Hoi, iedereen ik had in een vorige topic al gezegd dat ik mogelijk autisme heb en het daardoor al flink moeilijk heb en eenzaam ben, maar nu voel ik me nog slechter, heel erg verdrietig en depressief. Ik ben al eenzaam, maar ik voel me nu ook nog eens buitengesloten door m’n familie, terwijl zij juist degenen zijn waar ik me het beste bij kan voelen. Nu voel ik me thuis ook niet meer goed op m’n vel. Ik durf niet echt naar buiten en durf weinig te zeggen wat het nog moeilijker maakt. Ik heb geen vrienden en geen sociale contacten. Ik kan bijna met niemand afspreken en daar heb ik juist nu erg behoefte aan, omdat zelfs mijn ouders me niet begrijpen. Ik zit nu in 3 havo en heb vorig jaar een gebroken heup gehad, waardoor mijn spierkracht en conditie door immobalisatie al flink achteruit zijn gegaan en juist nu heb ik het erg druk en omdat ik nu echt hele dagen volg is het ook een beetje veel aan het worden. In de 2de mocht ik vanwege mijn verminderde conditie halve dagen volgen in plaats van hele, maar het is nu vooral wennen. Mijn ouders houden echt totaal geen rekening nu. Ik voel me ook anders dan anderen: ik kom kinderachtig over en praat soms teveel. Ik voel me niet serieus genomen en het lijkt alsof ik niet zo goed tegen grapjes kan. Dat zou dus op autisme kunnen wijzen. Maar ik voel me nu gewoon slechter dan ooit. Teveel stress en verdriet. Het lijkt alsof ik elke dag zwaar depressief ben door het teveel aan stress en verdriet. Ik begin me nu echt waardeloos te voelen. Ik heb doelen voor me, ik wil goed m’n best doen op school en weet al welke richting ik op wil, maar wat heeft dat voor zin als ik toch al verpest ben en  te angstig ben om sociale contacten te maken? Ik begin  zelfmoordgedachtes te krijgen en twijfel aan m’n zelf. Maar in de religie waarin ik geloof is dat niet toegestaan. Ik heb niemand. De enige op wie ik kan vertrouwen is God. Ik heb niemand anders. Ik ga weinig naar buiten wat maakt dat ik nog depressiever wordt. Ik hou mijn emoties gewoon in me. Ik ben bang dat ik raar gevonden wordt als ik ze uit. En juist dat zorgt voor nog meer stress en verdriet. Ik weet echt niet meer wat ik moet en wat me nog gelukkig kan maken. 
 

hebben jullie misschien tips of dezelfde ervaring? Alvast bedankt!