Hey Noreila

Wat heftig dat je hiermee zit. Ik kan me voorstellen dat het niet fijn is om je zo te voelen. Vervelend dat anderen je raar vinden.

Heb je professionele hulp? Zo niet, lijkt me dat aan te raden. Je zit met heftige gedachten, doet aan automutilatie, en bent al een hele tijd niet naar school geweest. Dit geeft aan dat professionele hulp op zijn plaats is.

Je bent emotioneel misbruikt geweest. Heb je dit goed kunnen verwerken? Kan je er met iemand over praten? Het lijkt me heftig hier alleen mee te blijven zitten.

Je hebt het gevoel dat je niet in de maatschappij hoort. Heel vervelend dat de maatschappij een beeld lijkt uit te zenden waar iedereen moet inpassen. Het is onmogelijk om iedereen in één hokje te krijgen.

Jij mag omgaan met wie je wilt, ook al zijn die wat ouder. Het kan dat, doordat je al een hoop hebt meegemaakt, je je volwassener gedraagt dan veel leeftijdsgenoten.

Is het een mogelijkheid om een hobby te zoeken? Een positieve afleiding? Vrijwilligerswerk op een boerderij, met hondjes gaan wandelen in een dierenasiel, een nieuwe sport uitproberen, iets met muziek, etc.?

Je kan altijd terecht bij de KinderTelefoon en 113. Zij kunnen naar je luisteren, en je advies geven.

Groetjes
Kenshin

Kenshin schreef:

Hey Noreila

Wat heftig dat je hiermee zit. Ik kan me voorstellen dat het niet fijn is om je zo te voelen. Vervelend dat anderen je raar vinden.

Heb je professionele hulp? Zo niet, lijkt me dat aan te raden. Je zit met heftige gedachten, doet aan automutilatie, en bent al een hele tijd niet naar school geweest. Dit geeft aan dat professionele hulp op zijn plaats is.

Je bent emotioneel misbruikt geweest. Heb je dit goed kunnen verwerken? Kan je er met iemand over praten? Het lijkt me heftig hier alleen mee te blijven zitten.

Je hebt het gevoel dat je niet in de maatschappij hoort. Heel vervelend dat de maatschappij een beeld lijkt uit te zenden waar iedereen moet inpassen. Het is onmogelijk om iedereen in één hokje te krijgen.

Jij mag omgaan met wie je wilt, ook al zijn die wat ouder. Het kan dat, doordat je al een hoop hebt meegemaakt, je je volwassener gedraagt dan veel leeftijdsgenoten.

Is het een mogelijkheid om een hobby te zoeken? Een positieve afleiding? Vrijwilligerswerk op een boerderij, met hondjes gaan wandelen in een dierenasiel, een nieuwe sport uitproberen, iets met muziek, etc.?

Je kan altijd terecht bij de KinderTelefoon en 113. Zij kunnen naar je luisteren, en je advies geven.

Groetjes
Kenshin

ja ik ben naar een psycholoog geweest maar zij helpen helemaal niet... en niks is leuk voor mij ik voel helemaal niks meer dus...

een paar maanden geleden heb ik een jongen ontmoet en hij heeft precies dezelfde problemen maar we kregen ruzie en hij heeft mij ook verlaten zoals iedereen doet in mijn leven dus het is niks nieuws ofz.. sad thing is hij betekende echt heel voor mij

ik wil gwn vrienden that's it.

soms denk ik echt dat ik de enige ben zonder vrienden:/ k voel me echt kut

Jij bent zeker niet de enige die zich eenzaam voelt. Wat vervelend dat die ene jongen je verlaten heeft. Het was vast heel fijn om met iemand te kunnen praten die je begrijpt, en die door een soortgelijke situatie gaat. Niet fijn dat hij je heeft verlaten. Is het een optie om opnieuw contact met hem op te nemen?

Kenshin schreef:

Jij bent zeker niet de enige die zich eenzaam voelt. Wat vervelend dat die ene jongen je verlaten heeft. Het was vast heel fijn om met iemand te kunnen praten die je begrijpt, en die door een soortgelijke situatie gaat. Niet fijn dat hij je heeft verlaten. Is het een optie om opnieuw contact met hem op te nemen?

mja dat kan, het is al eerder gebeurt dat wij ruzie hadden en dat hij toen wegging maar ik denk dat wij te veel op elkaar lijken en als ik niet eens met mezelf kan omgaan kan dat soms botsen. Hij kan soms boos worden om de kleinste dingen bijv als ik ben vergeten om te vragen hoe het met hem gaat, dus ik weet het niet:(

Ik denk dat het het beste is professionele hulp te zoeken, het is niet gezond om hier alleen mee te blijven zitten. Ik spreek uit ervaring. Toen men ouders uit elkaar gingen had ik altijd ruzie met men vader en was ik bang van hem, ik wou men moeder nooit achterlaten en miste haar altijd, ik huilde altijd in bed en sloot me op op men kamer en wou niemand zien. Ik ben naar de dokter geweest en die zei dat ik een burn out had,ik heb nu al 3 jaar een burn out en ik ben 2 jaar niet naar school gegaan. Ik heb besloten naar een psygolooch te gaan en nu het weer beter gaat ben ik vandaag voor het eerst terug naar school gegaan en ik voelde me echt heel eenzaam. Maar er zijn altijd mensen die de zelfde interesses hebben en die er voor je zijn,
Weet gewoon dat je er niet alleen voor staat
I think about you
X

Als je denkt dat contact met hem opnemen, zodat je iemand hebt om mee te praten, goed voor je kan zijn, kan je altijd een poging wagen. Als je denkt dat je liever geen contact meer met hem hebt, bijvoorbeeld omdat hij snel boos wordt, kan je de situatie tussen jullie laten zoals die is.

Jammer dat een psycholoog niet hielp. Heb je het gevoel dat die psycholoog naar je luisterde, dat die je begreep? Het is belangrijk om een zekere klik te hebben met je psycholoog. Als die klik er is, is de kans veel groter dat jullie gesprekken tot iets nuttigs leiden.