Lieve forummers,

Ik zit met een probleem. Ik hoop dat ik het duidelijk kan uitleggen, ik vind het namelijk heel lastig om een duidelijk beeld te vormen.
Thuis loop ik de hele dag op mijn tenen. Hiermee bedoel ik dat ik nooit kan weten wanneer ik iets verkeerd doe of wanneer/waarom ik ruzie krijg. Soms hoef ik niet eens wat verkeerd te doen en dan kom ik in een ruzie met klappen en/of scheldpartijen terecht. Bijv. een recente ruzie; ik zat aan een po voor school te werken op de computer. Terwijl ik aan het typen was, moest ik tegelijk iets opruimen en ik raakte in gevecht met mijn vader. De woorden die hij schreeuwt en roept vind ik vele malen erger. Ik snap niet hoe je sommige dingen over je eigen dochter kan denken.
Dit gebeurd al een aantal jaar. Mijn moeder doet er alles aan om haar huwelijk te behouden. Mijn moeder is gelukkig wel in de jaren steeds meer in gedachten gaan veranderen. Ze staat steeds vaker achter mij. Ze vindt het nu verschrikkelijk hoe mijn vader tegen me doet, maar ze zal er nooit wat aan doen. Eigenlijk probeert ze er zelf wel wat aan te doen, maar dit lukt niet. Ze kan dit niet in haar eentje of met de andere gezinsleden (mijn broertje en mij) lukken om mijn vader te veranderen.
Vier jaar geleden heb ik hulp proberen te zoeken via de school. Toen mijn ouders hierachter kwamen is het heel erg uit de hand gelopen en het heeft niets opgeleverd.
Drie jaar geleden probeerde ik nog steeds hulp te zoeken en ik praatte met een maatschappelijkwerker op school. Als het thuis uit de hand liep ging ik ook weleens naar mijn tante toe, zij was ook maatschappelijkwerkster. De maatschappelijk werker op school en mijn tante waren dus collega’s. De msw op school besprak weleens dingen met mijn tante totdat mijn ouders hierachter kwamen. Ze verbraken het contact met mijn tante, wat me tot de dag toe nog steeds pijn doet. Ik heb sinds toen geen contact meer met haar. Er is hierover op school nog erg gedoe geweest, maar dat is niet relevant. Dit heeft ook niets opgeleverd.
Ik wil hiermee uitleggen dat hulp voor thuis zoeken geen optie is; het verergerd de situatie en ik ben nu 17, dus voor hulp thuis is het toch al laat (als ik volgend jaar 18 word)

Sorry voor het heeeele lange verhaal, ik moest het even kwijt.
Het punt is: Ik loop thuis de hele dag op mijn tenen. Ik weet niet wat ik goed of fout doe. Ik kan om niks ruzie krijgen, maar de volgende keer ligt mijn vaders grens veel hoger. Mijn vader wordt zo boos dat hij kan slaan of mij helemaal in de grond te trappen. Door constant ‘alert’ te zijn, raak ik zo vermoeid en somber. Wat kan ik hiermee doen?

Heeel erg bedankt als je dit gelezen hebt!

Liefsss xx