Hey Nietjouzaak,

Goed dat je hier om hulp vraagt!

Wat verdrietig dat je ouders gescheiden zijn en heel begrijpelijk dat je daar nu meer over nadenkt en daar meer last van hebt. Je ziet dat anders dan als je jong bent, nu ga je dingen anders zien en misschien beter begrijpen. En komt dat weer anders binnen. Het is dus niet gek dat je dat niet zag toen je wat jonger was.

Snijden is niet de oplossing, misschien om even de mentale pijn niet of anders te voelen. Maar je kunt er beter over praten. Ik snap dat je hoopt dat iemand je ziet, het is alleen best lastig voor mensen. Want vaak zie je dat aan de buitenkant niet, door snijden kan je het wel zien. Maar het helpt je denk ik meer als je erover praat. Dan kunnen mensen je echt helpen!

In dit topic kan je heel veel alternatieven vinden voor zelfbeschadiging. Ik zou dat eens doorkijken en dan voor jezelf op een lijstje zetten wat je zou kunnen doen als alternatief. Als je dan de neiging hebt kun je dat lijstje pakken en je op een andere manier uiten.

Je zou ook op het moment dat je de drang hebt de plek dik inpakken, met bijvoorbeeld elastiekjes of papier zoiets en dan kun je wel soort snijden, maar dan beschadig je jezelf niet. Want ik denk niet dat dat is wat je echt wil, maar op dat moment wil je de pijn anders voelen.

Je kan je ook onder de mensen mengen, want vaak als er iemand bij is doe je het wat minder snel. Of dat je een vriendin of iemand anders opbelt en daarmee gaat praten, hoeft niet perse over dit te gaan maar dat je je aandacht ergens anders op richt.

Je zou in contact kunnen komen met de jeugdzorg of therapie door de huisarts. Hij of zij kan je hierbij helpen. Als je 12-15 bent kan je naar de huisarts zonder je ouders en kan je aan de huisarts vragen of die het niet met je ouders bespreekt. De huisarts beslist hier zelf over, dus als hij de situatie zo inschat dat hij vind dat je ouders het wel moeten weten gebeurt het ook. Vanaf 16+ heeft de huisarts zwijgplicht en zal die het dus nooit aan jou ouders vertellen.

De huisarts kan samen met jou kijken wat je nodig hebt en je eventueel doorverwijzen naar een therapeut.

Het beste lijkt me dat je naar de huisarts gaat en dan kijkt welke opties je hebt. En dat je dan bijvoorbeeld samen met de huisarts met je moeder(ouders/verzorgers) praat. Als de huisarts het zegt moeten ze eigenlijk wel luisteren lijkt mij. Want de huisarts weet waarschijnlijk wel wat het beste voor je is.

Hopelijk kan je hier iets mee.

Sterkte en succes!

Simply Me