Hoi hoi,

Sinds het begin van het jaar kijk ik er niet echt uit naar de zomervakantie. Zodra het zomervakantie is betekent ook dat er een hele grote stap gezet moet worden; Het MBO. De overstap van de basisschool naar de middelbare school vond ik wel redelijk eng. Gelukkig gingen ook een paar oud-vriendinnen van mij daar naartoe waar ik destijds heel close mee was. Op dit moment ben ik de enige die de opleiding Sociale dienstverlening wilt gaan doen. Wat mij toch wel beangstigd want nu sta ik er alleen voor, ik heb geen andere mensen waar ik op kan bouwen als het niet lukt. Als ik aan volgend jaar denk dan roept dat bij mij veel onzekerheden op; zal ik alleen zijn? Maak ik nieuwe vrienden? Gaan ze mij aardig vinden? Of zie ik er apart uit? Dit is iets waar ik me dagelijks druk over maak. Ik heb geprobeerd om er over te praten met een vriend maar die had volgens mij niet echt door dat ik serieus was.

Inmiddels zijn we nu in de derde maand van het jaar 2019, dat betekent over twee maanden de examen worden afgenomen. Op dit moment sta ik één onvoldoende en verder magere voldoendes. Tentamen week twee ging niet zoals ik gedacht had, laten we het daar op houden. Voor tentamen week drie is het onderdeel mondelingen aan de beurt. Hier ben ik al mee aan het oefenen aangezien dat ook best pittig is en over drie/vier weken al komt. Het mondeling is al een kwart cijfer van je eindcijfer. Daarna heb ik eindexamens. Voor de talen; Frans, Duits, Engels en Nederlands is het veel begrijpend lezen. Althans is Nederlands een uitzondering. Verder doe ik examen in wiskunde en biologie.

Als ik super eerlijk ben is er een deel van mij dat wilt zakken. Ik ben bang en de gedachte van het gewoon gezakt zijn, geeft eigenlijk veel rust. Als ik gezakt ben, dan voel ik me mislukt, gefaald en schaam ik me. En tuurlijk, dat is niet leuk. Maar als ik gezakt ben, betekent dat ook dat ik het vierde jaar 'rustig' mag overdoen. School is geen extreme ramp, de docenten zijn aardig en ken ik wat mensen die dan in het examenjaar zitten. Bovendien vliegt de vierde klas voorbij, dus is het alweer klaar voor dat je het door hebt. Zakken voelt als een veiligheid voor mij. Als ik slaag moet ik door naar de volgende fase in m'n leven. Een nieuwe school, nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Als ik hieraan denk komt er een soort van paniekerig gevoel in me op. Ik wil niet. Ik ben bang. Bang voor wat er komen gaat, bang dat de medeleerlingen mij helemaal niet zo leuk vinden.

De middelbare is echt als een sneltrein langs gereden. Ook zijn het vier jaren geweest waar veel is gebeurd. In het eerste jaar heb ik veel nieuwe meiden ontmoet. Alles was leuk tot op een gegeven moment mijn oma ernstig ziek werd. Twee jaar daarvoor was bekend gemaakt dat ze lymfeklierkanker had. Gelukkig, na de chemo en alle andere ellende, was ze clean verklaard. Dat jaartje daartussen was ze niet heel stabiel, ze lag vaak in het ziekenhuis. Toen in het eerste jaar van de middelbare school in februari ze zo'n erge pijn had overal is ze ook weer opgenomen. Na veel onderzoeken zijn ze er achtergekomen dat ze acute leukemie had. De maandag voordat het bekend werd gemaakt, ben ik langsgegaan samen met mijn ouders. Niet bewust van het feit dat dat de laatste keer was dat ik haar zou zien. Die woensdag, ben ik ook langs gegaan alleen ben ik de kamer niet binnen gekomen. Ik zag haar door de deur, ze was aan het huilen, door de pijn. Ik durfde niet naar binnen dus heb ik gezwaaid naar d'r. Die avond kwam de arts in de kamer binnen en vertelde dat ze acute-leukemie had. Ze was daardoor erger van streek. Aangezien alleen m'n tante daar zat en ik met mijn vader was, gingen we de andere halen. Voordat ik wegging heb ik naar de gezwaaid met een glimlach, en was dit onbewust officieel de laatste keer dat ik haar zou zien. Mijn vader haalde mijn moeder op en zijn naar het ziekenhuis gereden. Ik ben thuis gebleven, ik durfde niet meer. Onder de douche heb ik alleen maar staan huilen, terwijl ik niet eens wist wat het inhield. Wat voor ziekte is het eigenlijk? Het enige wat ik weet is dat het een kwestie van tijd is en het terminaal was.

Die donderdag rond elf uur, werd ik gebeld door m'n vader en zei hij dat we afscheid moesten nemen.
Het aftellen was begonnen, maar zo snel kon het niet zijn... Toen ik in de lift stond werd m'n pa gebeld door mijn moeder en zij dat ze was overleden. Ik heb als enige geen afscheid kunnen nemen. En dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk, helaas kan daar niks meer aan doen. Ik had een super goede band met haar. We hebben samen zoveel leuke dingen gedaan. Toen ik hoorde dat ze was overleden brak m'n hart in duizenden stukken.

Het begin van het tweede jaar vond ik niet zo heel prettig. Ik ben altijd al iets steviger geweest dan anderen en dat werd op een gegeven moment ook duidelijk gemaakt aan mij door bepaalde leerlingen in m'n klas. Gelukkig voor mij, is hij naar een andere school gegaan eind december. Januari kroop langzaamaan voorbij en februari was er weer. Het eerste jaar zonder m'n oma, hier had ik toch wel veel moeite mee. De plek waar ze zou zitten tijdens het avondeten bij mijn opa is leeg en zal daarbij ook nooit meer bezet worden. M'n nichtje belandde door alle zorgen die ze had in het ziekenhuis met een hevige buikgriep. Ze hield niks binnen en gaf om de minuut over. Ze had zoveel pijn, ze kon alleen maar huilen. M'n nichtje en ik zijn best close met elkaar. We zijn eigenlijk soort van beste vriendinnen. Alles op alles werd mijn opa ook opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten. Sinds mijn oma is overleden, trek ik ziekenhuis bezoekjes minder. Natuurlijk, het is nooit fijn om naar het ziekenhuis te gaan maar toch. De gangen waarin je loopt, de trap die je op moet, de geur die rondzweeft blijft toch hangen.

Het derde jaar kwam er aan. De periode voor de herfstvakantie ging super prima. Geen dingetjes, geen overledene, geen ziekenhuis bezoekjes, niks. Na de herfstvakantie waren twee vriendinnen van mij super close geworden. Ze sliepen bij elkaar, vertelden elkaar dingen over jongens (iets waar ik geen ervaring mee had). Ze leunde steeds meer naar elkaar toe en vaak zat ik alleen in de lessen. Ze namen steeds meer afstand. Komt dat door mij? Tuurlijk komt dat door mij, ik heb nog geen ervaring met jongens. Hierdoor voelde ik me in de steek gelaten. Het is toch mijn schuld, ik heb tenslotte nooit een vriend gehad. Toen op een gegeven moment die twee meiden ruzie kregen, kwamen ze meer naar mij. Ik werd gebruikt, alleen had ik dat te laat door. Ik geloof ergens in mei, vertelde een 'vriendin' dat ze kanker had. Dit is de grootste leugen waar ik ooit in heb geloofd. Nog steeds ben ik daar boos om, op haar maar deels op mezelf. Het liegen over het feit dat je kanker hebt is gewoon een schreeuw om aandacht. Zoiets doe je niet. Terwijl ze niet eens weet wat voor soort kanker ze heeft maar wel chemo wordt gegeven... Hoe stom ben ik om dat te geloven? Na alles wat ze heeft vertelt en gedaan en heeft bekent dat het niet waar was, hoe kan je dit geloven? Na het derde jaar, met ups en downs, was ik zeker toe aan vakantie. Niet realiserend dat het laatste jaar er aan kwam en geduldig op mij wachtte.

Ik merk dat ik dit jaar best veel verwachtte van mezelf. En nog steeds. Veel mensen vinden dat mavo simpel is, wat misschien wel ook zo is. Ik werk er hard voor om hoge cijfers te halen, terwijl een vriendin het maar één keer hoeft door te lezen en ze haalt een acht. Daar ben ik wel jaloers op. Ze haalt cijfers, heeft een vriend en ze is slank. Ze weet precies wat ze wilt hierna. Al haar studie- en toekomstplannen zijn bekend. Waarom kan ik niet zoals haar zijn? Mensen, ik, zou blij zijn met wie ik was.

Momenteel heb ik veel paniekerige en angstige gedachtes. Ik weet ook niet zo goed hoe mensen mij hierbij kunnen helpen maar ik heb nu een groot deel van me afgeschreven en misschien dat dat helpt om minder te 'piekeren'. (Het is misschien een super lang, niet samenhangend verhaal geworden. (Sorry daarvoor!)) Ook weet ik niet zo goed of ik dit wel in het goede thema heb gezet. Ik weet wel dat ik op dit moment emotioneel en qua gevoelens een wrak ben, maar goed. Ik heb ook niet duidelijk gemaakt hoe ik nou voel, alleen het zijn zoveel dingen tegelijk dat ik het niet kan verwoorden.

Liefs 😟