Ik doe mezelf al jarenlang pijn mr het afgelopen schooljaar was het, hoe zal ik het zeggen, heftig. Ik heb er veel littekens van en ik vrees dat ze een deel van mij worden voor altijd. Ik heb m’n ouders er over verteld en ze snappen me wel, maar ze kunnen me niet goed helpen want ze weten niet hoe. Ik had ze beloofd het nooit meer te doen, maar toch heb ik die belofte dus niet gehouden. M’n ouders geven zo erg om me echt waar, ze hebben zelfs crème en van alles gekocht vr m’n littekens, maar ze merken niet alles. De laatste tijd gaat het ook weer bergafwaarts. Bij mij is zelfbeschadiging altijd iets geweest wat me troostte en op een gegeven moment werd het een gewoonte. Iets wat ik standaard elke dag deed ongeveer zo laat.
Tot op een dag ik meer kracht dan wat verantwoord was met zo’n scherp ding. Ik noem maar geen details maar het komt er op neer dat ik bang was dat dit het einde was (ookal was dat niet eens zo heel erg geweest). Ik stopte met tijd en moeite de bloeding met de hulp van een vriendin met wie ik aan het appen was. Het was het diepste wat ik ooit had gedaan en ik schrok. Het duurde weken als het niet maanden waren, om te sluiten. Nu is het een litteken. Zo’n “lifted scar” of hoe je het ook noemt.
De angst stopte me vr een tijdje om het weer te doen. Daarna pakte ik m’n oude weer en deed het weer. Ik kan gewoon niet stoppen. Het lukt gewoon niet meer. Alles ligt zo zwaar op m’n hart en ik kan dit gewoon niet aan. Ik durf al maanden lang geen korte mouwen of iets aan, ook al is het 30 graden buiten. Ik weet nie wat ik allemaal zeg nu maar dit moest even. Kan iemand me alsjeblieft tips geven of iets om me te helpen stoppen?
(tekst aangepast door de Kindertelefoon ivm forumregel 6. Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende (seksuele) inhoud of links op het forum. )
