Al langere tijd ben ik bezig met mijn herstel. Ongeveer 4 jaar ben ik nu bezig.
Ik heb het gevoel dat het alleen maar slechter gaat, dat het allemaal niet helpt. Soms heb ik wel wat betere momenten, maar dat is echt heel minimaal. Alles zit tegen. Ik vraag me af waarom ik hier nog steeds sta te vechten als alle ramen toch weer ingegooid worden voor je.
Ongeveer half jaar geleden was ik weg gelopen van huis. Ik was het allemaal zo zat. Steeds die ruzies, steeds het geweld en steeds de schuld krijgen. Ik liep naar buiten. Mijn vader rende achter me aan, want hij was zo boos op me, omdat ik niet tussen me ouders sprong toen ze ruzie hadden. Na een goeie lange sprint liep ik rustig naar een watertje toe. Daar barstte ik in huilen uit. De tranen waren van verdriet, boosheid en het gevoel dat ik helemaal op ben. Mijn werk belde me, om te vragen waar ik was. Ik durfde niks te zeggen, omdat ik bang was dat ze hoorde dat ik aan het huilen was. Mijn manager wist dat er iets niet lekker liep, omdat ik bij een psycholoog en psychiater liep. Ik probeerde mijn tranen in te houden en proberen uit te leggen dat ik niet kan komen vanwege de thuis situatie, maar beat mislukte. Ik barstte weer in tranen uit en hing op. Ik kon het niet. Even later belde een collega/ vriendin. Ze zij ik hoorde van de manager dat er iets was em toen brak ik, ik zij dat ik dood wou dat ik niet naar huis meer wil. Dat dit de laatste tranen zijn. Ze vroeg waar ik was en kwam me ophalen. Ik ben 2 dagen bij haar geweest. Dat gaf me een hoop rust. We hadden mijn mentor ingelicht, omdat ik niet naar school wou. Onder tussen hadden we ook veiligthuis ingeschakeld, zodat er iets zou gaan veranderen thuis. We konden gelijk op gesprek komen, dat was heel moeilijk, tijdens het gesprek barstte ik in huilen uit. Jeugdbescherming kwam ook tijdens het gesprek er bij zitten, diegene stelde ook nog een paar vragen. Na het gesprek ging ik samen met iemand van de jeugdbescherming naar huis om te praten met mijn ouders. Helaas verliep dat niet goed. Ik heb tot na het weekend in een opvang gezeten, omdat toen de ambulante spoed hulp kon startte. Toen ben ik weer langzaam thuis gaan wonen. Na die ene maand ambulante spoed hulp werd het traject afgesloten, omdat het maar een maand is. Ik was toen al ingeschreven bij de kinder en jeugd psychiatrie. Ik Heb nu IHT (intensive hoge treatment). 2 gezinsbehandelaren komen minimaal 2 keer in de week thuis en maximaal 6x in de week. 2x in de maand moefti kan naar de psychiater en 2x in de maand naar de GGZ psychologe. Omdat het steeds slechter ging, hebben ze me voor 6 weken in opname gezet. Ik was een gevaar voor me zelf. Ik was bezig met een zelfmoord poging. Tijdens de opname kwamen we er achter dat ik PTSS (post traumatische stress stoornis) heb. Daarvoor kreeg ik EMDR als therapie, om er beter mee om te gaan.
Dat was echt heel heftig, waardoor ik echt in de war was.
Dinsdag 26 juni had ik een gesprek met mijn ouders, 2 gezinsbehandelaren, psychiater, GGZ psychologe en verpleegkundige. Het gesprek met ze alle kwam doordat ik had verteld dat ik misbruikt word. Ik had gelijk spijt dat ik het verteld, omdat ze zich niet aan de afspraak hieldenu rust.
De afspraak was dat we het niet gelijk aan mijn ouders zouden vertellen, maar gewoon behandelplan deden en dan een andere keer het vertellen, zodat ik er eerst met hun over zouden hebben. Eenmaal samen in de behandelkamer, begon mijn psychiater over het misbruik. Ik was zo boos dat ik weg liep uit de behandelkamer naar de wachtruimte. Helaas kwam me psychiater er achter aan. Ik begon te schreeuwen uit boosheid. Ik liep jaar buiten toe. Ik wou rust. Ik wou dit allemaal niet. Mijn psychiater liep weer terug naar de behandelkamer, mijn gezinsbehandelaar kwam naar mij toe, want ze vond dat ik afspraken moet maken over mijn veiligheid. Ik kon dat niet. Ik liep weg,omdat ik rust wou. Tijdens her lopen werd ik steeds gebeld. Ik heb toen bellen uitgezet voor contacten. Helaas hadden ze de politie ingeschakeld. Er was een grote zoekactie ingezet, omdat ik een gevaar voor me zelf was. Toen in korte opname gezet, omdat ik nog geen afspraken kon maken. Nu weer thuis.
Bang voor wat komen gaat. Elke stap die ze gaan zetten, ook al sta ik er niet achter. Bang voor alles. Ik zie alles gewoon niet meer zitten. Zelfs een tikje op mijn schouder en ik ben in paniek en ga zo maar verder.... ik ben me zelf volledig kwijt geraakt. Mijn enige red middel is school, werk, sporten en tekenen. Als ik maar bezig kan zijn dan voel ik niks meer. Eenmaal in bed ga ik malen. Dan komen er weer concrete plannen. Elke nacht opnieuw maar 2 uurtjes slaap en dan weer door. Ik weet niet meer hoe ik dit moet bevolking houden..
Elke dag een soort masker op, om het verdriet te verschuilen.
Ik weet allemaal niet meer wat ik moet doen... het liefst zou ik van deze wereld zijn...???
Bladzijde 1 / 1
Hoi!
Wat een heftig verhaal dit.. Als ik jou was zou ik gwn het traject volgen en mee doen met wat je van de psychiater en de gezinsbehandelaar moet doen. Waarschijnlijk willen zij ook gewoon het beste voor je en zij zijn ook erg gespecialiseerd in wat ze doen. Bovendien zou je vooral dingen blijven doen dat je leuk vindt en je blijdschap geeft, zoals tekenen. Nog veel succes verder!
Met vriendelijke groet,
Dini
Wat een heftig verhaal dit.. Als ik jou was zou ik gwn het traject volgen en mee doen met wat je van de psychiater en de gezinsbehandelaar moet doen. Waarschijnlijk willen zij ook gewoon het beste voor je en zij zijn ook erg gespecialiseerd in wat ze doen. Bovendien zou je vooral dingen blijven doen dat je leuk vindt en je blijdschap geeft, zoals tekenen. Nog veel succes verder!
Met vriendelijke groet,
Dini
Hoi
Wat een heftig verhaal. Je hebt een hoop meegemaakt, en ook nu zijn dingen aan de gang.
Je bent al vier jaar bezig met herstellen van je depressie, maar je hebt het gevoel dat het niet beter gaat. Dat je, na wat je allemaal hebt meegemaakt, blijft doorzetten, maakt jou een vechter. Je geeft niet op, hoe moeilijk het ook is. Dat is bewonderenswaardig.
Je thuissituatie is niet fijn. Hier heb je hulp voor. Er was thuis een hoop aan de hand, je voelde je helemaal niet fijn, en uiteindelijk heb je twee dagen bij een collega doorgebracht. Die twee dagen hebben jou rust gegeven. Is het een optie vaker met die collega om te gaan, en rustgevende activiteiten te doen?
Daarna hebben jullie juiste stappen ondernomen. Jullie hebben contact opgenomen met je mentor, en er is hulp ingeschakeld.
Je hebt al een hoop gesprekken, therapieën en behandelingen gehad. Het is normaal dat je door dit alles in de war raakt. Kan je er met een vriend(in) of vertrouwenspersoon over praten? Het kan fijn zijn om hierover te praten met iemand die buiten het wereldje van hulpverlening staat. Die personen hebben vaak een andere kijk op zaken, en hieruit kunnen fijne, verlossende gesprekken komen.
Je hebt verteld dat je misbruikt werd. Dat was een vast moeilijke, maar dappere stap. Je hulp heeft zich niet aan de afspraak gehouden, en het misbruik in een gesprek vernoemd. Daar was jij boos om, wat begrijpelijk is. Ik vermoed dat je hulp je wilde beschermen, maar het is inderdaad niet fijn als een afspraak verbroken wordt.
Het is normaal dat je bang bent voor wat komen gaat. Heb je iemand die je steunt, en waarmee je kan praten?
Als school, werk, sporten en tekenen jou een positieve afleiding bieden, is het goed je daarmee bezig te houden. Besteed daar maar voldoende tijd aan.
Misschien zijn dingen als yoga of karate iets voor jou. Die sporten zijn zowel gezond voor je fysieke kant, maar ook voor je mentale. Het kan dat je in die sporten een zekere gemoedsrust vindt.
Twee uur slaap per nacht is inderdaad weinig. Weet je hulp hiervan? Misschien kunnen ze je ademhalingsoefeningen aanleren. Yoga kan ook helpen hierbij.
Dat je het liefst van deze wereld zou willen zijn, vind ik zorgwekkend. Bij de KinderTelefoon en 113 zijn ze bereid naar je te luisteren. Je bent anoniem, en er kan dus niets doorverteld worden.
Groetjes
x
Wat een heftig verhaal. Je hebt een hoop meegemaakt, en ook nu zijn dingen aan de gang.
Je bent al vier jaar bezig met herstellen van je depressie, maar je hebt het gevoel dat het niet beter gaat. Dat je, na wat je allemaal hebt meegemaakt, blijft doorzetten, maakt jou een vechter. Je geeft niet op, hoe moeilijk het ook is. Dat is bewonderenswaardig.
Je thuissituatie is niet fijn. Hier heb je hulp voor. Er was thuis een hoop aan de hand, je voelde je helemaal niet fijn, en uiteindelijk heb je twee dagen bij een collega doorgebracht. Die twee dagen hebben jou rust gegeven. Is het een optie vaker met die collega om te gaan, en rustgevende activiteiten te doen?
Daarna hebben jullie juiste stappen ondernomen. Jullie hebben contact opgenomen met je mentor, en er is hulp ingeschakeld.
Je hebt al een hoop gesprekken, therapieën en behandelingen gehad. Het is normaal dat je door dit alles in de war raakt. Kan je er met een vriend(in) of vertrouwenspersoon over praten? Het kan fijn zijn om hierover te praten met iemand die buiten het wereldje van hulpverlening staat. Die personen hebben vaak een andere kijk op zaken, en hieruit kunnen fijne, verlossende gesprekken komen.
Je hebt verteld dat je misbruikt werd. Dat was een vast moeilijke, maar dappere stap. Je hulp heeft zich niet aan de afspraak gehouden, en het misbruik in een gesprek vernoemd. Daar was jij boos om, wat begrijpelijk is. Ik vermoed dat je hulp je wilde beschermen, maar het is inderdaad niet fijn als een afspraak verbroken wordt.
Het is normaal dat je bang bent voor wat komen gaat. Heb je iemand die je steunt, en waarmee je kan praten?
Als school, werk, sporten en tekenen jou een positieve afleiding bieden, is het goed je daarmee bezig te houden. Besteed daar maar voldoende tijd aan.
Misschien zijn dingen als yoga of karate iets voor jou. Die sporten zijn zowel gezond voor je fysieke kant, maar ook voor je mentale. Het kan dat je in die sporten een zekere gemoedsrust vindt.
Twee uur slaap per nacht is inderdaad weinig. Weet je hulp hiervan? Misschien kunnen ze je ademhalingsoefeningen aanleren. Yoga kan ook helpen hierbij.
Dat je het liefst van deze wereld zou willen zijn, vind ik zorgwekkend. Bij de KinderTelefoon en 113 zijn ze bereid naar je te luisteren. Je bent anoniem, en er kan dus niets doorverteld worden.
Groetjes
x
Hee,
Wat een heftig verhaal, er is veel gaande en veel gebeurd.
Je hebt hulp voor je thuissituatie en voor je depressie. Maar je hebt het idee dat dat je niet veel verder helpt. Misschien is het handig als je die collega/ vriendin inlicht. Zij zou dan voor de eventueel nodige afleiding kunnen zorgen zodat jij weer even rust krijgt.
Van het feit dat je het liefst van deze wereld wilt zijn, maak ik me een beetje zorgen. Dus zoals @100divergent11 al zei misschien chatten of bellen met de KinderTelefoon of 113 kan je misschien helpen, want je blijft anoniem. Dus afspraken worden niet verbroken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad.
Groetjes,
Cisum
Wat een heftig verhaal, er is veel gaande en veel gebeurd.
Je hebt hulp voor je thuissituatie en voor je depressie. Maar je hebt het idee dat dat je niet veel verder helpt. Misschien is het handig als je die collega/ vriendin inlicht. Zij zou dan voor de eventueel nodige afleiding kunnen zorgen zodat jij weer even rust krijgt.
Van het feit dat je het liefst van deze wereld wilt zijn, maak ik me een beetje zorgen. Dus zoals @100divergent11 al zei misschien chatten of bellen met de KinderTelefoon of 113 kan je misschien helpen, want je blijft anoniem. Dus afspraken worden niet verbroken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad.
Groetjes,
Cisum
Hallo iedereen.
Ik ben inderdaad nog veel bij die collega. Als het kan blijf ik daar slapen, maar ben er in de avond vaak om even wat leuks te doen.
Ik probeer me te concentreren op dingen die wel lukken zoals school, werk, tekenen, sporten. Helaas heb ik al vanaf 25 juni vakantie van school en hoef ik pas 6 september weer naar school. Gelukkig gaat school wel goed, ondanks alles. Ik heb namelijk mijn eerste jaar op het MBO (niveau 4) met succes afgerond. Mijn opleiding duurt 4 jaar, maar komend school jaar ga ik 4 vakken extra volgen, waardoor ik eventueel HBO versneld kan doen.
Ik probeer zeker mijn dagen zo in te delen dat ik de dingen doe waar ik watvrudt in vind. In de vakantie werk ik 40 uur per werk. Vaak ga ik voor mijn werk nog sporten en dan na mijn werk ga ik naar mijn collega of ga ik tekenen. Mijn dagen zijn dus wel behoorlijk vol, maar dat is de enige manier om het een beetje dragelijk te houden.
Mijn behandelaren weten over het feit dat ik slecht slaap. Daar zijn ze ook mee bezig. Ik heb een slaapschema. Die moet ik in de ochtend invullen. Op zo’n slaapschema staat: hoelaat ik ben gaan slapen, hoevaak ik wakker ben geworden en hoelang ik in totaal heb wakker gelegen, hoelaat ik opgestaan ben en hoeveel minuten ik ongeveer geslapen heb.
Medicatie willen me ze liever niet geven, omdat ik eerder slaapmedicatie heb gekregen maar her niet hielp. Dan heb ik hele zware nodig, maar dan zijn ze bang dat ik er te veel in neem.
Ook praat ik elke week met me mentor. hij wil graag op de hoogte blijven, imdat hij zich zorgen maakt en graag duidelijkheid wil hebben hoe hij mij kan helpen als het op school een keer te veel is.
De zelfmoordgedachtes zijn zo erg aanwezig de laatste tijd. Ik vraag me elke keer af: waarom mag ik er geen einde aan maken. Ik heb toch niet gekozen voor het leven laat mij dan op z’n minst kiezen wanneer mijn tijd is. Dat is toch mijn recht?
Het blijft helaas niet bij gedachtes, maar er komen ook plannen. In het begin niet zo concreet, maar het word steeds concreter. Ook het zelfbeschadigen heb ik weer gedaan. ( had het een tijdje onder controle).
Groetjes,
Pilsbaas.
Ik ben inderdaad nog veel bij die collega. Als het kan blijf ik daar slapen, maar ben er in de avond vaak om even wat leuks te doen.
Ik probeer me te concentreren op dingen die wel lukken zoals school, werk, tekenen, sporten. Helaas heb ik al vanaf 25 juni vakantie van school en hoef ik pas 6 september weer naar school. Gelukkig gaat school wel goed, ondanks alles. Ik heb namelijk mijn eerste jaar op het MBO (niveau 4) met succes afgerond. Mijn opleiding duurt 4 jaar, maar komend school jaar ga ik 4 vakken extra volgen, waardoor ik eventueel HBO versneld kan doen.
Ik probeer zeker mijn dagen zo in te delen dat ik de dingen doe waar ik watvrudt in vind. In de vakantie werk ik 40 uur per werk. Vaak ga ik voor mijn werk nog sporten en dan na mijn werk ga ik naar mijn collega of ga ik tekenen. Mijn dagen zijn dus wel behoorlijk vol, maar dat is de enige manier om het een beetje dragelijk te houden.
Mijn behandelaren weten over het feit dat ik slecht slaap. Daar zijn ze ook mee bezig. Ik heb een slaapschema. Die moet ik in de ochtend invullen. Op zo’n slaapschema staat: hoelaat ik ben gaan slapen, hoevaak ik wakker ben geworden en hoelang ik in totaal heb wakker gelegen, hoelaat ik opgestaan ben en hoeveel minuten ik ongeveer geslapen heb.
Medicatie willen me ze liever niet geven, omdat ik eerder slaapmedicatie heb gekregen maar her niet hielp. Dan heb ik hele zware nodig, maar dan zijn ze bang dat ik er te veel in neem.
Ook praat ik elke week met me mentor. hij wil graag op de hoogte blijven, imdat hij zich zorgen maakt en graag duidelijkheid wil hebben hoe hij mij kan helpen als het op school een keer te veel is.
De zelfmoordgedachtes zijn zo erg aanwezig de laatste tijd. Ik vraag me elke keer af: waarom mag ik er geen einde aan maken. Ik heb toch niet gekozen voor het leven laat mij dan op z’n minst kiezen wanneer mijn tijd is. Dat is toch mijn recht?
Het blijft helaas niet bij gedachtes, maar er komen ook plannen. In het begin niet zo concreet, maar het word steeds concreter. Ook het zelfbeschadigen heb ik weer gedaan. ( had het een tijdje onder controle).
Groetjes,
Pilsbaas.
Fijn dat je die collega hebt. Goed dat je positieve afleiding zoekt. Heel goed dat je je jaar mooi afgerond hebt, gefeliciteerd ^-^
Je hebt plannen gemaakt in de vakantie. Heel goed dat je jezelf positieve activiteiten oplegt. Drijf jezelf niet te ver, en neem voldoende rust, maar in ieder geval heel goed dat je zo blijft doorzetten.
Goed dat je zo'n slaapschema hebt. Ik hoop dat je slaapkwaliteit erop vooruit gaat. Slaapmedicatie kan inderdaad verslavend zijn. Verstandig dat je er voorzichtig mee bent.
Fijn dat je zo'n steunende mentor hebt.
De gedachten aan zelfmoord en zelfbeschadiging worden sterker. Dat is zorgwekkend. Je hebt steun en hulp om je heen, en bij de KinderTelefoon en 113 kan je ook steeds terecht.
Jammer dat je aan zelfbeschadiging hebt gedaan. Laat je hierdoor alsjeblieft niet ontmoedigen. Je kan een terugval hebben, maar zo'n terugval toont aan dat je stappen voorwaarts hebt gemaakt.
Je hebt plannen gemaakt in de vakantie. Heel goed dat je jezelf positieve activiteiten oplegt. Drijf jezelf niet te ver, en neem voldoende rust, maar in ieder geval heel goed dat je zo blijft doorzetten.
Goed dat je zo'n slaapschema hebt. Ik hoop dat je slaapkwaliteit erop vooruit gaat. Slaapmedicatie kan inderdaad verslavend zijn. Verstandig dat je er voorzichtig mee bent.
Fijn dat je zo'n steunende mentor hebt.
De gedachten aan zelfmoord en zelfbeschadiging worden sterker. Dat is zorgwekkend. Je hebt steun en hulp om je heen, en bij de KinderTelefoon en 113 kan je ook steeds terecht.
Jammer dat je aan zelfbeschadiging hebt gedaan. Laat je hierdoor alsjeblieft niet ontmoedigen. Je kan een terugval hebben, maar zo'n terugval toont aan dat je stappen voorwaarts hebt gemaakt.
Wat erg dat je verwacht word hun ruzie op te lossen wat oneerlijk misschien zou je ooit gewoon kunne roepen als ze weer ruzie hebben : nu wil ik ven de aandacht (als ze luisteren) zeg je rustig ik ben het geruzie zat en ik hoef Julie geruzie niet optelossen als juilie zo ongelukkig zijn samen ga dan uitelkaar wand ik trek het niet meer dan heb je wss veel emotie en ga je huilen, (hoeft niet) dan kan je denk ik het best rustig naar je kamer gaan en hun even laten nadenken waarschijnlijk zou een van hun dan komen en met je willen praaten
Als je dat niet ziet zitten zou ik als ik jou was bij een vriend of vriendin of opa en/of oma te verblijven en zeg dan ik ga voor een (week weekend Idk) even bij... Verblijven omdat ik het geruzie niet trek
Heel erg veel suc6
(mijn ouders zijn al 10 jaar uitelkaar ruzie hadden ze als wij sliepen - mijn vader kwam dan pas thuis ven de voetbal.. - dus ik hat er gelukkig nooit echt last van
Sterkte
Als je dat niet ziet zitten zou ik als ik jou was bij een vriend of vriendin of opa en/of oma te verblijven en zeg dan ik ga voor een (week weekend Idk) even bij... Verblijven omdat ik het geruzie niet trek
Heel erg veel suc6
(mijn ouders zijn al 10 jaar uitelkaar ruzie hadden ze als wij sliepen - mijn vader kwam dan pas thuis ven de voetbal.. - dus ik hat er gelukkig nooit echt last van
Sterkte
Hee,
Sorry mijn late reactie, ik was namelijk op vakantie.
Ik vind het ontzettend knap van je dat school er niet onder lijdt. Proficiat met het afronden van het jaar!
Goed dat je je vakantie al hebt gepland. Ook erg fijn dat je bij die collega terecht kan. Zij is dan een goede afleiding.
Toch maak ik me zorgen dat jouw zelfmoord gedachten erger worden en dat je meer aan zelfbeschadeging doet. Dus zoals @100Divergent11 en ik al zeiden, je kunt nog altijd chatten of bellen met de KinderTelefoon en kun je bij 113 terecht.
Succes.
Cisum
Sorry mijn late reactie, ik was namelijk op vakantie.
Ik vind het ontzettend knap van je dat school er niet onder lijdt. Proficiat met het afronden van het jaar!
Goed dat je je vakantie al hebt gepland. Ook erg fijn dat je bij die collega terecht kan. Zij is dan een goede afleiding.
Toch maak ik me zorgen dat jouw zelfmoord gedachten erger worden en dat je meer aan zelfbeschadeging doet. Dus zoals @100Divergent11 en ik al zeiden, je kunt nog altijd chatten of bellen met de KinderTelefoon en kun je bij 113 terecht.
Succes.
Cisum
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
