Hoi.
Ook al weet je wat je kan verwachten bij dit (lange) verhaal, ik waarschuw je dat mijn getailleerde verwoording schokkend kan zijn.
verwondingen, 2019
In 2019 zomervakantie kwam ik erachter dat ik transgender ben. En daar was ik gelukkig over, ik voelde me namelijk prettig in mijn vel als jongen, verder had ik niet echt problemen. 2 maanden daarna toen school was begonnen (september denk ik) kreeg ik last van dysforie (een soort onzekerheid die je kan voelen als je trans hebt, bijv als je in mijn schoenen staat, kan ik dysforie krijgen door vrouwelijke termen, of om mijn vrouwelijke lichaamsdelen, etc.) en toen die tijd waren mijn brede heupen de grootse oorzaak van mijn dysforie. Hierdoor heb ik iets doms gedaan: ik wou mijn heupen “straffen” door ze te snijden. Daarna ben ik naar bed gegaan. Die volgende ochtend had ik gewoon school, en die ochtend had ik het nogmaals gedaan, op dezelfde heup, en kwam hierdoor ook te laat. Ik voelde me schuldig, de angst dat mijn ouders dit zouden ontdekken was groot, totdat de sneeën weg waren, of hoewel, dat dacht ik. Ik zat later namelijk achter mijn pc toen ik een irriterende jeuk voelde bij mijn heup, ik ging naar de wc om te kijken, en het bleek dat mijn onderbroek van mijn heup af was gegleden, waardoor mijn spijkerbroek op de verwondingen was gaan lopen krassen. Hierdoor ontstond een roze plek die later een donker litteken werd, of hoewel, het zijn er 2. Jammer dan, maar toch vergat ik het, en ik dacht dat uiteindelijk toch was weggevaagd.
littekens, 2020
Soms herinnerde ik me het nog, dat ik mezelf ooit gesneden had. Ik vond het vreselijk, niemand wist het, echt niemand. Zelfs anoniem durfde ik het aan niemand te zeggen, zelfs niet online, zelfs mijn partner toen die tijd niet. Ik voelde me soms zelfs een beetje jaloers, dat er mensen waren die dit nog nooit gedaan hadden, en ik, de 12 jarige die ik toen was, kon dat niet zeggen zonder dat het een leugen zou zijn. Ik gaf mezelf niet eens een pluimpje dat het alweer een lange tijd geleden was sinds ik het voor het laatst had gedaan. Verslaafd was ik toch niet, en heel trots was ik er niet op. Dat gevoel bleef uiteindelijk achter me, ik vergat het weer. Tot maart/april 2020, en weer keek ik naar mijn littekens en kreeg ik elke keer onnodige paniek. “in deze belichting lijken ze donker, maar daar lijken ze weer licht, ze vervagen toch wel? Nee, dit zijn zulke donkere littekens, je kan zien dat het zelfbeschadiging is geweest, dit ga ik nooit kunnen verstoppen, iemand gaat dit ooit zien” maar ja, trefwoord: onnodige paniek. Tuurlijk kon je zonder context niet weten waar het van was en niemand zou zo snel je blote heup zien. Toch heb ik helaas mijn goeie tijden deels verneukt door me hier zorgen om te maken, dagelijks, elke seconde had ik hier buikkrampen over, jammer… Maar ook hier ben ik overheen gekomen.
verslaving, 2021
Het is nu inmiddels 2020 geweest, mijn partner toen die tijd heeft uiteindelijk toch mijn diepste geheim te horen gekregen, en daardoor kon ik er (in ieder geval) online makkelijker over praten. Maar toen ging het was uit met mijn partner. Moeite heb ik daar nog steeds mee, maar het werd nog veel moeilijker; er kwam nog veel meer tussen mij en mijn (ex)partner en dus blokkeerde die mij, en daardoor had ik ook veel problemen met veel onze vrienden. Uit schuldgevoel ben ik mezelf weer gaan snijden. Maar omdat ik nu zoveel verloren had, hield het daarbij niet op, ik ging door moeilijke tijden en ging mezelf alleen maar meer en meer snijden. Het werd vreselijk verslavend, het was altijd mijn uitweg en ik kreeg de meest vreselijke ontwenningsverschijnselen als ik ergens was zonder de mesjes en niet naar huis kon, zo erg dat ik dan zou overwegen om mezelf met een tak of steen proberen te snijden. Tijdens het eind van die vakantie wou mijn ex weer met mij praten, en daar praat ik dus nu weer mee. Het is weer gewoon goed tussen ons, ook al hebben we nog steeds wel wat problemen. Maar daardoor stopte de verslaving niet. Tot 1 oktober 2021, ik had door hoe heftig het werd en dat het uit de hand liep, ik kon namelijk geen dag zonder. Ik ging mijn uiterste best doen om te stoppen en dit ging vrij goed. Natuurlijk had ik vaak nog nijgingen, maar ik hield het vol.
verlangen, 2022
Begin 2022 ging het wat minder, ik had een vervelende situatie met een (nu ex-)vriendin en ze heeft me keihard laten vallen. (hierover heb ik een ander topic van een tijdje terug). Daardoor heb ik mezelf weer gesneden, na 5 maanden schoon. Ze heeft het te horen gekregen (was niet de bedoeling) en uit schuldgevoel heeft ze het gemeld bij mijn mentor. Die hebben het mijn ouders verteld dus krijg ik nu hulp van een leerlingbegeleider en mijn ouders waren bezorgd. Mijn moeder vroeg me van alles; waarmee ik het gedaan had, hoe vaak ik het gedaan had, etc. ik vond dat moeilijk want ik wil niet dat ze weet dat het verslavend is en ik zei dat ik de mesjes had weggegooid omdat ik bang ben dat ze die gaat afpakken. Een leerlingbegeleider komt mij nu elke week vragen of ik nog nijgingen heb (gehad). Ik wil dat ook zij niet weet dat het verslavend is, en ze gaat er vanuit dat ik geen nijgingen heb zolang het goed gaat, en dat gaat het ook, dus ik zeg elke keer nee. Maar slecht of niet, nijgingen heb ik altijd. Ik kom er niet van af, ik verlang gewoon naar het gevoel en zicht van snijden, ik vind het prettig. Het lijkt alsof ik hier nooit meer van af kom.
want het zou fijn zijn als je goed geholpen kan worden, je diepe gevoel snap ik wel, maar daar kan ik natuurlijk zo niks over zeggen omdat dat bij elk persoon weer anders is. Maar dat je zijn mag wie je wilt zijn is het belangrijkste daar ben ik ook al uit.
