BIG TW- ED
VENT.
22-11-22
Hey ik ben aurora , 17 jaar. ik heb mijn leven echt verpest. ik ga niet naar school heb geen vrienden . ik voel me zo alleen. ik ben 4 kilo aangekomen in 2 maanden tijd sinds dat ik ben begonnen werken bij een supermarkt als park time medewerker. ik heb geen school door mijn eetstoornis bulimia vandaar dat ik werk ben gaan zoeken anders ben ik thuis niets aan het doen. Mijn ouders zuurde alleen maar hoe ik mijn leven heb verpest en hoe andere meisjes hun leven in elkaar hebben. En ze een dochter hebben die niets kan. Elke dag het zelfde gezeur. 'geen school, geen werk, helemaal niets!! doe iets met je leven! eet gewoon en dan komt het goed!!!!'’ was het maar zo makkelijk. NATUURLIjk wil ik NORMAAL ETEN?! ik wil een gezonde relatie hebben met eten? IK WOU maar dat ik van mijn lichaams bouw hield, alleen ik kan het maar niet voor elkaar krijgen…. :( ik kan me de meisje voor eet problematiek niet meer herinneren. Het meisje is vervaagd. ik herinner me alleen de nare eetgewoontes en ongezond veel sporten per dag.
Mijn probleem is Ik heb wekelijks eetbuien in de weekend en eet minimaal door de weeks soms eet ik op een dag helemaal niets na een paar happen. een endeloze binge-restriction cycle. Het maakt me zo depressief soms dat het mij bijna niet lukt om goed te kunnen functioneren op mijn werkvloer. Al die afschuwelijke negatieve gedachtes na mijn eetbuien zijn et ergste. de enige wat ik aan kan denken is hoeveel ik heb gegeten en hoe ik van de calorieren af moet. hoeveel dagen ik moet ondereten om zo veel kilo te wegen. Ik lach op werk wel zo lief tegen de klanten, maar wil het liefste uren fietsen om niet aan te komen. Ik zit uren achter de kassa op mijn kont. Amper beweging denkt mijn eetstoornis dan. lekker dik worden. ik ben echt bang dat ik voor altijd ga blijven aankomen en uitendelijk ontplof. ik voel me walgelijk, ook al heb ik nog steeds ondergewicht. Ik kan zo goed zien hoe veel mijn lichaam is veranderd. De bouw is meer voller. Iedereen denkt dat ik aan het herstellen ben, maar ik denk dat ik me nog nooit eerder in mijn leven zo vlak, somber heb gevoeld. ik huil elke dag uren lang zonder datiemand het ziet. Ik vertel niets tegen iemand, ik kan mijn gedachtes nergers kwijt omdat andere geen tijd voor mijn problemen hebben. Daarom schrijf ik hier mijn gedachyes op. Je hoeft er niet op te reageren. ik heb professionele hulp maar dat helpt niet. ik wil 10 kilo afvalllen. het moet!! ik kan niet herstellen ik nkan het niet meerrrrrrrrr. die 10 kilo gaat eraf ook al hangt mijn leven erop af. het spijt me mama en papa dat ik jullie dit ga aandoen. Het spijt mij ontzettend erg hoe veel pijn ik je ga doen lichaam. Je hebt niets gedaan. Je bent er altijd bij me geweest. door jou kan ik lopen denken bewegen lachen huilen, mijn hobbys doen, maar toch doe ik je dit aan. het spijt me dat je jezelf moet opeten om te overleven, het is maar voor 2 zware maanden. en je bent zo 10 kilo lichter. Als ze me maar niet in de kliniek dumpen wat hoogswaarschijnlijk gaat gebeuren.
