Hey jongens! Ik wilde dit laten voor me zelf houden maar ik vertel het jullie aleen want jullie zijn de enige die ik kan vertrouwen- nou het zit zo: ik ben met mijn moeder toen ik 6 was ofzo gingen we naar de speeltijd en ik viel dus en heel veel mensen zoals kinderen, tieners en volwassenen, ik viel dus en ze keken naar mij en begonnen te lachen. Ook omdat ik mijn liwvelings kleren aan had. ( eerlijk was wel lelijlk ).. ik was bang en begon te huilen. Nu ik in groep 8 zit heb ik vaak de angst om uit gelachen te worden om dat mensen naar mee kijken alsof ze me vies vinden- ik vind het ook moeilijk om vrienden te maken. Ik kan niet voor mijzelf op komen en durf niemand aan te spreken.. meestal zit ik aleen en voel ik meestal geen gevoel. Tijdens gym op school hadden alle meiden en jongens ruzie en zd begonnen fucking hard te schreeuwen. Ik werd bang en kreeg een paniek aanval ik lach echt op de grond alsof er m'n ouders of zusje vermoord was. Iedereen keek naar mij en begonnen te lachen om mij.. ik werd boos en bang en had mijzelf per ongeluk uit stress gesneden met een steen. S.( Een bitxh) zij zei: D..P..R.! DEPRESSION! ze ging ook liggen op de grond en zei: ik ben bang. Blablabalabal. Enzo niemand ziet mij staan. Letterlijk. Zelfs m'n bff niet... ik was aan het trillen en ik viel bijna flauw! Toen gym afgelopen was ging ik naar huis en stapte in de auto. Ik verstopte m'n verdriet en deed super blij tegen m'n moeder- ik vind dit eng en die paniek aanvallen, dat is al 4 keer gebeurd.
Heb ik anxienty of depression??
Ik heb ook socialfhobia-
