Hoi!

Niet fijn dat deze gedachte steeds in je hoofd opkomt. Ik ervaar dit ook, vooral de laatste weken. Wat mij op dat moment helpt is een lijstje maken met redenen waarom ik moet blijven leven. Meestal zijn dat dingen als 'Als ik nu uit het leven stap, kan ik geen kansen meer grijpen om gelukkig te worden.' of 'Het zou personen rond mij heel erg doen schrikken.'

Het helpt me ook om na te denken over de pijn van zelfmoord. Het doet fysiek en mentaal heel veel pijn om zelfmoord te plegen, aangezien het tegen alle instincten van de mens ingaat. Er is geen pijnloze manier om zelfmoord te plegen. Je bent helemaal geen watje omdat je bang bent voor deze pijn. Het is onze natuur om bang te zijn voor pijn en de dood.

Wat @D.T.D. voorstelt lijkt me een goed idee. Praten met een psycholoog kan helpen. Er gaat momenteel vanalles om in je hoofd, wat ervoor kan zorgen dat één specifiek probleem aanpakken niet zo goed lukt. Een psycholoog kan je helpen deze problemen op te lossen, en je beter in je vel te voelen.

Je hebt ondergewicht, maar wordt dikker. Als je aankomt, lijkt me dat een goede zaak. Je kunt naar je huisarts gaan als je de oorzaak van je ondergewicht wilt kennen. De huisarts kan jou ook helpen met het bepalen van de juiste aankommethode voor jou.

Problemen zijn er om op te lossen (cliché, ik weet het). Er wordt gezegd om problemen niet als een probleem te zien, maar als een uitdaging. Als jij door deze problemen kunt komen, kom je er sterker uit als persoon.

Mag ik vragen welke problemen al zijn opgelost en welke niet? Als je nog niet uit de kast gekomen bent bijvoorbeeld, kan je daar heel ongelukkig van zijn. Ik meen me vaag te herinneren dat je ouders negatief konden doen over homo's, is dat nog steeds zo?

Groetjes
x