Soms vraagt mijn moeder me dingen en dan geef ik bijvoorbeeld fout antwoord volgens haar, dan noemt ze me een leugenaar enzo. 

Toen ik het wou vertellen over het cosplay evenement (waar ik niet meer naar toe wil gaan) zei ze ook zo van. “Er zit spanning in onze band, Luci.” 

En net, ik heb zo’n schrijfblok gekregen van mijn begeleider en ik krijg een gut-feeling dat ze er een BEETJE doorheen heeft gekeken omdat ze er naar vroeg zo van “heb je erin getekend?” en “heb je erin geschreven?”.  
Ze heeft weleens iets gelezen wat ik eerder heb gedaan met iets waarin ik schreef (om mij “beter te leren kennen”), toen had ik dat boekje weggegooid omdat ik helemaal gek van angst raakte en ik vond het cringe. Ik weet niet of ze door mijn huidige schrift heeft doorgelezen maar ze zegt dat ze dat nooit zou doen.

En soms laat ze me niet eens uitpraten, en als ze me laat praten weet ik niet wat ik moet zeggen. Het voelt alsof mijn band met haar kapot is ook al zegt mijn docente (waarmee ik vaak praat) zo van: “Maar jullie houden van elkaar en kunnen alles samen oplossen”.

Ja ja… mijn moeder gedraagt zich heel anders als ze in het openbaar is. Dit doet ze ook omdat ze onzeker is enzovoort. Ze zei altijd zo van: “Ik heb vroeger niks stouts gedaan”

En rara wat hoor ik later van mijn oom? “Volgens mij rookte jouw moeder weleens”

Ik ben gewoon een beetje bang, want ik ga haar ook vertellen van dat ik waarschijnlijk Discord heb als zij, mijn oom en ik in dezelfde kamer zitten en ik ben bang dat dat onze band gewoon VERWOEST.