Hoi,
Ik zit nu al een tijdje met een enorme dilemma en ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. In de hoop dat jullie me kunnen helpen, tips kunnen geven of gewoon steunen stuur ik dus maar een berichtje.
Stukje geschiedenis:
In klas 2 (12/13 jaar) was ik verslaafd aan een pro ana site. Ik deed niet veel met eten eigenlijk, ik dacht anders over eten dan gezond was, maar ik verhongerde mezelf niet. Ik deed mezelf voor als iemand van 19 (wegens leeftijdgrens) en zo begon ik langzamerhand goed te worden met liegen. Ik begon verslaafd te worden aan het idee dat ik geliefd was en dat anderen mij aardig vonden. In werkelijkheid het ik allemaal onnutige berichten gestuurd en was ik veel te vaak aanwezig, maar dat had ik toen niet door. Op dat moment zat ik in een proefperiode van een maand, die uiteindelijk twee maande heeft geduurd. Ik werd afgewezen en zocht onmiddelijk iets anders. Ik begon (hoe zielig het ook is) aan het spel moviestarplanet. Ook daar werd ik verslaafd aan, ik had succes (duh, ik gaf geld uit) en zat denk ik 9 uur per dag online. Vanaf daar ging het eigenlijk slechter. Het ging misschien niet heel goed met mij, maar ik begon enorm te overdrijven in mijn omgeving. Ik zei dat ik anorexia had (onterecht) en dat het heel slecht met me ging. Ook daar kreeg ik een kick van, van al die aandacht. Toen het met school slechter ging, dacht ik vaak aan de dood. Vooral de vraag: 'Zouden ze me missen?' kwam vaak op, maar het was vooral de woede en wraak wat ik wou nemen. Mezelf ophangen in school was toen iets wat vaak door mijn hoofd spookte (achteraf gezien is dat dus echt 100% verkeerd). Ik schreef met opzet een brief naar mezelf waarin ik schreef dat ik mezelf moest vermoorden. Die werd gevonden op school, ik werd gebeld, docenten kwamen thuis en drie uur later zat ik in een gesloten afdelen. 4 dagen later was ik alweer thuis. Vanaf dat moment besefte ik dat ik het niet erg had en dat ik me heb aangesteld.
Nu:
Inmiddels zit ik in klas 4 havo en weet ik niet meer hoe het met me gaat. Voor de vakantie (twee weken terug) was ik enorm veel bezig met afvallen. Ik zat in een app groep om gemotiveerd te blijven en zo lukte het me makkelijk om alleen op avondeten te leven. Ik viel veel af, maar voelde me zo enorm moe en ik begon weer negatief te denken. Deze keer heb ik niemand hiervan verteld, ik sluit me af van mijn vriendinnen (omdat zij juist zo perfect zijn, t is niet leuk als je vriendinnen zo mooi en dun zijn en ik altijd dat normale kind ben die er wat achteraan loopt). Mijn mentor kwam naar me toe en ik heb haar eerlijk verteld wat er was. Er is een plan van aanpak gekomen en ik ben weer gaan eten in de vakantie. Het gaat echter helemaal de verkeerde kant op, ik eet zo extreem veel en er is geen stoppen meer aan. Daarnaast gaat het met school ook niet lekker. Ik durf niet meer bezig te gaan in de angst dat ik daar ook slechter in zal zijn dan mijn vriendinnen, en dat terwijl ik juist de kritische persoon was op het gebied van huiswerk. Dat is dus de reden dan ik niets aan hun durf te vertellen. Mijn ouders mogen het ook niet weten en ik zit nu op het punt dat ik niet weet wat ik heb en wat ik eraan moet doen.
Heeft iemand ooit ook zo iets meegemaakt? Of ben ik gewoon anders?
Tips hoor ik heel graag, ik wil namelijk wel wat aan deze situatie veranderen.
Groetjes,
Mij xxx
En nu?
A
A
Hey,
Ik herken mezelf heel erg in het eerste deel, ik wilde ook aandacht door van alles en nogwat te doen. Dan liet ik me telefoon een paar uur uitstaan zodat mensen zich zorgen gingen maken of dan zei ik dat ik zelfmoord zou gaan plegen terwijl ik daar zelf nog bestwil over twijfelde. Inmiddels ben ik ook overgestapt op het, alles voor mezelf houden en geen aandacht vragen maar, ik merk vaak dat ik er eigenlijk nog wel behoefte aan hebt.
Is het misschien mogelijk dat je van je iemand in je directe omgeving vroeger weinig aandacht heb gehad want dat kan er wel mee te maken hebben.
Over het extreem eten, waarschijnlijk is dat een soort rebound effect omdat je een tijd bijna niks hebt gegeten. Duurt dit "extreme eetpatroon" al heel lang of pas een korte tijd? Want het kan ook zijn dat je gewoon even een middenweg moet gaan zoeken, maar zorg dat je, je niet weer verliest in het afvallen of minder eten.
Over het probleem met school lijkt het wel een beetje alsof je een beetje faalangst hebt tegenover je vriendinnen. Maar je vriendinnen die weten niet over je eetproblemen, dus misschien hebben zij ook wel dingen waar het iets slechter mee gaat maar daar praten ze dan niet over. Je hoeft echt niet bang te zijn dat je slechter dan hen zou zijn, je hebt het gewoon zwaar dan is het logisch dat het even wat minder loopt op school.
Is het plan van aanpak met je mentor gemaakt met een echte hulpverlener? Dan kan je daar in ieder geval wel goed mee praten en dat zou je waarschijnlijk een stuk beter laten voelen.
Groetjes
Ik herken mezelf heel erg in het eerste deel, ik wilde ook aandacht door van alles en nogwat te doen. Dan liet ik me telefoon een paar uur uitstaan zodat mensen zich zorgen gingen maken of dan zei ik dat ik zelfmoord zou gaan plegen terwijl ik daar zelf nog bestwil over twijfelde. Inmiddels ben ik ook overgestapt op het, alles voor mezelf houden en geen aandacht vragen maar, ik merk vaak dat ik er eigenlijk nog wel behoefte aan hebt.
Is het misschien mogelijk dat je van je iemand in je directe omgeving vroeger weinig aandacht heb gehad want dat kan er wel mee te maken hebben.
Over het extreem eten, waarschijnlijk is dat een soort rebound effect omdat je een tijd bijna niks hebt gegeten. Duurt dit "extreme eetpatroon" al heel lang of pas een korte tijd? Want het kan ook zijn dat je gewoon even een middenweg moet gaan zoeken, maar zorg dat je, je niet weer verliest in het afvallen of minder eten.
Over het probleem met school lijkt het wel een beetje alsof je een beetje faalangst hebt tegenover je vriendinnen. Maar je vriendinnen die weten niet over je eetproblemen, dus misschien hebben zij ook wel dingen waar het iets slechter mee gaat maar daar praten ze dan niet over. Je hoeft echt niet bang te zijn dat je slechter dan hen zou zijn, je hebt het gewoon zwaar dan is het logisch dat het even wat minder loopt op school.
Is het plan van aanpak met je mentor gemaakt met een echte hulpverlener? Dan kan je daar in ieder geval wel goed mee praten en dat zou je waarschijnlijk een stuk beter laten voelen.
Groetjes
A
Hey Sara,
Bedankt voor je reactie. Het stelt me echt gerust dat ik niet de enige ben, dat is een enorme opluchting.
Vervelend om te horen dat je vroeger weinig aandacht hebt gekregen van iemand. Ik denk niet dat ik echt aandacht te weinig heb gekregen, maar je kan ergens wel gelijk hebben. In het gezin was er altijd wel kritiek en één van mijn ouders was zelf ook erg prestatie gericht, dus misschien heb ik mijn prestatiedrang daar aan te danken. Het gaat altijd om cijfers en ik moet er altijd verzorgt uitzien enzovoort.
Het afvalgedoe gaat altijd in fases, sinds groep 8 begon het denk ik. Na de jaren wordt het steeds erger, want ik verleg mijn grenzen steeds meer. Je hebt wel gelijk, ik zal ooit een middenweg moeten vinden. Ik wil alleen niet zwaarder worden en blijven afvallen, aangezien ik aardig fors ben naar mijn eigen idee.
Ook dat faalangst klopt. Ik ben gewoon heel erg bang om het er met mijn vriendinnen erover te hebben. Al zouden ze onzeker zijn over een paar dingen, dan zijn ze alsnog perfect. Ik ben overal het slechtste in en dat is niet zo leuk. Vooral omdat ik merk dat mn vriendinnen me soms gaan behandelen als hun buitenbeentje. Het zijn zegmaar ook de vriendinnen die altijd wat knikken en gelijk ergens anders over beginnen, soms zeggen ze zelfs dat al mijn onzekerheden kloppen, dus echt veel helpt dat niet.
Wat me ook nog erg tegenzit is dat ze telkens bevestigen dat het echt gaat om dun zijn. Zo zei een vriendin laatst over een meisje die in mijn ogen heel slank was (slanken dan ik in ieder geval) dat ze hoopte nooit zo dik te worden (terwijl dat meisje dus slanker was dan ik). Of dat ze zelf zeggen dat ze teveel eten, maar ze nog altijd te weinig eten. Als ik eet keuren ze me ook altijd af, zo van 'moet je nu wel eten?'
Nogmaals heel erg bedankt dat je mijn berichtje hebt gelezen. Dat doet me goed.
Bedankt voor je reactie. Het stelt me echt gerust dat ik niet de enige ben, dat is een enorme opluchting.
Vervelend om te horen dat je vroeger weinig aandacht hebt gekregen van iemand. Ik denk niet dat ik echt aandacht te weinig heb gekregen, maar je kan ergens wel gelijk hebben. In het gezin was er altijd wel kritiek en één van mijn ouders was zelf ook erg prestatie gericht, dus misschien heb ik mijn prestatiedrang daar aan te danken. Het gaat altijd om cijfers en ik moet er altijd verzorgt uitzien enzovoort.
Het afvalgedoe gaat altijd in fases, sinds groep 8 begon het denk ik. Na de jaren wordt het steeds erger, want ik verleg mijn grenzen steeds meer. Je hebt wel gelijk, ik zal ooit een middenweg moeten vinden. Ik wil alleen niet zwaarder worden en blijven afvallen, aangezien ik aardig fors ben naar mijn eigen idee.
Ook dat faalangst klopt. Ik ben gewoon heel erg bang om het er met mijn vriendinnen erover te hebben. Al zouden ze onzeker zijn over een paar dingen, dan zijn ze alsnog perfect. Ik ben overal het slechtste in en dat is niet zo leuk. Vooral omdat ik merk dat mn vriendinnen me soms gaan behandelen als hun buitenbeentje. Het zijn zegmaar ook de vriendinnen die altijd wat knikken en gelijk ergens anders over beginnen, soms zeggen ze zelfs dat al mijn onzekerheden kloppen, dus echt veel helpt dat niet.
Wat me ook nog erg tegenzit is dat ze telkens bevestigen dat het echt gaat om dun zijn. Zo zei een vriendin laatst over een meisje die in mijn ogen heel slank was (slanken dan ik in ieder geval) dat ze hoopte nooit zo dik te worden (terwijl dat meisje dus slanker was dan ik). Of dat ze zelf zeggen dat ze teveel eten, maar ze nog altijd te weinig eten. Als ik eet keuren ze me ook altijd af, zo van 'moet je nu wel eten?'
Nogmaals heel erg bedankt dat je mijn berichtje hebt gelezen. Dat doet me goed.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
