Hoi, allemaal.
Om te beginnen heb ik medelijden met elk kind die momenteel vast zit of zich bevindt in een moeilijke situatie. Maar ik moet mijn verhaal kwijt:
Ik ben een jongen van 16 jaar en ik doe 5 vwo. Om met de deur in huis te vallen, ik ben 10 jaar lang mishandelt en ik heb nooit professionele hulp gehad en heb ook geen medische achtergrond. Mijn ouders zijn te beperkt om een kind op te voeden. Ik ben ongelukkig, en ik zit ook vast in het leven. Mijn moeder heeft hoogstwaarschijnlijk psychische problemen, ze toont symptomen van agressief gedrag, en is mentaal kinderachtig. Mijn moeder was 5 jaar geleden zwanger en ze heeft abortus gepleegd en ze zei dat het door mij komt. Ik sta elke dag op met een agressieve moeder, ze scheldt me elke dag uit, zegt dat ik dom ben, dat ik niks kan, en verwaarloost me ook een beetje. Ze heeft meerdere keren messen naar me toe gegooid en gelukkig heb ik die ontweken. Ze heeft me in mijn jeugd heel erg vaak fysiek mishandelt, en ik heb het gevoel dat ik hierdoor een nog niet vastgestelde ontwikkelingsachterstand heb ontwikkelt en een angst stoornis en misschien ook een paar andere dingen, ik heb denk ik ook last van trauma’s, maar ik ben jaren geleden onderzocht en alles was volgens hen normaal. Mijn ouders doen of ze goede ouders zijn naar de buitenwereld, maar thuis hebben ze een compleet ander gezicht. Wat de oorzaak hiervan is; is onbekend. Ik heb zo ontiegelijk veel gehuild door de jaren heen, en ik huil elke week minstens 4 keer, omdat ik ongelukkig ben. Ik ben op de een of andere wonderbaarlijke wijze nooit depressief geweest, ik heb mezelf niet gesneden, ik heb wel een keer aan zelfmoord gedacht, maar ik heb het niet gedaan, omdat ik weet dat het niet de juiste oplossing is. Ik heb ook broertjes en die nemen het gedrag van mijn ouders over en ik zie dat ze zelf ook agressief gedrag vertonen en te ontwikkelen. Mijn broertje van 11 jaar had een mes in zijn hand, omdat mijn broertje zijn broek aan had. Ik snap dat er nu mensen zijn die denken van dit dit een grap is of denken nu dat ik niet meer serieus te nemen ben, maar dit is een waargebeurd verhaal waar ik niet trots op ben. Ik weet ook dat ik hulp moet zoeken, maar ik durf het niet, omdat ik niet wil belanden in een crisisopvang en ik ben bang wat mensen slecht over mij denken en ik durf amper op iemand af te stappen en mijn verhaal te delen, ik ben bang voor dingen waar ik niet bang hoef te zijn, en ik ben bang dat ze mijn verhaal niet serieus nemen, want welke ouder/verzorger maakt een kind en besluit om zijn kinderen zo slecht te behandelen. Ik weet dat ik beter verdien en dat ik positief in het leven moet staan, maar ik zit nu wel even vast.
Verder gaat het op school ook wat minder, ik haal wel goede cijfers, maar mijn persoonlijkheid is zo ontzettend slecht ontwikkelt dat ik waarschijnlijk ga afstromen naar Havo of misschien zelfs lager. Door mijn verleden en alles wat ik heb meegemaakt heb ik ongeveer een IQ/ontwikkeling-achterstand van minstens 13%.
Nu ik het over mijn moeder heb gehad, op naar de volgende. Mijn vader vertoont zelf ook erg agressief gedrag, schreeuwt elke dag. Wanneer ik thuis kom van school schreeuwt hij meteen naar me of als ik iets per ongeluk laat vallen schreeuwt hij ook naar me. Normale ouders zouden zeggen van “hey, kan je dat alsjeblieft even oppakken”, maar zijn spuug komt op mijn gezicht terwijl hij schreeuwt.... Hij wordt agressief over de kleinste dingen, en zegt ook dat ik dom ben, en hij laat me ook schamen, en zegt slechte dingen over mij naar andere mensen toe. Hij heeft mij ook erg mishandelt.
Of terwijl mijn ouders zijn psychisch niet honderd, mentaal ook niet honderd, en horen voor altijd in de gevangenis te zitten, maar ik zou mijn god niet weten waar ik moet beginnen. Ik ken mensen in mijn omgeving die depressief zijn, zichzelf snijden, en ik heb er alles voor over om hun te helpen zodat hun de pijn niet moeten lijden waar ik aan lijdt. Ik ga elke dag met een nep-glimlach naar school en ik doe of alles goed met me gaat, maar achter die glimlach gaat alles slecht, en niemand die het opmerkt.
Ik heb ook een keer gehad dat de politie naar mijn huis kwam omdat er een melding was gegeven door ieman, en ze vroegen of ik mishandelt werd, maar ik durfde niks te zeggen, en ik heb daar zoveel spijt van.
Mijn broer schreef ook een brief naar zijn school dat onze vader zelfmoord wou plegen, hij krijgt wel hulp van een psycholoog, maar die weet ook niet alles over dit verhaal.
En ik heb van iemand een uitleg nodig van: , waarom ik niet depressief ben, me zelf niet heb gesneden of geen negatieve gedachtes heb. Ik toon wel symptonen van: schizofrenie, angststoornis, faalangst, alexithymie, posttraumatische stressstoornis, dissociatieve identiteitsstoornis en misschien andere psychische klachten of problemen, maar die zijn nooit vastgesteld.
Ik heb ooit wel last gehad van woedeaanvallen, maar daar heb ik geen last meer van. Ik ben nu zo gesloten en terughoudend dat ik amper durf te communiceren met mensen, ik vertoon geen agressief gedrag, maar van binnen ben ik gebroken en ga ik kapot van binnen en de problemen eten mij op. Ik heb dit verhaal aan niemand vertelt, dit is ook de eerste keer dat ik dit verhaal vertel, omdat ik het van mijn vader altijd moest achterhouden.
Ik weet wat de oplossingen zijn: praten met je docenten, contact zoeken met een vertrouwenspersoon, de politie bellen, maar ik heb de moed er gewoon niet voor. Ik ben niet eens in staat om een normale uitleg geven, omdat mijn brein gewoon vastloopt, ik wil zo graag wat doen, maar ik weet niet hoe en ik heb ook geen zin om te belanden in een crisisopvang, maar het moet waarschijnlijk wel. Ik weet wat de oplossingen zijn, maar ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken….
Nog een paar andere details: mijn moeder heeft ook een babytje, en ze mishandelt ook de baby en ik heb het gevoel dat dit allemaal mijn schuld is omdat ik niks heb gedaan en dat ik mezelf hier verantwoordelijk voor voel, ook al weet ik ergens dat het niet mijn schuld is. Mijn moeder heeft in het verleden ook spullen gestolen van de winkel, is hiervoor ook opgepakt en ze moest een maand lang de gevangenis in, maar ik snap niet hoe er nog niet is ingegrepen. Ik heb een keer in mijn jeugd verteld dat mijn ouders me mishandelen, en daar is ook verder niks mee gedaan omdat mijn vader tegen de docent zei dat ik aan het liegen ben. En mijn pa zei ook als ik dit ooit aan iemand vertel dat hij me komt vermoorden, ik walg er van dat dit mijn ouders zijn, ik heb gewoon een knuffel nodig van iemand nodig, want mijn ouders waren er NOOIT voor mij geweest..
Laatste ding: ik ben er op de hoogte van dit verhaal is een rotzooitje, maar ik heb zoveel meegemaakt dat er niet genoeg ruimte is om het op een forum te plaatsen. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar mocht je zelf ook in een moeilijke situatie zitten, het is het niet waard om in een depressie te gaan, je zelf te snijden of te beschadigen, want er komt een dag dat je hier allemaal van af bent en ik weet dat zelf ook.
Als de politie of iemand dit ook ziet of iemand anders, help me, want zelf kan ik het niet. Ik typ dit ook met een VPN, maak gebruik van duckduckgo, en ik gebruik een dynamisch ip-adres dus het is een beetje lastig om mij te traceren, maar niet onmogelijk. SOS.
Bedankt voor het lezen.
Groet,
Anoniem
