Stilte, stilte, stilte.
Meer dan dat kwam er niet.

Moeilijk kon ik gesprekken starten, volhouden, doorzetten, afmaken.
Iedereen die ik tegenkwam kende iemand die dat makkelijker kon.
Iedereen praatte liever met iemand die het makkelijker kon.
Iedereen deed liever leuke dingen met iemand die het makkelijker kon.
Iedereen had meer interesse in iemand die het makkelijker kon.
Iedereen had liever als beste vriendin iemand die het makkelijker kon.
Iedereen had liever een relatie met iemand die het makkelijker kon.
Iedereen had liever iemand anders dan ik.

Totdat het licht kwam, zijn blik kruiste de mijne.
Gemene woorden lagen niet eens op het puntje van zijn tong.
Haatzaaiende gedachten hadden geen plaats in zijn hoofd.
Voor het eerst werd ik aangekeken.

Alle vooroordelen die ik naar me toe kreeg, bedacht hij niet eens.
Hij sprak mij niet alleen aan, omdat hij een andere betere persoon zocht.
Die betere persoon was ik voor het eerst.

Ik wilde dat licht niet kwijt.
De stilte moest ik kunnen verbreken.
Hem wil ik niet teleurstellen zoals ik gebruikelijk deed.
De tweede persoon zal ik niet meer zijn, mits ik die stilte verbrak, dacht ik.

Woorden, woorden, woorden, zinnen, verhalen.
Steeds meer kon ik, alsmaar meer durfde ik.
Het ging zo goed, totdat ik besefte waar ik over praatte.
Niks.

Hobby's, passie's, talenten, interesses, geen had ik.
Mijn woorden bevatten net zoveel als die bekende stilte.
Iedereen praatte liever met iemand die inhoudelijker was,
kon praten over zijn interesses en hobby's vol passie.

Ik praatte alleen om die stilte op te vullen.
Uit angst dat het licht zou dimmen.

Alsnog scheen dat licht.
Het bleef en bleef en bleef maar schijnen.
Zo fel dat ik het niet eens kon verwerken.
Mocht het licht echt op mij neervallen?
Verdiende ik dat?

Schijnbaar.