter ga voelen, maar ben wel bereid om daarachter te komen door met zo veel mogelijk mensen te praten en zo veel mogelijk meningen te horen. Ik ben van plan om deze verschillende meningen met Sara te bespreken en om samen met haar uit te zoeken wat de beste manier is om te handelen en zou het prettig vinden als jullie daar dan ook naar zouden proberen te handelen.

Van school verwacht ik eigenlijk niet veel. Zoals het nu gaat, dat ik de tijd krijg om rustig mijn toetsen in te halen en als ik bij een volgende toetsweek mijn toetsen misschien meer gespreid zou kunnen maken, zou ik dat al heel prettig vinden. Daarnaast zou ik van school willen vragen om rustig aan te doen. Als ik door zou mogen gaan met de gesprekjes met Rick zou ik dat ook heel fijn vinden.

Verder krijg ik het gevoel dat iedereen in discussie gaat met elkaar en tegelijkertijd niet naar elkaar wil luisteren, waardoor de communicatie langs elkaar heen gaat. Deels denk ik dat dit komt doordat er dingen voor anderen worden ingevuld. Als er iets is wat ik heb geleerd over goede communicatie, is het N.I.V.E.A.: Niet Invullen Voor Een Ander. Ik zou het daarom fijn vinden als iedereen zou willen proberen zo min mogelijk voor elkaar in te vullen en om zo goed mogelijk met elkaar te communiceren. Deze discussies zorgen ervoor dat ik veel negatieve energie ervaar, wat ik niet prettig vind.

Ik zou het allereerst fijn vinden als iedereen zo veel mogelijk een stapje terug zou willen doen. Het helpt mij namelijk niet als iedereen heel gespannen en bezorgd is (wat overigens heel normaal en begrijpelijk is), als ik zelf ook al gespannen ben. Het helpt niet om heel overdreven te reageren, dat maakt het voor mij alleen maar erger. Ik snap ook dat het heel erg moeilijk is om dit te doen, maar zou het al heel fijn vinden als jullie het konden proberen. Bovendien denk ik dat het enorm veel zou helpen als iedereen iets meer vertrouwen zou hebben. In elkaar, maar ook in mij. Ik denk namelijk dat ik de afgelopen tijd best goed heb laten zien dat ik in staat ben zelfstandig aan de bel te trekken en om hulp te vragen. Overigens begrijp ik heel goed dat het heel moeilijk is om te zien dat het bergafwaarts gaat, maar er zelf weinig aan te kunnen doen. Ik denk echter dat je niet veel meer kunt doen dan er gewoon voor me te zijn en te accepteren dat iedereen zijn best doet en niemand meer kan doen dan zijn best.

Wat ik dus van jullie zou willen vragen is om te proberen zo rustig en begripvol mogelijk met elkaar om te gaan. Om met elkaar te blijven communiceren, ook als het gewoon goed gaat. En vooral om in elkaar (en mij) te vertrouwen.

Bedankt voor het luisteren?

Anoniempje

Dat is me een aardige brief, maar oké. Wat denken jullie ervan?

Ik ben van plan morgen aan mijn mentor te vragen of ze het voor wil lezen als het me zelf niet lukt.

Morgen heb ik dus een gesprekje met Rick en ik ben best zenuwachtig. Ik ben allereerst weer een beetje suïcidaal, dus van knuffelen word ik op het moment niet bepaald blij. Ik vind het alleen vervelend omdat ik de hele week best een knuffel kon gebruiken en nu kan ik er een krijgen en verpest ik het voor mezelf. Jezus, wat kan ik zeiken over een knuffel. Ik weet ook niet zo goed wat voor houding ik aan moet nemen. Moet ik gewoon super eerlijk zijn zoals altijd (maar dan dus ook over de suïcidaliteit), of moet ik naar mijn ouders luisteren en niet te veel persoonlijke dingen vertellen? Ik weet het allemaal niet meer. Moet ik vertellen dat ik een brief heb geschreven? Ik zou het namelijk lullig vinden als we bij dat gesprek zitten en hij van niks weet.  Het liefst zou ik hem ook het stukje over hemzelf willen laten lezen, maar is dat slim?

Groetjes,

Anoniempje

hey 

de brief beoordelen laat ik aan pin over. dat is niet 1 van mijn beste kanten haha.  

ik zou zeggen als je geen knuffel wilt ga je ook niet om een knuffel vragen. heel stom maar als het je niet helpt dan moet je het ook gewoon niet doen. ik wil ook alleen knuffels van mijn vrienden als ik er 1 nodig heb (niet zo vaak haha). 

ik denk dat je gewoon eerlijk moet zijn want als je iets gaat verzwijgen heeft hij dat waarschijnlijk door en gaat hij zich juist zorgen maken. of het zo is weet ik niet maar ik ga ff van uit.  

ik zou hem het idd laten lezen. 

veel succes met het gesprekje! 

groetjes blue

Hey,

De brief klinkt goed!

Ik zou gwn de knuffel halen als je 'm wil. 

Ik zou verder ook eerder zijn tegenover Rick en 'm gewoon vertellen wat jij hem wil vertellen.

Gr. Pin

Hey!

Nou, het gesprek zit erop. Ik was heel erg gespannen, maar het was wel oké. Ik heb mijn knuffel gehaald.

Mijn vader heeft hem dus afgelopen maandag gebeld en verteld dat ik niet meer met hem mag praten. Hij heeft gezegd dat hij het daar niet mee eens is. 

Rick wil niet de regels overtreden en de gesprekjes 'stiekem' doen, hij is van mening dat het wel bij zal trekken en het dan weer wel mag.

Ik heb hem de brief laten lezen en hij vindt het belangrijk dat mensen het lezen.

Ik heb hem niet kunnen vertellen van de poging, iets wat ik wel wilde doen, maar waarvan ik dus niet weet of het slim is om te zeggen. Hij is nu wel nieuwsgierig naar wat het is. 

Het gesprek met de leerplichtambtenaar en de hele rambam gaat niet door, omdat mijn ouders het niet willen. Nu moet ik dus met mijn behandelaar contact opnemen en zo proberen om alsnog een gesprek te krijgen (dan zonder leerplichtambtenaar). Dus dat ga ik straks doen. 

Mijn mentor heeft ons (Rick en mij) zien praten, maar heeft gezegd dat ze er niks van zal zeggen en ze 'niks gezien heeft',  dat vind ik wel lief van d'r. Ook heb ik gevraagd of ze, als er een gesprek komt, het van me over wil nemen als het me niet lukt en dat wilde ze wel. Of nou ja, 'ze ging het proberen'.

Groetjes,

Anoniempje

hey

vervelend dat hij het niet wilt doen als het mag.  

dit komt me stiekem heel erg bekend voor... ik heb dat dus ook met een docent we willen graag praten maar dat mag niet van school. 

als hij het graag wilt weten moet je het hem misschien toch wel vertellen

hou je ons op de hoogte? 

proberen is beter dan een nee ‍♂️ wel fijn dat ze het geheim houd dat je met Rick praat

groetjes blue

Hey,

Wat kut dat dat gesprek niet doorgaat. Hopelijk krijg je op een andere manier toch een gesprek.

Gr. Pin

Hey!

Ben ik weer hoor…

Vandaag heb ik het aan Rick verteld. Hij was eerst vergeten dat ik hem iets moest vertellen en Fleur zei dat ik hem toen maar initiatief moest laten tonen, maar ik was te zenuwachtig en heb het toen maar zelf gedaan. Hij bleef heel rustig en ja, het leek hem niet veel te schelen ofzo. Hij zei wel dat het ernstiger was dan hij had gedacht, maar dat was het dan ook. Ik heb zelfs gezegd: 'Volgende keer beter.' Ook daar geen reactie op.

Dus eh dit helpt niet echt met mijn suïcidaliteit, want nu denk ik ook nog: zie je, het kan niemand wat schelen als je doodgaat.

Ook vroegen mijn ouders vandaag of ik de hond uit ging laten. Ik zei nee. Ze vroegen waarom, maar ik klapte dicht. Ik heb 1,5 week geleden al aangegeven dat ik mezelf niet vertrouw en daarom de hond niet uit wil laten, maar ze lijken het te zijn vergeten. En nu wil/durf ik het niet meer te zeggen.

Morgen werkt Sara weer, dus dan krijgt ze mijn sms'je waarin ik vraag of ze me wil bellen. Dat vind ik heel erg eng, want eigenlijk moet ik dan van iedereen vertellen over de poging.

Groetjes,

Anoniempje

hey

wat goed dat je het aan Sara gaat vertellen. 

en ja wat rick nu doet is denk ik juist een soort schild wat hij op zet om niet geraakt te kunnen worden want zo ver ik me kan herinneren mogen jullie eigenlijk niet praten... 

ik zou het toch nog een keer aan kaarten dat je niet alleen durft uit te laten. ik snap het, ik durf mijn lievelings hobby niet meer te doen omdat ik dan ook alleen naar buiten moet. dus er gaat 2x in de week iemand mee naar buiten van af geen flouw idee. 

groetjes blue

hi, ik heb mezelf ook gesneden, en ik ben al bijna 1 jaar clean.

ik werd gedwongen om et aan mn ouders te vertellen van school omdat e er achter waren gekomen via iemand heel lang verhaal. mijn ouders schrokken wel heel erg, maar werden totaal niet boos of iets, maar wilden me alleen maar helpen. mn moeder heeft litteken creme gekocht wat goed heeft geholpen om mezelf te voorkomen om het nog een keer te doen. ik sneed mezelf met scharen, scherpe sleutels, etc. wat ik heb gedaan is alles waarmee ik me zou kunnen pijn doen weg gedaan, dat je niet de neiging krijgt om het weer te doen. ik had een vriendin die me had gebruikt in heel veel manieren (negatief) en ik heb al mijn contact met haar verbroken omdat zij de oorzaak van dit alles was. wat ik in jouw geval zou doen is al het contact verbreken (on en offline) met mensen die je gebruiken/dingen laten doen die je niet wilt. ook zou ik het maar aan een paar mensen vertellen dat je ermee gaat stoppen, zodat niet iedereen zich er mee gaat bemoeien. ik heb het aan mn ouders, mentor, toendertijds vriendje, 2 vriendinnen verteld en dat was het. 

in iedergeval moet je gewoon doen wat jouw blij maakt en jezelf niet confronteren met wat jou vertrietig maakt. 

ik hoop dat je hier wat aan hebt xx

Ik had iets getypt. Nu is het weg. Podverdikkie.

Wat heb je Rick verteld? Van je poging? Ik dacht dat je hem dat al had verteld, maar blijkbaar heb ik dat dan zelf bedacht

Ik denk idd ook dat hij niet echt wist wat hij moest zeggen. Het is niet niks wat je hebt verteld.

Hoe ging het met het telefoontje met Sara?

Hey!

Ja, ik heb het verteld van de poging. Nee, dat wist hij nog niet.

Ja, maar altijd als hij niet weet wat hij moet zeggen stuurt hij achteraf een mailtje nadat hij er over nagedacht heeft. En dat heeft hij dus niet gedaan. 

Gister in de les vroeg hij iets en ik beantwoordde de vraag verkeerd, het was duidelijk dat het niet goed met me ging, maar hij bleef doorgaan met het stellen van de vraag en toen raakte ik bijna in paniek. Ik snap echt niks van die man.

Ik heb met Sara gebeld. De stichting kan niet zelfstandig contact opnemen met school, daar hebben ze geen toestemming voor. Nu ga ik donderdag dus met Sara een mail schrijven naar mijn trajectbegeleidster waarin ik vertel dat ik het belangrijk vind dat dat gesprek plaatsvindt. Dan kan mijn trajectbegeleidster met mijn ouders gaan praten. Wat dus allemaal weer verrektes lang gaat duren. En ik weet ook wel, ik mag blij zijn dat het gaat gebeuren, maar ondertussen zit ik wel zonder iemand met wie ik mijn week kan doornemen, waardoor alles opstapelt en ik me niet beter ga voelen.

Gister ben ik eerder naar huis gegaan omdat ik in de ochtend niet uit bed kwam en mijn vader had gezegd dat ik maar moest bellen als het niet ging. En toen heb ik ook weer crisis gehad doordat mijn moeder boos werd omdat ik de hond niet had uitgelaten. Dus dat was fijn (not). 

Vandaag ben ik thuisgebleven, maar morgen en overmorgen moet ik weer toetsen inhalen, dus dan gaat dat niet. Maar goed, voor die toetsen heb ik weer nauwelijks geleerd en die kan ik dan ook weer lekker gaan verprutsen.

Ik moet ook nog allemaal opdrachten inleveren en ik weet dat het eigenlijk allemaal niet gaat, maar ik weet niet goed bij wie ik dat aan moet geven. Ik wil niet weer naar mijn mentor toe gaan omdat mijn rooster alweer aangepast moet worden. Bah, ik haat dit.

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Nou, hij heeft toch een mailtje gestuurd hoor.

Beste Anoniempje,

Zou je mij misschien kunnen laten weten hoe Sara reageerde nadat je het haar vertelt?

Laat haar alsjeblieft ook de brief lezen die je mij hebt laten lezen en probeer haar te vertellen waarom je die brief hebt geschreven (de aanleiding).

Misschien dat ik maandag te onverschillig/rustig reageerde, ik vind het echt heel erg wat je geprobeerd hebt en ik realiseerde me later pas op welke dag dat was.

Ik zie dat je vandaag op ziek staat. Hou alsjeblieft vol, (mijn naam).

Tot morgen in de les (dan staak ik nog niet).

Met vriendelijke groet,

Rick

Wat in godsnaam moet ik hier nou mee?

Groetjes,

Anoniempje 

hey 

ehm ik denk dat Rick er even moeite had om het door te laten dringen of het kan zijn dat hij zelf ergens mee zat of zo als ik bij iemand heb mee gemaakt. hij kan ook proberen te doen als of er niks is zo dat het er niet is. snap je?

in iedergeval aan hem laten weten hoe Sara reageerde. nee sorry das flouw.

ehm eh ik heb geen flouw idee eerlijk gezegd. gewoon lezen en veder niks ‍♂️

sorry ik wilde reageren maar ik kan zelf ook nooit met mailtjes die zo zijn iets mee. en met school kan ik ook niet helpen want ik geef me zelf huiswerk en heel af en toe krijg ik iets kleins... 

groetjes blue