Skip to main content

Haii, ik ben 14 en ik heb een zusje van 11. Sinds anderhalf jaar geleden is het allemaal een beetje begonnen met het drama thuis. Aangezien ze ADHD heeft en een "aandachtsstoornis" die je gerust een handicap mag noemen heeft ze er dus moeite mee om ermee om te gaan als ik even aandacht krijg. Vaak als mijn zusje uit de bso thuis komt met mijn moeder (gescheiden ouders) en mijn moeder vraagt me iets dan word ze al boos en zegt ze echt de verschrikkelijkste dingen; zoals "dan ga ik je vanacht doodsnijden met een mes" of "ik wou dat je nooit geboren was" en dat voor een kind van net 11! Maar elke keer als ik een beetje aandacht krijg dan heb ik dat dus weer en ookal zit ik beneden met een van mijn ouders te kletsen dan komt ze naar beneden om er een eind aan t maken. We gaan daarom ook eigenlijk nooit dagjes weg en ik zit 2x per week bij een psycoloog. Mijn ouders trekken haar allebei ook best wel voor omdat er anders toch alleen maar drama komt en ik voel me best wel "vergeten" de laatste tijd. Ik ben ook al afgestroomd op school en ik ben een hoop vriedinnen kwijt omdat ze me te saai vonden worden, soms kom ik stil op school aan, zit ik alleen in de pauzes en hoef ik gewoon niks meer van andere mensen te horen. Heeft iemand ook zon situatie of weet iemand hoe ik er mee om moet gaan? Ik heb al zo veel geprobeerd maar ik kan zo gewoon echt niet verder gaan met mijn leven denk ik.... elke dag stress, elke dag meer onzekerheid, elke dag een rotgevoel en nooit eens rust.

Allereerst het autisme verhaal, ik heb zelf asperger (ook een vorm van) en ben me soms niet bewust van dingen die ik zeg. Heb je er wel eens met haar over gepraat, of is het zo erg dat ook dat niet kan?

Dan je vriendinnen, spreek je die nog wel eens of kan dat niet? Ik weet niet of het mogelijk is, maar misschien helpt het om vaker naar vriendinnen te gaan. Dat is dan even weg van huis en weg van je zorgen. 
Veel sterkte, De Dichtende Puber 


Allereerst het autisme verhaal, ik heb zelf asperger (ook een vorm van) en ben me soms niet bewust van dingen die ik zeg. Heb je er wel eens met haar over gepraat, of is het zo erg dat ook dat niet kan?

Dan je vriendinnen, spreek je die nog wel eens of kan dat niet? Ik weet niet of het mogelijk is, maar misschien helpt het om vaker naar vriendinnen te gaan. Dat is dan even weg van huis en weg van je zorgen. 
Veel sterkte, De Dichtende Puber 

Ik heb al meerdere keren geprobeerd met haar te praten of via een van mijn ouders dat we met zijn 3en gaan zitten ofso maar dat is bij haar echt onmogelijk. Mijn oude vriendinnen die spreek ik niet meer en ik voelde me bij de meeste erg in de steek gelaten dus ik wil liever geen contact meer en probeer het gewoon te vergeten. Bij mn vriendinnen als ik het er over heb heb ik vaak het idee dat ze het gewoon een beetje onderschatten en ik kan ook moeilijk een dagje of een weekje weg van huis helaas.


Reageer