Skip to main content
Hoi hoi,



Sinds het begin van het jaar kijk ik er niet echt uit naar de zomervakantie. Zodra het zomervakantie is betekent ook dat er een hele grote stap gezet moet worden; Het MBO. De overstap van de basisschool naar de middelbare school vond ik wel redelijk eng. Gelukkig gingen ook een paar oud-vriendinnen van mij daar naartoe waar ik destijds heel close mee was. Op dit moment ben ik de enige die de opleiding Sociale dienstverlening wilt gaan doen. Wat mij toch wel beangstigd want nu sta ik er alleen voor, ik heb geen andere mensen waar ik op kan bouwen als het niet lukt. Als ik aan volgend jaar denk dan roept dat bij mij veel onzekerheden op; zal ik alleen zijn? Maak ik nieuwe vrienden? Gaan ze mij aardig vinden? Of zie ik er apart uit? Dit is iets waar ik me dagelijks druk over maak. Ik heb geprobeerd om er over te praten met een vriend maar die had volgens mij niet echt door dat ik serieus was.



Inmiddels zijn we nu in de derde maand van het jaar 2019, dat betekent over twee maanden de examen worden afgenomen. Op dit moment sta ik één onvoldoende en verder magere voldoendes. Tentamen week twee ging niet zoals ik gedacht had, laten we het daar op houden. Voor tentamen week drie is het onderdeel mondelingen aan de beurt. Hier ben ik al mee aan het oefenen aangezien dat ook best pittig is en over drie/vier weken al komt. Het mondeling is al een kwart cijfer van je eindcijfer. Daarna heb ik eindexamens. Voor de talen; Frans, Duits, Engels en Nederlands is het veel begrijpend lezen. Althans is Nederlands een uitzondering. Verder doe ik examen in wiskunde en biologie.



Als ik super eerlijk ben is er een deel van mij dat wilt zakken. Ik ben bang en de gedachte van het gewoon gezakt zijn, geeft eigenlijk veel rust. Als ik gezakt ben, dan voel ik me mislukt, gefaald en schaam ik me. En tuurlijk, dat is niet leuk. Maar als ik gezakt ben, betekent dat ook dat ik het vierde jaar 'rustig' mag overdoen. School is geen extreme ramp, de docenten zijn aardig en ken ik wat mensen die dan in het examenjaar zitten. Bovendien vliegt de vierde klas voorbij, dus is het alweer klaar voor dat je het door hebt. Zakken voelt als een veiligheid voor mij. Als ik slaag moet ik door naar de volgende fase in m'n leven. Een nieuwe school, nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Als ik hieraan denk komt er een soort van paniekerig gevoel in me op. Ik wil niet. Ik ben bang. Bang voor wat er komen gaat, bang dat de medeleerlingen mij helemaal niet zo leuk vinden.



De middelbare is echt als een sneltrein langs gereden. Ook zijn het vier jaren geweest waar veel is gebeurd. In het eerste jaar heb ik veel nieuwe meiden ontmoet. Alles was leuk tot op een gegeven moment mijn oma ernstig ziek werd. Twee jaar daarvoor was bekend gemaakt dat ze lymfeklierkanker had. Gelukkig, na de chemo en alle andere ellende, was ze clean verklaard. Dat jaartje daartussen was ze niet heel stabiel, ze lag vaak in het ziekenhuis. Toen in het eerste jaar van de middelbare school in februari ze zo'n erge pijn had overal is ze ook weer opgenomen. Na veel onderzoeken zijn ze er achtergekomen dat ze acute leukemie had. De maandag voordat het bekend werd gemaakt, ben ik langsgegaan samen met mijn ouders. Niet bewust van het feit dat dat de laatste keer was dat ik haar zou zien. Die woensdag, ben ik ook langs gegaan alleen ben ik de kamer niet binnen gekomen. Ik zag haar door de deur, ze was aan het huilen, door de pijn. Ik durfde niet naar binnen dus heb ik gezwaaid naar d'r. Die avond kwam de arts in de kamer binnen en vertelde dat ze acute-leukemie had. Ze was daardoor erger van streek. Aangezien alleen m'n tante daar zat en ik met mijn vader was, gingen we de andere halen. Voordat ik wegging heb ik naar de gezwaaid met een glimlach, en was dit onbewust officieel de laatste keer dat ik haar zou zien. Mijn vader haalde mijn moeder op en zijn naar het ziekenhuis gereden. Ik ben thuis gebleven, ik durfde niet meer. Onder de douche heb ik alleen maar staan huilen, terwijl ik niet eens wist wat het inhield. Wat voor ziekte is het eigenlijk? Het enige wat ik weet is dat het een kwestie van tijd is en het terminaal was.



Die donderdag rond elf uur, werd ik gebeld door m'n vader en zei hij dat we afscheid moesten nemen.

Het aftellen was begonnen, maar zo snel kon het niet zijn... Toen ik in de lift stond werd m'n pa gebeld door mijn moeder en zij dat ze was overleden. Ik heb als enige geen afscheid kunnen nemen. En dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk, helaas kan daar niks meer aan doen. Ik had een super goede band met haar. We hebben samen zoveel leuke dingen gedaan. Toen ik hoorde dat ze was overleden brak m'n hart in duizenden stukken.



Het begin van het tweede jaar vond ik niet zo heel prettig. Ik ben altijd al iets steviger geweest dan anderen en dat werd op een gegeven moment ook duidelijk gemaakt aan mij door bepaalde leerlingen in m'n klas. Gelukkig voor mij, is hij naar een andere school gegaan eind december. Januari kroop langzaamaan voorbij en februari was er weer. Het eerste jaar zonder m'n oma, hier had ik toch wel veel moeite mee. De plek waar ze zou zitten tijdens het avondeten bij mijn opa is leeg en zal daarbij ook nooit meer bezet worden. M'n nichtje belandde door alle zorgen die ze had in het ziekenhuis met een hevige buikgriep. Ze hield niks binnen en gaf om de minuut over. Ze had zoveel pijn, ze kon alleen maar huilen. M'n nichtje en ik zijn best close met elkaar. We zijn eigenlijk soort van beste vriendinnen. Alles op alles werd mijn opa ook opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten. Sinds mijn oma is overleden, trek ik ziekenhuis bezoekjes minder. Natuurlijk, het is nooit fijn om naar het ziekenhuis te gaan maar toch. De gangen waarin je loopt, de trap die je op moet, de geur die rondzweeft blijft toch hangen.



Het derde jaar kwam er aan. De periode voor de herfstvakantie ging super prima. Geen dingetjes, geen overledene, geen ziekenhuis bezoekjes, niks. Na de herfstvakantie waren twee vriendinnen van mij super close geworden. Ze sliepen bij elkaar, vertelden elkaar dingen over jongens (iets waar ik geen ervaring mee had). Ze leunde steeds meer naar elkaar toe en vaak zat ik alleen in de lessen. Ze namen steeds meer afstand. Komt dat door mij? Tuurlijk komt dat door mij, ik heb nog geen ervaring met jongens. Hierdoor voelde ik me in de steek gelaten. Het is toch mijn schuld, ik heb tenslotte nooit een vriend gehad. Toen op een gegeven moment die twee meiden ruzie kregen, kwamen ze meer naar mij. Ik werd gebruikt, alleen had ik dat te laat door. Ik geloof ergens in mei, vertelde een 'vriendin' dat ze kanker had. Dit is de grootste leugen waar ik ooit in heb geloofd. Nog steeds ben ik daar boos om, op haar maar deels op mezelf. Het liegen over het feit dat je kanker hebt is gewoon een schreeuw om aandacht. Zoiets doe je niet. Terwijl ze niet eens weet wat voor soort kanker ze heeft maar wel chemo wordt gegeven... Hoe stom ben ik om dat te geloven? Na alles wat ze heeft vertelt en gedaan en heeft bekent dat het niet waar was, hoe kan je dit geloven? Na het derde jaar, met ups en downs, was ik zeker toe aan vakantie. Niet realiserend dat het laatste jaar er aan kwam en geduldig op mij wachtte.



Ik merk dat ik dit jaar best veel verwachtte van mezelf. En nog steeds. Veel mensen vinden dat mavo simpel is, wat misschien wel ook zo is. Ik werk er hard voor om hoge cijfers te halen, terwijl een vriendin het maar één keer hoeft door te lezen en ze haalt een acht. Daar ben ik wel jaloers op. Ze haalt cijfers, heeft een vriend en ze is slank. Ze weet precies wat ze wilt hierna. Al haar studie- en toekomstplannen zijn bekend. Waarom kan ik niet zoals haar zijn? Mensen, ik, zou blij zijn met wie ik was.



Momenteel heb ik veel paniekerige en angstige gedachtes. Ik weet ook niet zo goed hoe mensen mij hierbij kunnen helpen maar ik heb nu een groot deel van me afgeschreven en misschien dat dat helpt om minder te 'piekeren'. (Het is misschien een super lang, niet samenhangend verhaal geworden. (Sorry daarvoor!)) Ook weet ik niet zo goed of ik dit wel in het goede thema heb gezet. Ik weet wel dat ik op dit moment emotioneel en qua gevoelens een wrak ben, maar goed. Ik heb ook niet duidelijk gemaakt hoe ik nou voel, alleen het zijn zoveel dingen tegelijk dat ik het niet kan verwoorden.



Liefs 😟
Hey Hannax



De overstap naar het MBO vind je best spannend. Dat begrijp ik. Ik vermoed dat een hoop van je leeftijdsgenoten die overstap eng vinden. Aan een nieuwe omgeving en nieuwe mensen moet je vaak even wennen.



Je jaar overdoen lijkt me niet de ideale oplossing. De spanning van de overstap komt vroeg of laat terug, en dan zal je waarschijnlijk hopen dat je meteen naar het MBO was gegaan. Ik begrijp dat die overstap eng is en dat je er niet naar uitkijkt, maar je jaar overdoen lijkt me niet de juiste weg.



Wat naar dat je oma is overleden aan acute leukemie. Bij acute leukemie wordt door een ongecontroleerde deling van witte bloedcellen het beenmerg aangetast.

Praat je nu en dan over je oma? Haal je af en toe herinneringen op met familieleden?



In ziekenhuizen heerst inderdaad een bepaalde sfeer. Zeker na het verliezen van een dierbare, kan je die sfeer als erg naar ervaren. Gaat er iemand met je mee, als je naar het ziekenhuis gaat? Misschien vind je het fijner om niet alleen te zijn.



Niet ok dat die vriendin loog over kanker. Dat is inderdaad iets dat je niet doet. Heeft ze inmiddels ingezien hoe fout dit was?



De een moet harder werken dan de ander. Sommige personen lijken moeiteloos mooie resultaten te behalen, en dat kan nu en dan onrechtvaardig aanvoelen. Al die onzekerheden kunnen ervoor zorgen dat je je eigen talenten en schoonheden niet meer ziet.



Ik hoop dat het neerschrijven van waar je mee zit, je geholpen heeft. Verder hoop ik dat je de moed vindt om je jaar mooi af te ronden, en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Als je graag met iemand je onzekerheden deelt, kan dat bij je mentor. Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon.



Groetjes

Kenshin
Hey Kenshin,



Super bedankt voor je reactie en de tijd die je hebt genomen om hierop te antwoorden.



Je jaar overdoen lijkt me niet de ideale oplossing. De spanning van de overstap komt vroeg of laat terug, en dan zal je waarschijnlijk hopen dat je meteen naar het MBO was gegaan. Ik begrijp dat die overstap eng is en dat je er niet naar uitkijkt, maar je jaar overdoen lijkt me niet de juiste weg.

Het lijkt ook niet een ideale oplossing, misschien meer een tijdelijke oplossing? Ik zal wel m'n best doen daar niet van. De examens is voor mij een dubbel geval; de ene helft wilt dat ik slaag zodat ik aan mijn verwachtingen voldoe. De andere helft wilt liever dat ik zak aangezien ik dan nog een 'veilig' jaartje over kan doen en mezelf goed kan voorbereiden op het komen van de vervolgopleiding.



Wat naar dat je oma is overleden aan acute leukemie. Bij acute leukemie wordt door een ongecontroleerde deling van witte bloedcellen het beenmerg aangetast.

Praat je nu en dan over je oma? Haal je af en toe herinneringen op met familieleden?


Mijn oma... Ja, arme vrouw. Mijn moeder praat vaak over haar, ik luister dan alleen weet ik niet zo goed hoe ik daarop moet antwoorden. Meestal knik en lach ik. Met bepaalde feestdagen is het moeilijk, vroeger maakte ze het avondeten wat dan echt super lekker was. Ze werd zo gelukkig van koken voor haar dierbare. Feestdagen zijn dan ook extra moeilijk, voor mij maar ook voor de rest van de familie. Vaak praten we gewoon over grappige dingen en soms komt er een leuk verhaaltje over haar en daar blijft het bij. Zelf vind ik het moeilijk om er over te praten. Ik weet niet zo goed hoe dat komt.



In ziekenhuizen heerst inderdaad een bepaalde sfeer. Zeker na het verliezen van een dierbare, kan je die sfeer als erg naar ervaren. Gaat er iemand met je mee, als je naar het ziekenhuis gaat? Misschien vind je het fijner om niet alleen te zijn.


Vaak ga ik met mijn ouders naar het ziekenhuis. Gelukkig is dat dit jaar nog maar één keer voorgekomen.



Niet ok dat die vriendin loog over kanker. Dat is inderdaad iets dat je niet doet. Heeft ze inmiddels ingezien hoe fout dit was?


Eerlijk gezegd denk ik niet dat ze het door heeft? Helemaal niks. Ik denk dat het een periode was waarin het even een dingetje was, waar ze veel aandacht aan gaf en later er niks meer om gaf.



De een moet harder werken dan de ander. Sommige personen lijken moeiteloos mooie resultaten te behalen, en dat kan nu en dan onrechtvaardig aanvoelen. Al die onzekerheden kunnen ervoor zorgen dat je je eigen talenten en schoonheden niet meer ziet.



Ik hoop dat het neerschrijven van waar je mee zit, je geholpen heeft. Verder hoop ik dat je de moed vindt om je jaar mooi af te ronden, en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Als je graag met iemand je onzekerheden deelt, kan dat bij je mentor. Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon.


Dat durf ik eerlijk gezegd niet echt. Ik vertel iedereen dat alles goed gaat en dat er niks aan de hand is, het lijkt mij raar dat ik me dan in één keer zo openstel aan iemand waarvan ik al vier jaar les van heb gehad en dit jaar mijn mentor is. Praten over mijn gevoelens ben ik sowieso niet al goed in.



Groetjes

Kenshin






Anyway, thanks voor je reactie en je advies.



Liefs
Ik kan me voorstellen dat zo'n extra jaartje een veilig gevoel geeft. Het zou echter jammer zijn als je er spijt van kreeg. Veel leerlingen moeten de overstap maken naar een nieuwe school. De één vindt die overstap wat enger dan de ander, maar als zij dat kunnen, kan jij dat ook.



Praten over een overleden dierbare kan fijn zijn, maar nu en dan ook lastig. Als er een verhaal verteld wordt, is jouw reactie, bv. lachen of een knikje, prima.



Ik hoop dat die vriendin intussen wat wijzer is geworden, en dat ze vroeg of laat inziet hoe naar het was om te doen alsof ze behandeld werd voor kanker. Ga je nog vaak met haar om?



Jezelf openstellen is vaak eng, zeker als je omgeving denkt dat het goed gaat. Het gebeurt echter vaker dat mensen zich niet zo goed voelen als dat ze zich voordoen.



Als je liever met iemand praat waar je nog geen les van hebt gehad, kan je terecht bij de leerlingenbegeleiding. Een leerlingenbegeleider, bijvoorbeeld de schoolpsycholoog, kan naar je luisteren en je advies geven. Zo'n schoolpsycholoog heeft, net als een psycholoog buiten school, beroepsgeheim.



Groetjes

Kenshin
Hoi hoi,



Je hebt helemaal gelijk. Als ik zak is dat een totale vernedering voor mezelf. Waar ik achteraf waarschijnlijk veel spijt van zal krijgen.



De vriendin is blijven zitten en doet alsof ze mij niet meer ziet. Er is een hele afstand tussen ons ontstaan, dat was er al maar nu veel erger. Dus nee, we groeten elkaar af en toe en daar blijft het bij.



Ik zal kijken of ik dat aandurf. Daarbij als ik dat zou gaan doen moet er wel gecommuniceerd worden met mijn ouders en mijn mentor. Dat is dan nog wel een dingetje. Ik zal er nog eens goed over nadenken.



Again, thanks voor je reactie :)



Liefs,

Hanna
Jammer dat die vriendin zich zo gedraagt. Heb je op school nog wat kennissen waar je mee omgaat?



Je kan zonder het medeweten van je ouders naar de leerlingenbegeleiding. Als je je mentor laat weten dat je graag een afspraak zou maken met een leerlingenbegeleider zonder het medeweten van je ouders, zou daar rekening mee gehouden moeten worden.



Gr. Kenshin
Hey,



Ja inderdaad, vervelend van die vriendin maar misschien beter voor mij. (Geen verkeerde invloeden op mij, en dat is niet gemeen bedoeld, wat ik heb ook gewoon een leuke tijd met haar gehad.) Ik heb op school wel wat vriendinnen. Hetzelfde wat betreft vorig jaar. We zijn met z'n drieën en toch het gevoel dat ik deels word buitengesloten, althans later wordt ingelicht over bepaalde dingen, zoals jongens enz. Ze vinden dat ik te weinig, of beter nog, helemaal geen ervaring heb met jongens. Dat is ook zo maar dat betekent niet dat ik geen advies kan geven over een bepaalde situatie. Verder heb ik wel wat andere vriendinnen waarmee ik kan opschieten en kan lachen.



Over dat gesprek met vertrouwenspersoon moet ik nog echt goed over nadenken. Wat ga ik vertellen en hoe ik het wil doen.



Liefs,

Hanna
Fijn dat je vriendinnen hebt naast dat ene meisje. Wel jammer dat ze aangeven dat je te weinig ervaring zou hebben met jongens. Het is helemaal geen vereiste om met jongens om te gaan. Advies geven kan inderdaad ook als je geen of weinig ervaring hebt.



Denk maar rustig na over het gesprek met de vertrouwenspersoon.



Gr. Kenshin
Hoi,



even een korte update, voor mezelf (het weer even van me afschrijven).

Gister, na heel lang denken, ben ik naar een docent gegaan. Hier heb ik deels vertelt wat me dwars zit. Vooral dat er veel onzekerheid bij komt kijken als ik iets nieuws gaat gebeuren. Oftewel bang voor het onbekende. Anyway, het gesprek kwam er op neer dat mijn sterkste eigenschap tegelijkertijd ook mijn zwakste eigenschap is. Ik trek me veel van mensen aan, ik denk na over dingen. Dit kan goed en slecht zijn.

Verder heb ik niet veel meer te vertellen haha!



Liefs,

Hanna
Hi Hannax



Heel goed dat je naar een docent bent gegaan. Fijn dat je in dat gesprek tot bepaalde inzichten bent gekomen.



Bedankt voor de update :)



Groetjes

Kenshin
Hi,



Om het berichtje maar even goed te beginnen: ik ben geslaagd! Althans goed... De meeste vinden van wel, iedereen is super enthousiast over volgend jaar, behalve ik. De opleiding die ik ga doen is leuk hoor, dat is het niet. Ik vind het heel moeilijk om bepaalde dingen los te laten, net zoals nu. Volgend jaar zit ik in een heel ander gebouw, andere docenten, een compleet andere omgeving. Dat is voor mij nog wel een issue. Iemand tips hoe ik daar beter naar kan kijken? Want op dit moment voel ik me echt alleen maar rot.



Heel veel liefs!
Je bent geslaagd, gefeliciteerd 😊 Dankzij je harde werk en doorzettingsvermogen heb je mooie resultaten weten te behalen. Wees daar gerust trots op 🙂



Je zit met het onbekende van je vervolgopleiding. Nieuwe gebouwen, nieuwe docenten, etc. Houdt deze school een opendeurdag of schoolfeest? Zo'n evenementen bieden je een kans om kennis te maken met de omgeving en docenten.



Ken je iemand die naar dezelfde school zal gaan?



Gr. Kenshin
Hi,



Dankjewel!

Over twee weken heb ik een kenninsmakingsbijeenkomst, hier zal ik mijn studieloopbaanbegleider ontmoeten en ik neem aan mijn klas.

Als het goed is, gaan twee vriendinnen van mij ook naar hetzelfde gebouw alleen doen zij een andere opleiding. Dus zien wij elkaar ook niet vaak door andere roosters etc.

Maar goed, ik kan er moeilijk mee zitten en sip zitten wezen als de tijd toch doorgaat...



Heel veek liefs!
Fijn dat je binnenkort wat meer duidelijkheid geboden krijgt 🙂 Stel op de kennismakingsdag gerust de vragen waar je mee zit.



Ook met een ander rooster zouden jullie kunnen proberen om de pauzes samen door te brengen. Het lijkt me alvast fijn om enkele gekende gezichten tegen te komen in de wandelgangen.



Gr. Kenshin
Hee hee,



Zoals het eigenlijk vaak wel is, viel het allemaal wel mee. De klas heeft een goede sfeer, iedereen heeft kennis gemaakt met elkaar en ze zijn vriendelijk. Op dit moment kijk ik stiekem gezegd wel uit naar volgend jaar!



Op donderdag heb ik training. Normaal gaat dat eigenlijk wel lekker. Vorige week donderdag voelde ik me wat minder, dat was ook te merken aangezien de trainster een aantal keer heeft gevraagd of er iets was. Natuurlijk heb ik met m'n domme kop aangegeven dat er niks aan de hand was, al liet ze wel merken dat ze het niet geloofde. Na de training heb ik wel zitten nadenken of ik het haar wilde vertellen. Vrijdag, in de namiddag, heb ik besloten haar toch te appen en heb ik verteld dat ik niet tevreden was met de trainingen en vooral niet met mezelf. Dit nam ze goed op, ze reageerde begrijpelijk, vertelde ook dat het niet erg was en als ik me nog is zo voel tijdens training dat ik het gewoon moet laten weten. Nou, gister zag ik haar weer omdat we training moesten geven. Aangezien ik binnenkort een wedstrijd heb, moest ik een pakje passen. Vervolgens toen ik 'm aan had, zei zij dat het goed stond en vond dat ik was afgevallen, slanker ben geworden. Dit is iets wat mensen normaal leuk vinden om te horen right? Het is niet dat ik het niet leuk vind om te horen hoor, maar ik vond het wel moeilijk? Ik vind complimentjes aannemen altijd wel lastig, aangezien ik zelf er vaak dingen uit die altijd beter kunnen! Waarschijnlijk meende zij dit echt, maar klonk het voor mij als een soort verplichting, omdat ik haar iets persoonlijks heb verteld, wat best dichtbij ligt aan dit soort dingen; ontevreden over m'n lichaam etc.

Ook lees ik de app, waar ik heb verteld wat er speelt, steeds opnieuw door. Als ik in paniek raak oid, stelt het mij gerust. Is dat raar?



Anyway, ik wilde dit even kwijt 🙂 (Sorrry voor het niet samenhangende verhaal!!)



Heel veel liefs,

Hanna
Goed dat het kennismakingsmoment je positief bevallen is. Ook dapper dat je je trainster vertelde wat er zoal speelde. Fijn dat ze begripvol reageerde.



Je hebt twijfels bij de opmerking van je trainster, over dat je afgevallen was. Het lijkt me dat je trainster je zelfvertrouwen in wilde praten, en dat de woorden die ze uitsprak, misschien wat onhandig overkwamen.



Als het lezen van de uitgewisselde berichtjes tussen jullie je rust brengt, is het absoluut ok om die te blijven lezen. In mijn ogen is er helemaal niets vreemds aan 🙂



Gr. Kenshin

Hi, 

 

het is al een heel tijdje terug dat ik iets geplaatst heb! Kan niet met zekerheid zeggen of dit juist positief of negatief is. 
 

Ondertussen alweer een jaar verder, en ik vermaak mij prima op het mbo. Vorig jaar zelfs nog van opleiding gewisseld, dus heb veel moeten inhalen. Maar ik ben nu begonnen aan het tweede leerjaar, en ben daar tevreden mee. Het is zeker nog niet waar ik wil zijn, maar ik ben onderweg. 
 

Ondertussen dat ik ben overgestapt naar een volgende school, andere opleiding, namen de eetproblematische gedachtes ook enorm toe. Dit heb ik niemand laten weten, en neem het zelf niet serieus. Ik bedoel, het is serieus, maar het is nog niet wat het is. Een meisje met overgewicht, én eetgestoorde gedachtes, dat klopt niet. Ze stelt zich vast aan! Dat hoor ik je denken. 
 

Ik heb het er moeilijk mee. Ik struggle heel veel, dit merk ik mentaal maar ook fysiek. Ik ben meer afstandelijk naar mijn vrienden toe. Zeker nu ook door COVID-19, alleen nog meer. Ik heb gewoon geen zin meer. Ik vind alles eng, ik kan niet met anderen afspreken want dat zou alleen maar voor gedoe zorgen en daarbij heeft niemand zin in mij. 
 

Ik maak het mezelf moeilijk, dat weet ik. Ik ben ook lastig, ik vind mezelf behoorlijk lastig. Ik heb een probleem met mezelf, dat zou niet moeten betekenen dat anderen dat ook meteen hebben. Toch ga ik daar wel vanuit. Door die gedachte wil ik het liefst gewoon verdwijnen. Helemaal weg zijn. Niet per se dood, maar weg. Het is wel eens door mij heen gegaan… Maar de drang is er niet. Denk ik. 
 

Anyway, lastig en ingewikkeld, dat ben ik. Ik moest het even delen! 
 

groetjes


Reageer