Al langere tijd ben ik bezig met mijn herstel. Ongeveer 4 jaar ben ik nu bezig.
Ik heb het gevoel dat het alleen maar slechter gaat, dat het allemaal niet helpt. Soms heb ik wel wat betere momenten, maar dat is echt heel minimaal. Alles zit tegen. Ik vraag me af waarom ik hier nog steeds sta te vechten als alle ramen toch weer ingegooid worden voor je.

Ongeveer half jaar geleden was ik weg gelopen van huis. Ik was het allemaal zo zat. Steeds die ruzies, steeds het geweld en steeds de schuld krijgen. Ik liep naar buiten. Mijn vader rende achter me aan, want hij was zo boos op me, omdat ik niet tussen me ouders sprong toen ze ruzie hadden. Na een goeie lange sprint liep ik rustig naar een watertje toe. Daar barstte ik in huilen uit. De tranen waren van verdriet, boosheid en het gevoel dat ik helemaal op ben. Mijn werk belde me, om te vragen waar ik was. Ik durfde niks te zeggen, omdat ik bang was dat ze hoorde dat ik aan het huilen was. Mijn manager wist dat er iets niet lekker liep, omdat ik bij een psycholoog en psychiater liep. Ik probeerde mijn tranen in te houden en proberen uit te leggen dat ik niet kan komen vanwege de thuis situatie, maar beat mislukte. Ik barstte weer in tranen uit en hing op. Ik kon het niet. Even later belde een collega/ vriendin. Ze zij ik hoorde van de manager dat er iets was em toen brak ik, ik zij dat ik dood wou dat ik niet naar huis meer wil. Dat dit de laatste tranen zijn. Ze vroeg waar ik was en kwam me ophalen. Ik ben 2 dagen bij haar geweest. Dat gaf me een hoop rust. We hadden mijn mentor ingelicht, omdat ik niet naar school wou. Onder tussen hadden we ook veiligthuis ingeschakeld, zodat er iets zou gaan veranderen thuis. We konden gelijk op gesprek komen, dat was heel moeilijk, tijdens het gesprek barstte ik in huilen uit. Jeugdbescherming kwam ook tijdens het gesprek er bij zitten, diegene stelde ook nog een paar vragen. Na het gesprek ging ik samen met iemand van de jeugdbescherming naar huis om te praten met mijn ouders. Helaas verliep dat niet goed. Ik heb tot na het weekend in een opvang gezeten, omdat toen de ambulante spoed hulp kon startte. Toen ben ik weer langzaam thuis gaan wonen. Na die ene maand ambulante spoed hulp werd het traject afgesloten, omdat het maar een maand is. Ik was toen al ingeschreven bij de kinder en jeugd psychiatrie. Ik Heb nu IHT (intensive hoge treatment). 2 gezinsbehandelaren komen minimaal 2 keer in de week thuis en maximaal 6x in de week. 2x in de maand moefti kan naar de psychiater en 2x in de maand naar de GGZ psychologe. Omdat het steeds slechter ging, hebben ze me voor 6 weken in opname gezet. Ik was een gevaar voor me zelf. Ik was bezig met een zelfmoord poging. Tijdens de opname kwamen we er achter dat ik PTSS (post traumatische stress stoornis) heb. Daarvoor kreeg ik EMDR als therapie, om er beter mee om te gaan.
Dat was echt heel heftig, waardoor ik echt in de war was.

Dinsdag 26 juni had ik een gesprek met mijn ouders, 2 gezinsbehandelaren, psychiater, GGZ psychologe en verpleegkundige. Het gesprek met ze alle kwam doordat ik had verteld dat ik misbruikt word. Ik had gelijk spijt dat ik het verteld, omdat ze zich niet aan de afspraak hieldenu rust.

De afspraak was dat we het niet gelijk aan mijn ouders zouden vertellen, maar gewoon behandelplan deden en dan een andere keer het vertellen, zodat ik er eerst met hun over zouden hebben. Eenmaal samen in de behandelkamer, begon mijn psychiater over het misbruik. Ik was zo boos dat ik weg liep uit de behandelkamer naar de wachtruimte. Helaas kwam me psychiater er achter aan. Ik begon te schreeuwen uit boosheid. Ik liep jaar buiten toe. Ik wou rust. Ik wou dit allemaal niet. Mijn psychiater liep weer terug naar de behandelkamer, mijn gezinsbehandelaar kwam naar mij toe, want ze vond dat ik afspraken moet maken over mijn veiligheid. Ik kon dat niet. Ik liep weg,omdat ik rust wou. Tijdens her lopen werd ik steeds gebeld. Ik heb toen bellen uitgezet voor contacten. Helaas hadden ze de politie ingeschakeld. Er was een grote zoekactie ingezet, omdat ik een gevaar voor me zelf was. Toen in korte opname gezet, omdat ik nog geen afspraken kon maken. Nu weer thuis.

Bang voor wat komen gaat. Elke stap die ze gaan zetten, ook al sta ik er niet achter. Bang voor alles. Ik zie alles gewoon niet meer zitten. Zelfs een tikje op mijn schouder en ik ben in paniek en ga zo maar verder.... ik ben me zelf volledig kwijt geraakt. Mijn enige red middel is school, werk, sporten en tekenen. Als ik maar bezig kan zijn dan voel ik niks meer. Eenmaal in bed ga ik malen. Dan komen er weer concrete plannen. Elke nacht opnieuw maar 2 uurtjes slaap en dan weer door. Ik weet niet meer hoe ik dit moet bevolking houden..

Elke dag een soort masker op, om het verdriet te verschuilen.

Ik weet allemaal niet meer wat ik moet doen... het liefst zou ik van deze wereld zijn...???