Ik ben een meisje van 14 jaar. Ik was ooit gelukkig, maar dat gevoel heb ik al heel lang niet meer. Ik heb een pittig jaar gehad. School heeft me een half jaar in het zorglokaal geplaatst, ik werd gepest en mijn cijfers gingen al helemaal niet goed. Aan het einde van het jaar begon ik eindelijk meer vrienden te krijgen en toen heeft school besloten dat het beter is als ik mijn jaar over zou doen. Ik ben sindsdien alleen maar verdrietig. Ik weet gewoon echt niet hoe het verder moet met mijn vriendschap en hoe dat stand moet houden. Ik ben als de dood dat ik ze kwijtraak. Ze zeggen natuurlijk van niet, maar ik weet dat ik niemand van de basisschool nog spreek. Het doet pijn om te denken dat ik mijn vrienden kwijtraak. Ik slaap niet meer.  Ik wil ze niet kwijt. Ze zijn alles wat ik heb. Ik heb een depressie en ze zijn het enige wat me nog in leven houden. Ik heb me het hele jaar zorgen om iedereen gemaakt en nu ben ik juist de persoon waar iedereen zich zorgen om maakt. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik lig de hele nacht na te denken over hoe mijn vriendschap dit moet overleven. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik alleen maar voor me hoe ik hun huilend uitzwaai na de diploma uitreiking. Ik haat dit gevoel en kan nu niet genieten van mijn vakantie