Ik heb een paar problemen in mijn leven die echt niet erger zijn dan die van iemand anders maar ik wil nog steeds mij hart graag luchten.

Ik ben 16 en mijn ouders zijn 12 jaar geleden gescheiden voor een lange tijd dacht ik dat dit mijn schuld was. Wat ik nu weet dat dat niet zo is. Mijn moeder is een manipulatieve vrouw en daar kunnen veel mensen zich met mij aansluiten. Iik haat haar niet omdat ze nog steeds mijn moeder is maar vroeger werd ze nog wel eens boos. Ze werd nooit geweldadig maar ze wist precies hoe ze de sfeer van oké naar kil en gevaarlijk kon brengen. Mijn oudere broer is zonder mijn moeder uuit te nodigen getrouwd ongeveer 2 jaar geleden en dat heeft mijn moeder zo erg aan gegrepen dat ze Alles dat weekend met een vergrootglas bekeek en op een zekere zondag zette ze mij het huis uit. en ben ik naar mijn vader gegaan. Gelukkig woont hij niet ver en kon ik er met veel tassen naartoe fietsen. Het voelde de hele 10 minuten fietsen alsof iedereen om mij heen wist wat er was gebeurd en ik schaamde me dood. Ik was verdrietig en kon mijn hart miet kwijt bij de vriendin van mijn vader. Mijn vader was er namelijk niet. Ik dhad hem toen echt nodig.... Ik ben toen echt ontnomen van mijn 'veilige haven' bij mijn moeder. Wat voor mij echt het aller ergste was is dat mijn vader na een week bij hem mij terug heeft gestuurd naar mijn moeder.... Ik heb mezelf sinds toen erg terug getrokken en bben er op de een of andere manier er wéér uit gestuurd nog niet eens een week later. Het ergste daarvan was datik écht niet wist waarom ik eruit was gestuurd en dat zorgd voor heel veel stress. Een week later stond ik dus weer op de stoep bij mijn vader. Die me wéér terug stuurde naar mijn moeder omdat ' goed contact met beide ouders' het beste is voor mij. Maar ik voel me in de afgelopen 2 jaar niet meer veilig bij mijn moeder in huis en iedere keer dat ze nu boos, verdrietig of bang is ben ik bang dat ik weer mijn huis uit word gestuurd. Ik heb de afgelopen 2 jaar alles voor me gehouden en heb niks laten merken van hoe erg ik ermee zat. Ik begin over te stromen en huil mezelf nu in slaap... Ik hou niet meer van mijn moeder en moet er geforceerd 1.5 week naartoe terwijl ik maar 0.5 week bij mijn vader ben waar ik wel van hou. Ik mis het gevoel van veiligheid in die 1.5 week bij mijn moeder die ik wel ervaar bijmijn vader in dat nnet meer dan een weekendje. Mijn broer heeft al het contact met mijn moeder verbroken en gaat u een stuk beter verder in zijn leven en verwacht zijn tweede kind met zijn vrouw. En heet een eigen huis... Ik mis hem wel en ga er soms nog wel eens langs met mijn vader gezien mijn moeder er niet meer welkom is.
Iik heb ook no een tweeling broertje waar ik mij de hele tijd mee vergelijk omdat ik me minder voel dan hem en ik kan het niet uitstaan dat mijn ouders, broer en broertje hoog begaafd zijn ook al is mijn broertje er nooit op getest. Ik probeer zoveel mogelijk mijn vader achterna te gaan. Maar ik heb de persoonlijk heid van mijn moeder die steeds duidelijker worden en ik kan er niet tegen om dat toe te geven. Daarom nu, waar niemand mij kent.

Sorry van het lange verhaal,
Groetjes,
AlphaWolf