Hoii,

Ik ben een meisje van 13 en doe gymnasium.
Ik schaam voor heeeel veel dingen (obviously)
Maar ik schaam me ook voor mijn gevoelens en steeds meer dalende cijfers aan mijn ouders te vertellen / laten zien. Het voelt dan net alsof ze nog meer last op hun schouders krijgen. Dat komt ook doordat mijn broer zwaar autistisch is. Ook nog een reden mijn moeder is vaak drangerig, stelt hoge eisen van me en heeft het alleen maar over school. Ik ben ook bijna de slechtste van de klas vergeleken met anderen. Ik zit ook eig nooit lekker in me vel want soms hebben ouders erge ruzie en soms doen ze normaal tegen elkaar en ik voel me ook een lelijk dik varken. Ik weet dat ik vergeleken bij sommige thuis situaties nog niks ben maar oke. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens en cijfers te laten zien aan me ouders omdat ik me schaam, help. Het voelt soms ook gewoon alsof ik beter niet had kunnen bestaan en na me eerste 3/4 leuke jaren dood had kunnen gaan. Ik heb op school eig niet echt een vrienden groep. Ik zit wel elke pauze bij 3 vriendinnen maar ik weet gewoon dat ze liever met z'n drieën zijn. Mn beste vriendin is nu beste vriendinnen met een andere betweterige b*tch srry dat moest ff, we zijn nog steeds vriendinnen tho maar ok. Verder hebben ik wel veel vrienden maar de meesten echte wonen ver weg en de anderen zijn dus niet echt. Als me moeder trouwens boos op me is zit ik altijd 3 uur te huilen in bed. Iemand help hoe kom van de schaamte van cijfers en gevoelens delen van ouders af? En hoe ik echt vrienden op school krijg ofso iets? Na ja gwn mijn verhaal.

Xo hopeloze tiener