Hoi allemaal,
Ik ben Merel
Ik ben 15 jaar
Ik zit in de 3e klas en doe vmbo kader
Ik heb redelijk leuke vrienden
Ik sport 2 keer in de week
Mijn hobbies zijn, muziek luisteren, tekenen, lezen en kickboksen
Ik heb een zus
Mijn ouders zijn niet gescheiden
Op het eerste gezicht lijkt het alsof ik best een leuk leven heb, maar dat is niet zo. Ik zal het uitleggen.
Ik heb altijd al last gehad van depressies,
Toen ik bijvoorbeeld een jaar of 5 was werd ik erg gepest en dat is tot en met mijn 8e doorgaan
Toen ik 8 was zei ik een paar keer tegen me zus dat ik niet meer verder wilde leven. Zij zei dat tegen onze ouders en die hebben mij destijds naar een psycholoog gestuurd, samen met haar heb ik de keuze gemaakt om van school te wisselen.
Ik kwam in groep 5 van mijn nieuwe school en alles was leuk ook groep 6 was een heel leuk jaar. Totdat ik in groep 7 kwam en het allemaal weer opnieuw begon. Groep 8 was gelukkig wel weer een leuk jaar want de pesters waren van school af. Toen kwam ik in de brugklas, en ik vind het geweldig,ik had een leuke vriendin, een leuke klas en leuke leraren. Toen brak de 2e klas aan, en kwamen de depressieve gevoelens van vroeger weer met een moker slag terug, s'nachts huilde ik mijzelf in slaap en overdag leefde ik in een soort luchtbel. Ik kreeg in die tijd een afschuwelijke hekel aan de zondag, op zondag voelde/voel ik me nog 100 keer slechter dan anders. De 2e klas ging gelukkig voorbij, en de 3e klas brak aan. Ik kwam in een betere klas en heb nu betere vriendinnen, maar met mij gaat het jammer genoeg niet beter, misschien zelfs wel slechter. Ik heb m'n eerste zelfmoord gedachtes gehad, (maar niet uitgevoerd, ik durfde niet) verder heb ik mijzelf een paar keer gesneden. En huil ik mezelf nog altijd in slaap, van mij zelf ben ik erg stil en verlegen dus mensen merken het niet als ik nog stiller ben.
Wat ik heel erg vind is dat mensen het niet merken en het niet weten, zelfs mijn eigen moeder niet.
Ik heb een vriendin die ook depressies heeft en ik heb het daar soms over met mijn moeder en ze zegt dan bijvoorbeeld: oh wat erg, gelukkig heb jij dat niet, en ik denk dan van, mam? Zie je het dan echt niet?? Of ze zegt van: wat zal ze het moeilijk hebben, je moet haar maar goed steunen! En ik wil het dan gewoon uitschreeuwen zo van mam!! Ik heb al genoeg aan mezelf!!
Sorry voor dit lange verhaal, ik moest het gewoon ff van mij afschrijven.
Grtjs Merel.
Depressie?!
A
A
Hoi,
Het vervelende aan een depressie is, is dat het in je hoofd zit. Dus ''Zie je het dan echt niet??'' Nee, dat zie je niet. Zelfs je eigen moeder kan het niet merken, omdat jij de afgelopen jaren je 'toneelstukje' waarin je doet of alles goed gaat hebt geperfectioneerd. Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat ze het niet ziet, dat is namelijk zeker niet waar. Ik zeg alleen dat een depressie gewoon lastig te zien is. Het is geen missende arm waarbij je kunt zeggen 'hé, daar klopt iets niet'. Het is gewoon niet zichtbaar.
Daarom is het heel erg belangrijk dat jij de eerste stap zet. Durf je iemand te vertellen dat je je zo slecht voelt? Een goede vriendin, je zus, je ouders, een leraar? Ik denk dat wanneer je het naar buiten brengt, je snel erkenning zult krijgen. Ik denk dat dat iets is waar jij baat bij hebt/behoefte aan hebt.
En als laatste: Het is helemaal niet erg dat je je slecht voelt. Jouw situatie valt jou niet te verwijten. Soms dan zit het mee, soms dat zit het tegen. Het is niet jouw schuld!
Gr. Pin
Het vervelende aan een depressie is, is dat het in je hoofd zit. Dus ''Zie je het dan echt niet??'' Nee, dat zie je niet. Zelfs je eigen moeder kan het niet merken, omdat jij de afgelopen jaren je 'toneelstukje' waarin je doet of alles goed gaat hebt geperfectioneerd. Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat ze het niet ziet, dat is namelijk zeker niet waar. Ik zeg alleen dat een depressie gewoon lastig te zien is. Het is geen missende arm waarbij je kunt zeggen 'hé, daar klopt iets niet'. Het is gewoon niet zichtbaar.
Daarom is het heel erg belangrijk dat jij de eerste stap zet. Durf je iemand te vertellen dat je je zo slecht voelt? Een goede vriendin, je zus, je ouders, een leraar? Ik denk dat wanneer je het naar buiten brengt, je snel erkenning zult krijgen. Ik denk dat dat iets is waar jij baat bij hebt/behoefte aan hebt.
En als laatste: Het is helemaal niet erg dat je je slecht voelt. Jouw situatie valt jou niet te verwijten. Soms dan zit het mee, soms dat zit het tegen. Het is niet jouw schuld!
Gr. Pin
A
Hoi,
Ik snap wat je bedoel, en het is ook waar.
En ehm dat "zie je het dan echt niet" is meer een vraag aan mezelf (want als je het wel zou merken dan zou het makkelijker zijn omdat ik het erg moeilijk vind om de stap te zetten. Ook mede omdat ik mij soms niet sirieus genomen door m'n ouders voel.)
Ik snap wat je bedoel, en het is ook waar.
En ehm dat "zie je het dan echt niet" is meer een vraag aan mezelf (want als je het wel zou merken dan zou het makkelijker zijn omdat ik het erg moeilijk vind om de stap te zetten. Ook mede omdat ik mij soms niet sirieus genomen door m'n ouders voel.)
A
Hoi,
Ik had inderdaad door dat dat ''Zie je het dan echt niet'' een vraag aan jezelf was, maar ook die wou ik gewoon eventjes beantwoorden 🙂 Het zou inderdaad makkelijker zijn als je een depressie gewoon kon ruiken of gemakkelijk zien.
Hoezo voel je je niet serieus genomen door je ouders? Je bent al eens bij een psycholoog geweest, dus toen hebben ze je wel serieus genomen neem ik aan? Ik denk dat je ouders je wel serieus zouden nemen, maar omdat ze niks merken, ze het gewoon niet zo snel geloven. 'Dan had ik het toch gemerkt?' Ouders denken vaak dat ze alles over hun kinderen weten, maar dat is helemaal niet zo. Ik denk dat als je het ze verteld, ze je echt wel geloven. Daar zijn het je ouders voor! :)
Gr. Pin
Ik had inderdaad door dat dat ''Zie je het dan echt niet'' een vraag aan jezelf was, maar ook die wou ik gewoon eventjes beantwoorden 🙂 Het zou inderdaad makkelijker zijn als je een depressie gewoon kon ruiken of gemakkelijk zien.
Hoezo voel je je niet serieus genomen door je ouders? Je bent al eens bij een psycholoog geweest, dus toen hebben ze je wel serieus genomen neem ik aan? Ik denk dat je ouders je wel serieus zouden nemen, maar omdat ze niks merken, ze het gewoon niet zo snel geloven. 'Dan had ik het toch gemerkt?' Ouders denken vaak dat ze alles over hun kinderen weten, maar dat is helemaal niet zo. Ik denk dat als je het ze verteld, ze je echt wel geloven. Daar zijn het je ouders voor! :)
Gr. Pin
A
ik denk dat je weer hulp moet zoeken... mijn beste vriendin is heel depressief en heeft daardoor bijna een zelfmoord poging gedaan (ze appte mij en ik ben haar toen meteen gaan zoeken naar dat ik haar ouders had gebeld) na dat heb ik met haar gepraat en gezegd je moet hulp gaan zoeken bij een professional en dus ging ze met haar ouders naar een psycholoog en daar heeft ze nu regelmatig gesprekken waardoor het al iets beter gaat en ik hoop dat dat ook voor jouw werkt en weet dat je niet naar je ouders hoeft als je dat niet wil je kan naar je huisarts die het geheim moet houden als jij dat wil of naar een vriendin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
